tag:blogger.com,1999:blog-36159787227064520132024-03-04T21:34:15.164-08:00have a break - or notφαινεται οτι ... απλά δε μπορώ να σκάσωevlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.comBlogger172125tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-26263899604181062502019-10-02T13:34:00.001-07:002019-10-02T13:34:37.860-07:00ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥΜερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας μόνο και μόνο για να μας κάνουν να νιώσουμε ένα μέχρι πρότινος αδιάφορα όμορφο ποίημα, μέχρι τελευταίας τελείας.<br />
<br />
<br />
<br />
ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ<br />
<br />
<br />
Ετοιμάζομαι για ύπνο.<br />
Σε λίγο, θα καταπιώ το βραδινό μου εναιώρημα,<br />
αυτό που με την παρρησία θεράποντος<br />
φρόντισες να μου χορηγήσεις<br />
και γι άλλη μια φορά, σ’ ευχαριστώ.<br />
Δικής σου έμπνευσης παρηγορία<br />
με γεύση πικροκέρασο – σπάνια ποικιλία –<br />
όποια δεν έφαγε κεράσια από το στόμα σου δεν ξέρει.<br />
Και να ’σαι σίγουρος<br />
πως θα τηρήσω ευλαβικά<br />
το τελετουργικό της προετοιμασίας<br />
(πρώτα ανακινούμε καλά αυτά που μας πονούν,<br />
ύστερα κλείνουμε τη μύτη, να μη μας έρθουν δάκρυα<br />
μαζί με τις αγαπημένες γεύσεις).<br />
Αλλά και στη δοσολογία<br />
κι εκεί τυφλά θα σε υπακούσω<br />
κι ας φαίνεται απάνθρωπη, μπορεί και τοξική<br />
για τόσο λίγη εναπομείνασα ανθεκτική ελπίδα.<br />
Φαίνεται είπα, πού να ξέρω,<br />
ασφαλώς και δε ζήτησα δεύτερη γνώμη.<br />
Σίγουρα, όμως, τέτοια οδυνηρή ποσότητα<br />
θα έκανε ακόμα και ελέφαντα, αμέσως να ξεχάσει<br />
άλλες επώδυνες εστίες,<br />
τρέχοντα ασθματικά ζητήματα επιβίωσης,<br />
ακόμα ακόμα κι αυτό το ισόβιο άγχος<br />
για την ανεύρεση της τελευταίας κατοικίας<br />
που μοιραζόμαστε κάποια θηλαστικά.<br />
<br />
Έχω ξαπλώσει τώρα απ’ την πλευρά σου.<br />
Είμαι πανέτοιμη, απόδειξη ότι χαμογελώ.<br />
Και θα το πιω έτσι όπως μου ’δειξες –<br />
«δε σ’ αγαπώ» μπαμ και κάτω.<br />
Μη συνταγογραφούμενος, βλέπεις, ο αιφνιδιασμός<br />
και δυστυχώς, δεν πέθανα επιτόπου.<br />
Τώρα, εφ’ όρου ζωής, πρέπει να πίνω το απόσταγμά του.<br />
Είπα ζωής… Θα φταιν οι παρενέργειες<br />
<br />
<br />evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-84403518402943998862017-12-18T11:20:00.000-08:002017-12-18T11:20:33.573-08:00Bullet proof<br />
<br />
- Οι άνθρωποι δεν γερνούν επειδή μεγαλώνουν, γερνούν επειδή η ζωή εν γεματη βάσανα και ατέλειωτες σκέψεις, οι ρυτίδες δεν δημιουργούνται απο τα χρόνια αλλά απο το άγχος, τα βάσανα και τις έγνοιες.... το βλέμμα του 20άρη ενεν ετσι επειδη εν μιτσής αλλά επειδή εν ξεγνοιαστος. Ενεχει ακομα πλακωθει που το βαρος της ζωης και της καθημερινοτητας. Κάθε ρυτίδα εν μια βραδιά που ξαγρυπνάς στενοχωρημένος, εν προβλήματα που αγωνίστηκες να έβρεις λύση, εν πικρές συνειδητοποιήσεις που αναγκάστηκες να κάμεις, εν απογοητεύσεις που ενεπερίμενες, ή ήταν πιο βαριές απ'οτι επερίμενες. Οι γέροι εν φαίνουνται ασχημοι, απλα φαίνουνται τόσο, μα τόσο κουρασμένοι....<br />
-Ασπρίσαν τα φρύδια μου. Τα ΦΡΎΔΙΑ. φορ φακς σεικ. <br />
<br />
- Ακόμα μια μέρα που εξύπνησα και αναρωτήθηκα: τι σκατά κάνω εδω περα. Μετά εντύθηκα επήα δουλειά και μπαμ 12 ώρες αργότερα επέστρεψα σπίτι με μια μέρα λιγότερη στα αποθέματα μου.<br />
<br />
- Ακόμα και γω καταλαβαίνω οτι εν γελοίο να γκρινιάζεις με τις επιλογές σου εφόσον δεν εφρόντισες εσύ ο ίδιος να δώσεις άλλες επιλογές στον εαυτό σου. Αλλά honestly, i couldn't be bothered... i still can't.<br />
<br />
- Οπως και να χει, οπου και να είσαι ενναν σκατά αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου.<br />
<br />
- Σήμερα εφαντάζουμουν με να ρίχνω στην μπανιέρα μια αναμμένη τοστιέρα και να μπαίνω μέσα και να γίνουμε παρανάλωμα του πυρός, οπως τα καρτούν με τα μαλλιά ίσια πάνω και κίτρινο περίγραμμα που τον ηλεκτρισμό.<br />
<br />
-Ηταν ωραία εικόνα μπορώ να πω.<br />
<br />
Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές. <br />
<br />
<br />
<br />evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-40154914535996035682017-08-25T05:15:00.000-07:002017-08-25T05:15:50.642-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<img alt="Αποτέλεσμα εικόνας για thanos anestopoulos" class="irc_mi" height="288" src="http://images.rocking.gr/news/anestopoulos.jpg" style="margin-top: 151px;" width="200" /> </div>
<br />
<br />
Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού<br />
<br />
Έτσι γεννήθηκε με μια ιλαρή στην όψη σκοτεινιά.<br /> Και άρχισε μες στης ζωής την θάλασσα να τυρανιέται<br /> και μέρα νύχτα να χτυπιέται απ τα ψηλά κύματά της.<span class="text_exposed_show"><br /> Με τα πλευρά του να αυλακώνονται απ τα πονετικά ραπίσματα<br /> απρόσκλητης μορφής παιδιού με ένα μαστίγιο προέκταση του χεριού του.<br /> Και κάποια μέρα τα ποιήματα του έχασαν τις λέξεις τους και νοσηλεύτηκαν<br /> στο αναρρωτήριο της μνήμης.<br /> Οι εξετάσεις ήταν αμείλικτες .Αίφνης όλα ξεκρεμάστηκαν απ το στήθος του<br /> και λύθηκαν οι κόμποι –δάκρυα.<br /> Συνταγογραφήθηκαν όλα όσα από πάντα τον φόβιζαν.<br /> -η σπατάλη του πάθους<br /> -η επαιτεία στους δρόμους της αγαπής<br /> -το κρέμασμα απ τα μπαλκόνια<br /> -το ποτάμι σιωπή<br /> -ο ύπνος της πέτρας του<br /> -οι σεισμικές δονήσεις της καρδιάς του<br /> -το σάλεμα της σάρκας του<br /> -η κοπέλα του γλεντιού<br /> -η κοπέλα του πόνου<br /> -τα μαύρα σκυλιά<br /> -τα δακρυσμένα ανορθόγραφα γράμματα<br /> -τα δέντρα που χλόμιαζαν <br /> -οι σφετεριστές της χαράς του<br /> -τα σχήματα της βουβής μοναξιάς του <br /> -τα χρόνια που κυλάνε<br /> -το κολύμπι στην λάσπη, το βάδισμα στο χαλίκι<br /> -οι λύκοι, οι γύπες<br /> -στον καθρέφτη το μήνυμα γραμμένο με κόκκινο κραγιόν,-‘’Σε μένα μιλάς?’’<br /> -Το σφυροκόπημα των μαρμαράδων πάνω στην πλάκα του <br /> -οι βέρες στον αποτεφρωτήρα της αμνησίας <br /> -τα εξιλαστήρια γαμήσια<br /> -η πόζα πριν την προσευχή<br /> -οι λέξεις των χεριών<br /> -ο εμφύλιος έρωτας<br /> -οι μόνιμοι μόνοι<br /> -οι μάχες από απόσταση<br /> -το άγονο κρεβάτι<br /> -η ακαμψία του Θεού<br /> -΄΄Εσύ που τινάχτηκες σαν κεραυνός απ το όνειρο<br /> και στάθηκες εμπρός του –αληθινή΄΄<br /> Όλα τελείωσαν πια. <br /> Θα φύγει.<br /> Έτσι διαγνώσανε .<br /> Με μια ιλαρή στην όψη σκοτεινιά.<br /> Έτσι όπως ήρθε.</span><br />
<br />
Θάνος Ανεστόπουλος<br />
evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-52628480325092992412017-08-09T04:58:00.000-07:002017-08-09T04:58:48.081-07:00Οδοιπορικό<br />
<br />
Νομίζεις οτι μόνο οι γονείς σου σε μεγαλώνουν και σε ανατρέφουν, αλλά είναι κάποια άτομα που δε σε ξέρουν και ούτε συ τα ξερεις προσωπικά αλλά ο ρόλος που παίζουν στην ανατροφή και εν γένει τη ψυχοσύνθεσή σου ειναι καθοριστικός. <br />
Για μένα το ρόλο του "πνευματικού πατέρα" έπαιξε ξεκάθαρα ο Μενέλαος Λουντέμης, στου οποίου τα υπέροχα μυθιστορήματα θεωρώ οτι οφείλω την (μερικές φορές υπερβολική) ευαισθησία που έχω και την αδυναμία μου στις περιθωριακές ομάδες (" Μα πώς γίνεται να συμπαθείς τους γύφτους?" Ά ρε Μπίθρο...) <br />
Σημερα με αφορμή την είδηση του θανάτου της Αρλέτας συνειδητοποίησα το πόσο με συντρόφευε και με επηρέασε αυτή η γυναίκα απο πολύ-πολύ μικρή ηλικία. Θυμαμαι που επαιζε στο ραδιο στο αυτοκινητο για το σχολείο το μπαρ το Ναυαγιο που ηταν τότε το αγαπημενο μου τραγουδι της. Προσπαθουσα να βγαλω το νοημα των στιχων, και φανταζόμουν τον εαυτο μου να πινω ποτά σε μπαρ και διπλα μου να κάθεται αγγελική μορφή γενειοφόρος. Τότε δεν ήξερα καν πως έμοιαζε το ουίσκι και φυσικά δεν είχα πάει ποτέ σε μπαρ και η εικόνα μου φαινόταν ονειρεμένη (ενδεχομένως απο κει να ξεπηδά και η διαχρονική αγάπη μου για τα μπαρ). Τοτε έπαιζε πολύ και το badida de coco που ήταν ενα τραγούδι που δε μου άρεσε καθόλου, γιατι δεν ήξερα ακριβως τι ηταν το badida de coco και οι στίχοι μου φαίνονταν τελείως ασύνδετοι. Μετά φυσικα που ήπια Badida de coco εκτιμησα και το τραγούδι. Οταν το είδα τυχαία σε ενα μπαρ και ανακάλυψα οτι υπήρχε ποτό badida de coco ενθουσιάστηκα. (δεν υπήρχε google τοτε οκ? )<br />
<br />
Επίσης το πρώτο και μονάδικο τραγούδι που έμαθα στην κιθάρα ως έφηβη (σε μια προσπαθεια να ανακαλυψω την ανυπαρκτη καλλιτεχνική μου πλευρα) ηταν το '΄Μην μιλάς άλλο γι αγάπη' και νομίζω οτι αν ποτέ ξαναπιάσω κιθάρα στα χέρια μου μπορεί και να το παίξω κ να τραγουδήσω έτσι φάλτσα όπως τότε.<br />
<br />
Μετά πηγα για σπουδές και έγινα μανιώδης καπνίστρια και θυμάμαι τον εαυτό μου οταν γυρνούσα ξημερώμαtα απο ξενύχτι και ήθελα να κάνω ενα τελευταίο τσιγάρο, να βάζω στο σιντι πλειερ (ω ναι) το "πρωινό τσιγάρο" και να βλέπω την ημέρα να χαράζει. Θυμάμαι ακόμα και την πικρή γεύση τσιγάρου στο στόμα μετά απο το υπερβολικό chain-smoking της νυχτας. Κάποτε στα πρώτα έτη της σχολής είχα ερωτευτεί και ένα κιθαρίστα και τον παρακαλούσα να μάθει τη "Σερενάτα" να την εντάξει στο πρόγραμμα του. Του πήρα και το σιντί για να το μάθει. Και για να με ευχαριστήσει για το δώρο με εκανε μια αγκαλιά τεράστια που ακόμα τη θυμαμαι και συγκινούμαι. (κρίμα που παρ'ολα αυτά δε μου έκατσε:P)<br />
<br />
Μια εποχή μου είχε κολλήσει τρελλά το "Τσάι Γιασεμιου". Ριπιτ συνέχεια. Παρανοια<br />
Οταν ήμουν ερωτευμένη έπαιζε συνέχεια στο κεφάλι μου η "Εκδρομη"<br />
Τα "ησυχα βράδια" ήταν όταν ήθελα να κλάψω για να ξεσπάσω, ηταν ιδανικό για ένα καλό καθαρτικό κλάμα.<br />
Μετά απο ένα χωρισμό για αρκετό διάστημα επαιζε στο playlist το "Έρχεται κρύο".<br />
Οταν γνωρισα τον Παναγιώτη μου είχε κολλήσει ο "Τάκης" τόσο πολύ που τον είχα καταγράψει σαν Τακη στο κινητό κάτι που ακόμα προκαλεί απορία σε όποιον το δει. (μα φωναζεις το γκόμενο σου Τάκη?)<br />
<br />
Δεν είναι μόνο η απαλή "soothing" (πως να το πεις ελληνικα) φωνή της και οι έξυπνοι λυρικοί στίχοι των τραγουδιών της, Η μουσική της βγάζει ενα αυθεντικό συναίσθημα και ενα gothic ρομαντισμο που είναι υπερβολικά σπανιο. She makes u feel. Δε νομίζω οτι στην ηλικία που είμαι τουλαχιστον υπάρχει τετοιο βαθος και ενταση συναισθηματων στις σχεσεις. Η Αρλετα ομως σε κάνει να πιστεύεις.<br />
<br />
<br />
Αρλέτα, υπέροχε Άνθρωπε, σ'ευχαριστούμε.evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-84233993176132197442017-01-18T03:35:00.001-08:002017-01-18T03:35:16.625-08:00Απ'οτι φαίνεται τούντη φορά εν θα έρτουν ούλλα βολικά που μόνα τους να με παρασύρουν στον επόμενο σταθμό της ζωής μου. Απ'οτι φαίνεται ήρτεν η ώρα να πάρω κάποιες αποφάσεις <div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
HOLY SHIT </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVO2w4EffE9ToMPrPwzI-4h6_B0dLbzqK3uvMLWjwKAA_mfPvmiASUJIBEDMo94XJnCxZJ_dvkTQTfiLD370b2NMZ7ebr6IRJlNVM4JYkIXB13bcshiqm-V3dik9_D71snIQmoFiokL-T7/s1600/P61219-124535.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVO2w4EffE9ToMPrPwzI-4h6_B0dLbzqK3uvMLWjwKAA_mfPvmiASUJIBEDMo94XJnCxZJ_dvkTQTfiLD370b2NMZ7ebr6IRJlNVM4JYkIXB13bcshiqm-V3dik9_D71snIQmoFiokL-T7/s320/P61219-124535.jpg" width="236" /></a></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
what the fuck am I supposed to do with my life :P </div>
evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-66925840161192120002016-10-25T07:59:00.001-07:002016-10-25T08:02:20.269-07:00lost in space<br />
<ul>
<li>let's see if writing in bullets helps to put thoughts in order</li>
<li>my brain has been all over the place since the past few months</li>
<li>γιατι γραφω αγγλικα αφου εν τα κατεχω </li>
<li>ελα μου ντε</li>
<li>εκουραστηκα ρε κοπέλλια. </li>
<li>Τούτο που με νευριάζει πολλά πάνω μου εν που η μνήμη μου εν τόσο αδύναμη που εν μπορώ με τπτ να θυμηθώ πώς ήμουν σε προηγούμενες φάσεις της ζωής μου για να συγκρίνω καταστάσεις. Γενικά εν θυμούμαι πολλά πράματα, ας πούμε μπορεί να είμαι πολλά ξενερωμένη με κάποιον, εδώ και χρόνια, και να μεν μπορώ να θυμηθώ τι στον πούτσο μου έκαμε. (τρου στορι). Καλά όσο για συζητήσεις και αναμνήσεις που γεγονότα, εν μπορώ να αναπαράξω παρά ελάχιστα και πολλά στο περίπου, ενώ απορώ πραγματικά με άτομα που μπορεί να σου διηγηθούν ένα περιστατικό που έγινε πριν χρόνια και να θυμούνται ακόμα και τα κόμματα και τες τελείες που τους διαλόγους. Βασικά απορώ και με τζείνους που θυμούνται τα κόμματα και τους διαλόγους και που μια χτεσινή συζήτηση. Εγώ εν θυμούμαι καν τις χτεσινές συζητήσεις. </li>
<li>Ηθελα να πω λοιπον στο προηγούμενο μπουλετ, οτι εν θυμούμαι καθαρά τις διάφορες φάσεις που επέρασα σαν ειδικευόμενη και τι έκαμνα στην καθεμία. Θυμούμαι όμως μια φάση που έκοψα τις φλέβες μου (μεταφορικά αλλά θα εμπορούσα και κυριολεκτικά) που τη βαρεμάρα και τη μιζέρια </li>
<li>Και μετά ξαφνικά επέρασα σε μια φάση που εν επρολάβαινα να κάτσω σπίτι μια νύχτα να ξεκουραστώ, γιατι είχα κάτι ετήσια σεμινάρια που μου εφκάλαν την παναγία, είχα μια πολλά απαιτητική εργασία-μελέτη (ναι εγώ το ταπεινό χαμομηλάκι της ιατρικής) η οποία εν θα τελειώσει ποττέ αλλα εν πειράζει γιατί εβοήθησε με να μάθω τόσα πολλά που χαλάλι οι ώρες και οι μέρες, είχα τους φίλους που τελικά έννεν τόσο λίοι όσο ενόμιζα και παρόλο που φκαίνω 2-3 φορές τη βδομάδα και παραπάνω πολλές φορές, εν προλαβαίνω να τους δω όσο θέλω, βαρτε και τις εφημερίες, βάρτε και κάτι υποχρεωτικές παρουσίες στα πλαίσια του σεμιναρίου σε διάφορα νοσοκομεία της Αθήνας, σε κάποια φάση μετά το καλοκαίρι ένιωσα οτι έγινα λ-α-σ-τ-ι-χ-ο. </li>
<li>Επίτησα τα. Τωρά, τον τελευταίο μήνα που έκοψα λίο πίσω που τις εξόδους, νιώθω οτι το μόνο πράμα που με ευχαριστεί πραγματικά εν να κάθουμαι σπίτι. (ανησυχητικό? Μπορεί αλλά εν με κόφτει αρεσκει μουυυυ) Χρειάζουμαι το. Απολαμβάνω το. Ειμαι χαππι αμα είμαι σπίτι. Oσο πιο μονη μου τοσο το καλυτερο. ετσι ενι αμα γερνας?</li>
<li>Τελικά το μπουλετ ποιντ θινγκι δουλεύκει μια χαρά για μένα. Λέω να το κρατήσω. </li>
<li>Ραντομ φωτος για σκρινσειβερ. Εν κάτι που εφάρμοσα τες τελευταίες μέρες και περνώ παραπάνω ώρες απ'οτι θα έπρεπε αναπολώντας και νοσταλγώντας όμορφες στιγμές του παρελθόντος. Μάλλον εννα πρέπει να το καταργήσω γιατί εν προκειται ποττέ να κάτσω να θκιαβάσω αν συνεχιστεί τουτο. Εδώ φωτό που προσπαθώ να μιμηθώ τη Χάιντι. λονγκ λονγκ ταιμ εκοου ιν ε γκαλαξι φαρ αγουει </li>
</ul>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimaG1LV01Nv7um8wSlpzDhfr2stb1QQtSCMdepVkUNOn1Ms1Paxoxm6XwtGK2jyXUG3L-f8PmmPeJHIyXH5d2Hddgu3get2YD43sjVyYkOj8SQZZaZYgTSU1VWMy50XgGqWoNe0cLhbZ9a/s1600/diimero+kerinia1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimaG1LV01Nv7um8wSlpzDhfr2stb1QQtSCMdepVkUNOn1Ms1Paxoxm6XwtGK2jyXUG3L-f8PmmPeJHIyXH5d2Hddgu3get2YD43sjVyYkOj8SQZZaZYgTSU1VWMy50XgGqWoNe0cLhbZ9a/s320/diimero+kerinia1.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div>
<br /></div>
evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-38272954083316185372016-03-19T07:36:00.000-07:002016-03-19T07:36:15.518-07:00its been agesΤελικά ο χρόνος όσο μεγαλώνεις περνά και πιο γρήγορα, ή εν η ιδέα μου?<br />
Πράγματα που εγώ θα έλεγα με βεβαιότητα οτι έγιναν πριν κανένα χρόνο, εγίναν πριν 3 πριν 4 και βάλε! Σοκ σοκ σοκ. Ασε που ανακαλύψαμε καινούριο τρόπο μέτρησης του χρόνου. Τα παιδιά των φίλων μας που την μια μέρα εν σκέψη, την επόμενη σπόροι και την μεθεπόμενη κάμνουν συζητήσεις μαζί σου και μινήσκεις μαλάκας. Φασινειτινγκ εν μπορώ να πω, γιατί πάνω μας αλλαγές δύσκολα παρατηρούμε. (οικειοθελώς ίσως, εν είμαι σίουρη)<br />
<br />
Οπως και να χει, ο χρόνος περνά, εγώ είμαι ψιλο-λοστ ιν σπεις, το πρόγραμμά μου είναι γάμησε-τα, η δουλειά εντάξει μια χαρά εν με ενοχλεί ιδιαίτερα, επέρασα που κάτι κλινικές που αν ήμουν μύγα στον τοίχο μπορεί να μου εδιούσαν παραπάνω σημασία οι συνάδελφοι, οπότε εν είχε κανένας τρομερές απαιτήσεις που μένα και ήμουν ελεύθερη του χαβ φαν γουιθ μαισελφ. Μιλώ για ένα τρίμηνο που επέρασα ψυχιατρική και ένα δίμηνο δερματολογία. Ντάξει ειδικά η ψυχιατρική τρομερά ενδιαφέρουσα και πορωτική ειδικότητα. Θα ήθελα να μπορούσα να την έκαμνα σαν δεύτερη αλλά δυσκολάκι, πρώτον εν δικαιούσε στην Ελλάδα και 2ο εν άλλα 5 χρόνια, νυσάφι. Είχα το όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου κ έχω το ακόμα. Οι ψυχιατρικοί ασθενείς εν δύσκολοι αλλά έχουν πράματα να σου πουν. Εγω πάντα ενόμιζα οτι εν ευκολο να θέσεις μια διάγνωση με βάση τα συμπτώματα στις ψυχιατρικές νόσους γιατι έχεις και το DSM αλλά νοπ. Έννεν καθόλου εύκολο. Και εν ειδικότητα που παίζεις πάρα πολλά με τα φάρμακα οπότε θέλει λεπτή ρύθμιση αγωγής και μεγάλη προσοχή, και επίσης υπάρχουν ένα σωρό μη-φαρμακολογικές παρεμβάσεις οπως ψυχοθεραπείες ηλεκτροσπασμοθεραπείες που βοηθούν πραγματικά. Παρολαυτά το να κάνεις εντελώς καλά ενα ψυχιατρικό ασθενή τις περισσότερες φορές έννεν εφικτό και εκεί αρχίζει η δυσφορία μου. Γιατι στεναχωριέσαι να βλέπεις άτομα εντελώς φυσιολογικά σωματικά που ψυχικά πάσχουν οδυνηρά και αναπότρεπτα. Τα περιστατικά που είδα άπειρα και ποικίλα. Εμείναν μου κάποια πολλά χαρακτηριστικά, όπως ενας πανέξυπνος πνευματώδης 40άρης με πτυχία και προσωπικότητα, βαριά διπολική διαταραχή, αυπνος μέρες ολόκληρες ανίκανος να δουλέψει και παραδομένος στο έλεος της ματαιότητας τούτου του κόσμου μέχρι αυτοκτονίας. Μια 60άρα που ακούει φωνές, μια άλλη να βλέπει κόσμο στο σπίτι εκεί που δεν υπάρχει κανένας, ενας μεσήλικας που κάμνει μπάνιο μια φορά το μήνα, αναγκάζει τον εαυτό του να πηγαίνει στο πάρκο μια φορά τη βδομάδα, κάμνει παρέα μόνο με τις γάτες του και σχολιάζει με καυστικό τρόπο τον εαυτό του και την πολιτική επικαιρότητα πριν φύγει τρέχοντας απο το ιατρείο. Μια μικρούλα με διαταραχή μεθοριακής προσωπικότητας με τεράστιο πρόβλημα στις σχέσεις με τους γύρω της. Μια πανέμορφη κοπέλα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με χέρια φαγωμένα απο το πολλύ πλύσιμο.<br />
Ηταν υπέροχα στην ψυχιατρική. Δυστυχώς επειδή εν είχε πάντα κόσμο στα επείγοντα που ήμουν εβαρκούμουν πάρα πολλά ώσπου να έρτουν τα περιστατικά να δώ λλίη δράση. Πάντα έτσι γίνεται και είσαι αναγκασμένος να κοινωνικοποιηθείς και i hate that. εν θέλω να κάθουμαι να πίνω καφέ με ανθρωπους που εν θα έκαμνα παρέα υπο οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες την ώρα που θα έπρεπε να δουλευκω. Ετσι γίνεται σε ούλλες τις κλινικές και παντα καταληγω να ακουω ρατσιστικα παραληρηματα που τον ενα και τον αλλο ΄η ποιντλες συζητησεις για κοπελλουθκια, ψώνια κλπ κλπ που εν με ενδιαφερουν καθολου. Ασε που και για εκεινους ενεν ευχαριστο να εχουν ενα ατομο που το πουθενα να καθεται μες το γραφειο τους και να ακουεις τις συζητησεις τους. Το ποσες φορες ευχηθηκα πραγματικα να ημουν μουγια πανω στον τοιχο σε ετσι περιπτωσεις, εν λεγεται. Δυστυχως επερασα το σε αρκετες κλινικες αλλα οκ φταιω κ γω που εθκιαλεξα να καμω γενικη ιατρικη σε νοσοκομειο της Αθηνας.<br />
<br />
Στη δερματολογια μια παρομοια κατασταση ,καθε μερα σε αλλο ιατρειο, παλε ειδα πολλα και ενδιαφεροντα περιστατικα, παλε ημουν αναγκασμενη να παραστω σε διαφορες συζητησεις πολλα χαμηλου πολιτικου επιπεδου αλλα η πλακα ηταν οτι οι δερματολογοι ειχαν μια κλαση ουλλοι τους παραπανω που αλλους γιατρους., Ηταν ουλλοι και ουλλες ντυμενοι καλα, περιποιημενοι μεχρι αηδιας, εχει το η ειδικοτητα. Και παρα παρα πολλα ευγενικοι. Οποτε εν θα τους θαψω πολλα γιατι εφερθηκαν μου καλά. Εδείχναν μου, εξηγουσαν μου και εφκαλαν μου και μια ελια. Οποτε νο κομπλειντς δεαρ. Και επίσης εσυνειδητοποιησα για ακομα μια φορα οτι το ψυχολογικο φορτιο που σου προκαλει μια δερματοπαθεια εν παρα πολλα σοβαρο, αναλογο με τη δυσμορφια που σου προκαλει και τον τροπο που εσυ την αντιμετωπιζεις. Αλλα κατι που για μας τους γιατρους μπορει ναν απλο, λια σπιρακια η μια δερματιτιδα, για τους ασθενεις εν τεραστιο βαρος και γαμα τους κυριολεκτικα τη ζωη τους. Για να μην μιλησουμε για τις πιο σοβαρες παθησεις που προκαλους πονο, να μην μπορεις να κατσεις, που σε αναγκαζουν να κρυβεσαι να μην φορας αυτα που θέλεις, να νιώθεις τερας, να ξυνεσαι να μη μπορεις να φαεις κλπ. Δράμα... πιανεται η ψυχη σου,,, και τα φαρμακα με τις παρενεργειες τους εν σου προσφερουν και παντα λύση....<br />
<br />
Αυτά λοιπον περι ειδικότητας. Θέλω πάρα πολλά να μιλήσω και περι προσφύγων γιατι απασχολεί με υπερβολικά αυτον τον καιρό το θέμα αλλά νεξτ ταιμ. Να πω μόνο οτι εν θεωρώ οτι υπάρχει σωτηρία για το είδος μας. Κάποια στιγμή εννα εξαλειφθεί. Εν γινεται καθε φορα να καμνουμε τα ιδια λαθη ενεν λογικο. Τωρά η ιστορία εν στη φάση που επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία, όπως είπε ο Μαρξ. Οταν επαναληφθεί σαν φάρσα θα είναι η μέρα που θα εξοντωθούμε ούλλοι. Και για μένα μπορεί ναν και καλύτερα γιατί ένεχουμε κ τπτ να προσφέρουμε στο σύμπαν που μας φιλοξενεί. Είμαστε για τον πουτσο.evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-16397238521285418602015-11-28T07:00:00.000-08:002015-11-28T07:00:58.690-08:00<h1 id="ctl00_ContentPane_pageheading" style="background-color: white; border-bottom-color: rgb(0, 0, 0); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; color: #5377a9; font-family: verdana, arial, sans-serif; margin: 0.35em 0px; padding: 0px; width: 664px;">
Cats Dream</h1>
<h1 id="ctl00_ContentPane_pageheading" style="background-color: white; border-bottom-color: rgb(0, 0, 0); border-bottom-style: solid; border-bottom-width: 1px; color: #5377a9; font-family: verdana, arial, sans-serif; margin: 0.35em 0px; padding: 0px; width: 664px;">
<table cellspacing="0" id="ctl00_ContentPane_FormView1" style="border-collapse: collapse; border-spacing: 0px; color: black; font-size: 14px; margin-top: 8px; width: 664px;"><tbody>
<tr><td colspan="2" style="padding: 4px; vertical-align: top;"><pre id="poem" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; white-space: pre-wrap; word-wrap: break-word;"> How neatly a cat sleeps,
Sleeps with its paws and its posture,
Sleeps with its wicked claws,
And with its unfeeling blood,
Sleeps with ALL the rings a series
Of burnt circles which have formed
The odd geology of its sand-colored tail.
I should like to sleep like a cat,
With all the fur of time,
With a tongue rough as flint,
With the dry sex of fire and
After speaking to no one,
Stretch myself over the world,
Over roofs and landscapes,
With a passionate desire
To hunt the rats in my dreams.
I have seen how the cat asleep
Would undulate, how the night flowed
Through it like dark water and at times,
It was going to fall or possibly
Plunge into the bare deserted snowdrifts.
Sometimes it grew so much in sleep
Like a tiger's great-grandfather,
And would leap in the darkness over
Rooftops, clouds and volcanoes.
Sleep, sleep cat of the night with
Episcopal ceremony and your stone-carved moustache.
Take care of all our dreams
Control the obscurity
Of our slumbering prowess
With your relentless HEART
And the great ruff of your tail.</pre>
<div>
<br /></div>
</td></tr>
</tbody></table>
</h1>
<table cellspacing="0" id="ctl00_ContentPane_FormView1" style="background-color: white; border-collapse: collapse; border-spacing: 0px; color: black; font-family: verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 8px; width: 664px;"><tbody>
<tr><td colspan="2" style="padding: 4px; vertical-align: top;"><pre id="poem" style="font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; white-space: pre-wrap; word-wrap: break-word;"><span style="background-color: black; color: purple;">
</span></pre>
<div>
<b>Pablo Neruda</b></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , sans-serif; font-size: 17px; line-height: 23px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , sans-serif; font-size: 17px; line-height: 23px;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgqkEnj-_fhB0GYHXsZXOr8_ozw5YszFOML5p5eqrfh4cSfEy7avZwia-TZXyAAxfKulpbTDS1x_cSFcxgWqXbw29_lGYWhQpjRnRmoyFZPzhoXEpWsPh6SW0928aMhiBS32kMYaPvG19h/s1600/kthoulou+pc.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgqkEnj-_fhB0GYHXsZXOr8_ozw5YszFOML5p5eqrfh4cSfEy7avZwia-TZXyAAxfKulpbTDS1x_cSFcxgWqXbw29_lGYWhQpjRnRmoyFZPzhoXEpWsPh6SW0928aMhiBS32kMYaPvG19h/s320/kthoulou+pc.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: "roboto" , sans-serif; font-size: 17px; line-height: 23px;"><br /></span>evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-39021375685121850392015-09-11T05:52:00.001-07:002015-09-11T05:58:22.583-07:00Αν το βρεις | Διάφανα Κρίνα ( Τεχνόπολις 2015 )<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="https://www.youtube.com/embed/BjipoJ4Fhpg?list=PLhovCZM_vWxXEs7-7NUlqINjXDee3KvMW" width="480"></iframe><br />
<br />
<br />
<br />
Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκφράσω με λέξεις τα συναισθήματα που επροκάλεσε τούτη η συναυλία μετά απο τόσα χρόνια. Από την τελευταία φορά που απολαύσαμε λαιβ την καλύτερη ελληνική μπάντα επεράσαν (με τρόπο μάλλον ύπουλο) 8μιση χρόνια. Μετά την επεισοδιακη διάλυση τους εν είχαμε πια καμιά ελπίδα, ούτε καν αξίωση να τους ξαναδούμε ζωντανά. Αναπολούσαμε ομως πάντα τις όμορφες στιγμές των συναυλιών τους και συχνά-πυκνά εκαταφεύγαμε στα κρίνα σε ώρες μοναξιάς ή εσωτερικής αναζήτησης.<br />
<br />
<br />
<br />
Η συναυλία ήταν ενα όνειρο. Εν ήταν μια επιστροφή στα φοιτητικά μου χρόνια, στα 20κάτι μου, όπου πάμπολλες φορές εσυνευρεθήκαμε με φίλους κάτω απο τη σκηνή τους, ή εχορέψαμε στη μουσική τους στα παλιά μας στέκια. Εν ήταν απλά μια συναυλία με καταπληκτική μουσική και ωραίο κόσμο. Ηταν μια συναυλία που η 20χρονη Μελίνα εσυνάντησε την 30αρα Μελίνα και εκουνηθήκαν μαζί σε πανέμορφες γνώριμες μελωδίες,εσιγοψιθυρίσαν μαζί γνώριμους ποιητικούς στίχους και ήβραν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Ηταν η συναυλία που τα παλιά κρίνα, οι 40αρηδες εσυναντήσαν τους τωρινούς εαυτούς τους, λίγο πιο χιονισμένοι στα μαλλιά, πιο σοβαροί στις εκφράσεις και στη μουσική τους , πιο μεστοί, πιο άμεσοι. Ηταν μια νύχτα χωρίς χρονικό προσδιορισμό, εν ήμασταν ούτε στο 2004 ούτε στο 2015, ήμασταν πέρα και έξω από τον χρόνο, σ΄ενα τόπο που εν υπάρχει θάνατος ούτε γηρατειά ούτε αρρώστιες ούτε πόλεμοι.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
το ευχαριστώ είναι λίγο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη μου γιαυτη τη νύχτα. Μακάρι να παν ολα καλά με το Θανο. Εν μπορω να φανταστω ποση δυναμη εχρειαστηκε για να βγει να τραγουδησει, σωματικη και ψυχικη. Υποκλίνομαι στο ταλέντο και τη Ψυχη του. Μακαρι ναν πολλα χρονια ακομα δαμε να μας τραγουδα.evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-65005942770036324882015-08-16T12:28:00.000-07:002015-08-16T12:28:04.004-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCgk-Hsp13rY4udUGX5KbbtjAXE4iKSTVwkxev9jLDjzwUXlLaEpPPh2GYPh-rozO0iDVuYXJ2Y3VjdxOMRfIe-Qo2o1vlSrliHNzqvsLC7DM9aCNhyphenhyphenqxImTKMjlqAyzHdzIVSePA1TGSY/s1600/hxoi+toy+dasous.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCgk-Hsp13rY4udUGX5KbbtjAXE4iKSTVwkxev9jLDjzwUXlLaEpPPh2GYPh-rozO0iDVuYXJ2Y3VjdxOMRfIe-Qo2o1vlSrliHNzqvsLC7DM9aCNhyphenhyphenqxImTKMjlqAyzHdzIVSePA1TGSY/s320/hxoi+toy+dasous.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div>
Mιας και χρησιμοποιω το μπλογκ περιπου σαν προσωπικο ημερολογιο ειναι απαραδεκτο το γεγονος οτι ενεγραψα τπτ ακομα για το καλοκαιρι του 15. Ακομα πιο απαραδεκτο το γεγονος οτι η ανωθεν φωτο ειναι απο το προηγουμενο καλοκαιρι, απο ενα 3ημερο μουσικο φεστιβαλ στην ορεινη φωκιδα κοντα στην Καλοσκοπη, αλλα εν μπορειτε να πειτε οτι εννεν η πιο δροσερη φωτογραφια που εμπορουσετε να βρειτε σε μπλογκ, ε ε ε? </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το καλοκαιρι του 15 λοιπον με βρισκει να δουλευω διπλα στους ορθοπεδικους, μακρια απο το κεντρο υγειας του οποιου τις ασχημες εμπειριες εχω ηδη ξεχασει. Ορθοπεδικοι μαλακα, εγγυηση ποιοτητας. Εφοουμουν παρα πολλα τη μερα που ηταν να ξεκινησω την 3μηνη εκπαιδευση μου στην ορθοπεδικη γιατι εβλεπα τους παντα που μακρυα ετσι λιο υπερβολικα κουλ, να πινουν το πρωι τον καφε τους με την ησυχια τους, γενικα με μια ζεν αυρα να τους περιτριγυριζει και λαλω που εννα παω να μπλεξω τωρα με τους χασαπηδες. Αλλα, ολως παραδοξως, επερασα παρα πολλα ωραια μαζι τους, αν εξαιρεσεις κατι εφημεριες που πραγματικα ενιξερα ποιος ασθενης εννα πεθανει πρωτος. Οι ορθοπεδικοι λοιπον εκπληρωνουν και δεν εκπληρωνουν ολα τα στερεοτυπα που ειχα για αυτους πριν τους γνωρισω. Ειναι κουλ. Ναι. ειναι. αλλα με ενα τροπο που περιλαμβανει κ τον περιγυρο τους ενεν σαν τους αλλους χειρουργους που νομιζουν οτι τζινοι ενι τζαι κανενας αλλος. Επισης η πλειοψηφια ειχε μια ευγενεια που ενεπεριμενα να συναντησω. Πρεπει να σημειωθει οτι οι ορθοπεδικοι ασθενεις επειδη πονουν κ εν μπορουν να περπατησουν να σηκωσουν πραματα κλπ αλλα ενεν κ αρρωστοι του θανατα συνηθως, εχουν μια εξτρα γκρινια (αναμενομενη, εν την κατακρινω) στην οποια οι ορθοπαιδικοι συνηθως αντιδρουν με χαμογελο κ κατανοηση. Αν ο δικος σας ορθοπαιδικος εννεν ετσι μπορειτε να τον αλλαξετε. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εμαθα πολλα. Εμαθα πραματα που αγνοουσα οτι εν τα ηξερα. Εντελως ξενο πεδιο η ορθοπαιδικη για μενα και 3 μηνες ειναι λιγοι για να πεις οτι το κατεχεις. Αλλα σιουρα εν ειμαι οπως εξεκινησα.</div>
<div>
Τελοσπαντων, περα που τη δουλεια, το καλοκαιρι ηταν ησυχο κ συμπαθητικο, κλασικα βολτες στο κεντρο, επιτραπεζια, παγωτα, βουτιες στις βρωμερες παραλιες της αθηνας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και μια βδομαδα στον παραδεισο, στο μαγικο νησι της Δονουσας. Φωτογραφιες ενεχω να σας δειξω. Επερασα τοσο ωραια, που ενεφκαλα ουτε μία. Ενεπίστευκα οτι θα εμπορουσα εγω να καμω ελευθερο καμπιγκ. Εθεωρουσαμε καπως καλομαθημενη. Τελικα οκ ενεν τοσο δυσκολο, ειχε κ καποια δειγματα πολιτισμου, ενα μπαρακι μια ντουζιερα μες το χωραφι, εφκαλαμεν τα περα. Αλλα η θαλασσα, η χρυση αμμος, τα παγωμενα νερα, το μονοπατι αναμεσα στα βραχια, η μικροσκοπικη χωρα, η καλη παρεα, ο παγωμενος αερας το βραδυ, ηταν ουλλα τοσο τελεια. Οσο μακρινη κ αν μου φαινεται τωρα τζινη η βδομαδα, δημιουργει μου ομως παντα εντονα συναισθηματα χαρας κ νοσταλγιας. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και τωρα καιρου και δουλειας επιτρεποντος ετοιμαζω ταξιδι προς τη λατρεμενη Ικαρια. 5 μερουλες πριν βουτηξω στο μαγικο κοσμο της ψυχιατρικης.Ανυπομονω, εν ειχα συνειδητοποιησει ποσο πολλα μου εχει λειψει. Εν το μεταξυ να εχει παει ο μισος πληθυσμος των γνωστων μου στο φεισμπουκ φετος. </div>
<div>
Κατι ξερουν.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTsULmow48XQm1OltPai16WmdXGra5UXhPyRm7Ha43F_vpnsxBhr9K7aJXIUwH3WYOgIZYO85Vn2RH91UvmxxFekaUDlhyYXUdTKvCqUHWvFmEmwt55wfzpTn5FZD0ejjGFamiI5UFIhKq/s1600/mikra+kerame.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTsULmow48XQm1OltPai16WmdXGra5UXhPyRm7Ha43F_vpnsxBhr9K7aJXIUwH3WYOgIZYO85Vn2RH91UvmxxFekaUDlhyYXUdTKvCqUHWvFmEmwt55wfzpTn5FZD0ejjGFamiI5UFIhKq/s320/mikra+kerame.JPG" width="320" /></a></div>
<br /></div>
evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-14027775035992533152015-05-16T05:56:00.001-07:002015-05-16T05:56:31.517-07:00Marillion - Script For A Jester's Tear<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="https://www.youtube.com/embed/gaBjdLQ0LJ0" width="459"></iframe><br /><br />
<br /><br />
<br /><br />
Εν τω μεταξύ αυτό που με ανησυχεί ολοένα και περισσότερο είναι η αδυναμία να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο και οι παρανοήσεις που γεννιούνται από αυτή την αδυναμία.... <br /><br />
<br /><br />
Βρήκα και γω ένα αληθινό μέντορα στη δουλειά και είμαι τόσο μα τόσο ευγνώμων....evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-54771796338607586532015-04-08T09:30:00.000-07:002015-04-08T09:30:13.824-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp0t71ct3Y5sf1L6lnGZTFPrAAk5savpGVUUGdIuzmbb9InX99Yc5DG3I6G5C8qiHZggdQcpqJqKBD5_oHL07QOikrgsLGyd8G2kyPebUBTP8062j3ghpAI_VwZHYSqXHdU8orFBZjbwtT/s1600/2015-04-08+19.06.02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp0t71ct3Y5sf1L6lnGZTFPrAAk5savpGVUUGdIuzmbb9InX99Yc5DG3I6G5C8qiHZggdQcpqJqKBD5_oHL07QOikrgsLGyd8G2kyPebUBTP8062j3ghpAI_VwZHYSqXHdU8orFBZjbwtT/s1600/2015-04-08+19.06.02.jpg" height="320" width="240" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black;">As promised. Αν και, εχω την εντυπωση οτι η αποσπασματικη επιδειξη ενος τοσο σπουδαιου βιβλιου δεν είναι διαφημιση αλλα δυσφημιση. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black;">Από τότε βέβαια εθκιάβασα πολλά βιβλία που με ενθουσιάσαν το ίδιο, κάποια και περισσότερο. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: black;">Είναι μια ήσυχη περίοδος που μπορώ να διαβάζω βιβλία να πηγαίνω γιογκα να παίζω <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Don%27t_Starve">dont starve</a></span></div>
<span style="background-color: black;">να παρακολουθώ με αηδία τις πολιτικές εξελίξεις (όσο λιγότερο μπορώ γιατί ενέχω τόσο γερό στομάχι αλλά δυστυχώς στη δουλειά η τηλεόραση παίζει συνέχεια στη διαπασών) και να περιμένω με μια κάποια ανυπομονησία το καλοκαίρι που εκτός των άλλων θα φέρει τη μετακίνηση μου σε κάποιο άλλο, ελπίζω πιο μάχιμο κομμάτι της ειδικότητας. </span><br />
<span style="background-color: black;"><br /></span>
<span style="background-color: black;">Ώς ειδικευόμενης ιατρός στο κέντρο υγείας έχω να πω οτι πρέπει να είδα μέσα στο χειμώνα κατά προσέγγιση 500 άτομα με ιώσεις. Και αυτή είναι η συντηρητικότερη εκτίμηση. Επίσης ήμουν μονίμως κρυωμένη μονίμως έτρεχε η μύτη μου και ο βήχας των ασθενών φοβάμαι οτι θα στοιχειώνει τ αυτιά μου για πολυ καιρό ακόμα..., </span><br />
<span style="background-color: black;"><br /></span>
<span style="background-color: black;">Μια φιλικη ιατρικη συμβουλη προσπαθηστε να μην τρεχετε κατευθειαν στο γιατρο για ενα βηχαλακι περιμενετε να δειτε πως θα εξελιχθει καντε τουλαχιστον υπομονη να εμφανιστει ο πυρετος πριν τρεξετε γιατι δεν ειμαστε μαγοι να ξερουμε τι εχετε οταν ερχεστε με ενα βηχα που τον εχετε μιση μερα. </span><br />
<span style="background-color: black;"><br /></span>
<span style="background-color: black;">και άλλα πολλά χαριτωμένα που με έκαναν να αναρωτιέμαι αν την παλεύει ο κόσμος, αν την παλεύω εγώ, αν την παλεύει τελοσπάντων κάποιος απο όλους εκεί έξω ή εδω μέσα. Εν το μεταξυ το ρατσιστικο-μισανθρωπικό παραλήρημα καλά κρατεί.... Νομίζω εν μου εμείναν πολλές τρίχες στο κεφάλι.. Κριμας που εν μπορώ να σας τα πω να γελάσουμε, επειδή βασικά εν θα γελάσουμε, και επειδή εν τόσο μοναδικές ατάκες που εν σχεδόν φωτογραφικές. </span><br />
<span style="background-color: black;"><br /></span>
<span style="background-color: black;">Εν το μεταξυ προβληματιζει με εντονα το τι θα εχω σαν ατομο να δηλωσω οταν με το καλο θα γινει παρελθον αυτη η περιοδος της κρισης. Αν ας πουμε ερτει κανενας τοτε 20αρης και γω ειμαι λεμεν τωρα 70 χρονων και ρωτησει με εσυ τι εκαμες τζίνες τις δύσκολες μέρες? Εγω τι εχω να απαντησω??? Αλλα πραγματικα τι μπορει να απαντησει καποιος? </span><br />
<span style="background-color: black;"><br /></span>
<br />evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-71158265498955976962015-02-09T13:22:00.001-08:002015-02-09T13:22:17.032-08:00Χατζηφραγκέτα - Πατητές και Μακροβούτια<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="https://www.youtube.com/embed/zsbmGdMDYNE?list=RD5TcqGG-rRiI" width="459"></iframe><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Αυτο το υπερμεγιστο ασμα εχει κολλησει εδω και 2 μερες στο στομα μου και δε λεει να ξεκολλησει. Και ευτυχως γιατι με τα ζορια που παιρνω στη δουλεια και στο σπιτι νομιζω οτι αν δεν το ετραγουδουσα ουλλη μερα ηταν να παθω ελκος στομαχου που εν πριτι ματς το μονο πραμα που ενεσιει το στομασιη μου τουντην περιοδο.<br />
<br />
Μπορει να μεν καμνουμε υψηλη ιατρικη στο τρισαθλιο κεντρο υγειας αλλα σιγουρα ηταν μια καλη εμπειρια για μενα για να καταλαβω επιτελους οτι πρεπει να αλλαξω σταση απεναντι στους ανθρωπους και να μεν ειμαι τοσον αγαθιαρα κ ευκολοπιστη. Καθε μερα που περνω τζιμεσα χανω κ ενα κομματι της πιστης μου στην ανθρωποτητα.<br />
<br />
<br />
Διαβαζω ενα υπεροχο βιβλιο του Ασιζ Νεσιν. Λεγεται ο μονος δρομος. Ηβρα καινουριο αγαπημενο συγγραφεα. Αν βρω χρονο κ ορεξη θα σας παραθεσω καποια στιγμη ενα αποσπασμα. Προς το παρον θα πω οτι αν βρειτε κανενα βιβλιο του αξιζει τον κοπο να το γορασετε και να το διαβασετε. Ισως να σας αρεσει ο γλυκοπικρος μισο-ειρωνικος μισο-καταθλιπτικος τροπος γραφης του. Εμενα παντως εξετρέλλανε με.<br />
<br />
Τελικά που ούλλες τις αρώσκιες η πιο δυσκολη εν η ψυχική νόσος. Χάνεις τόσο πολλά τον έλεγχο της λογικής και της πραγματικότητας που καταλήγεις να βασανίζεσαι εντελώς άδικα, και το χειροτερο, να βασανίζεις εσυ ο ίδιος τον εαυτό σου. Στείλτε όλοι τις ευχές σας στη φίλη μου τη Λ. να γίνει καλά, και γω θα σας ευχηθώ με τη σειρά μου έτσι κακό να μεν σας έβρει ουτε σας ουτε κανένα δικό σας.<br />
<br />
Κούραση ψυχική και σωματική. Πέρσι έτσι τζαιρό ήμασταν Μόναχο με μια φίλη αγαπημένη και αλωνίζαμε χαρούμενες μες την παγωνιά.<br />
<br />
Ευτυχώς υπάρχουν και τα άνωθεν τρελά αγόρια να μας φτιάχνουν λίο το κέφι. Μετά βάρτε να ακούσετε το "λιώνω" ακομα ενα υπεροχο ασμα. Εν ειμαστε για τιποτε αλλο τουντην περιοδο.<br />
<br />
<br />evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-45826553746163530312014-12-31T04:01:00.000-08:002014-12-31T04:01:42.159-08:00<br />
Νταξει το εσωτερικο μου ρολοι ειχε σταματησει καπου στο 2011. Φαινεται μου απιστευτο οτι που αυριο εννα πρεπει να βαζω στις ημερομηνιες των συνταγων που γραφω την ενδειξη 2015. 2015 ας πουμε θυμουμαι που ημουν μιτσια κ εσκεφτουμουν το μακρινο μελλον και υπολογιζα ποσο χρονων θα ειμαι τοτε και αν θα εχουν ανακαλυφθει τουτα ουλλα που εβλεπαμε στις ταινιες επιστημονικης φαντασιας. (με πρωτα στη λιστα τα αυτοκινητα που πετουν που εν ετσι μικρα χαριτωμενα και ατομικα και πιαννεις τα και βουρας ξενοιαστα στους αιθερες)/ Τελικα οι συγκλονιστικες ανακαλυψεις των τελευταιων ετων εν φαινουνται να εχουν επηρεασει ιδιαιτερα το λαιφσταιλ μου (με εξαιρεση ισως το <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Kinect">kinect</a> που ειναι οτι πιο κοντινο στο μελλον που εφανταζομουν που χρησιμοποιω τουντη περιοδο)<br />
<br />
Εν πολλα 30 χρονια ρε κοπελλια εγω εξαναειπα το.<br />
<br />
Ιν αδερ νιους, εδω και κατι μηνες εχω υιοθετησει τη σιχαμερη ρουτινα που παντα εφοουμουν και οπως αποδεικτηκε τελικα εννεν τοσο ασχημη. Οκ συνεχιζω να μεν εχω σταθερο ωραριο εργασιας (και μαλλον εν θα εχω ποττε αλλα οκ τουτο συγκαταλεγεται στα θετικα του επαγγελματος).<br />
Καταρχην, σπανια πλεον φκαινω καθημερινες. Εννοω εν θυμουμαι πια ηταν η τελευταια φορα που εφκηκα για ποτο καθημερινη ημερα περα που καποιες εξαιρετικες συγκυριες πχ γενεθλια η καποια εκτακτη επισκεψη φιλου στην αθηνα η μαζωξη συγκεκριμενης κοινωνικης ομαδας οπως οι συμμαθητες μου στα μαθηματα φιλοσοφιας. Κατα καποιο τροπο παντα εζηλεφκα τους ανθρωπους που τα βραδια εμαζευκουνταν σπιτι τους και εξεκουραζουνταν κολοβαροντας. Εμενα εφαινετουν μου αρκετα βαρετο για να το καμνω καθε μερα και πλας ειχα πραματα να καμω και κοσμο να δω και μαλακιες. Τωρα που ο κυκλος μου επεριοριστηκε αποκλειστικα και μονο στους αν8ρωπους που λατρευω (αλλη μια ευχαριστη θα ελεγα αλλαγη των τελευταιων μηνων) μπορω να το καμω πιο ανετα γιατι και οι ανθρωποι που λατρευω επισης καθουνται σπιτια τους τις καθημερινες με εξαιρεση καποιους απογευματινους καφεδες και βολτες στο κεντρο μετα τη δουλεια.<br />
<br />
Ηρτεν και ο χειμωνας επιτελους να μας απαλλαξει απο την αναμονη.<br />
<br />
Εμετακομισα σε μεγαλυτερο κ πιο ωραιο σπιτι, ετσι για να ζησω και γω λιο τη χλιδη της μικροαστικης ταξης και να αφησω πισω το φοιτητικο μου στιλ.<br />
<br />
Καμνω τωρα και την εκπαιδευση μου στο κεντρο υγειας, υποχρεωτικο δεκαμηνο για ολους τους γενικους γιατρους. Θελω να μοιραστω μαζι σας καποια αποσταγματα γνωσης που αποκομισα. Πρωτον, οι γιατροι διουν αντιβιωσεις οπως τες κουφεττες. Βαρκουνται να σκεφτουν, βαρκουνται να κρινουν, και οι ιδιοι οι ασθενεις θελουν τον γιατρο τους να ξερει πριν μπουν μεσα στο εξεταστηριο τι φαρμακο εννα τους δωσει. Εγω σπαζω καθε φορα να παρω μιαν αποφαση για το αν θα δωσω αντιβιοση η οχι (<a href="http://www.keelpno.gr/el-gr/%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC.aspx">ο λογος εδω αν δεν βαρκεστε να θκιαβαζετε</a> ) και στην τελικη φαινουμαι σαν ο γιατρος που ενιξερει τι του γινεται γιατι περνω το χρονο μου να σκεφτω κ να αποφασισω, και εχει κατι τυπους που σταρχιδια τους πιε την αντιβιοση και παρετα μας. και καμνουν το με πολλα φαρμακα οι μονο με αντιβιοσεις, Γενικα ιτς καιντ οφ σκερι καλυτερα να μεν ηξερεις τιποτε που ιατρικη. Τελοσπαντων εν τζαι λαλω οτι εγω ειμαι τελεια αλλα θελω να ελπιζω οτι κοφτει με τουλαχιστον.<br />
<br />
Το αλλο, οι ασθενεις, ποσο για τον πουτσο ωρες ωρες. Ενταξει ρε φιλε ειμαστεν ανοικτοι 24 ωρες αλλα ενεν αναγκη να ερκεσαι για μια παρωνυχιδα η ωρα 12 τη νυχτα τα γεριμα. Εχεις το 10 μερες, εκαβλωσε σου μες τα μεσανυχτα να παεις να σε δει γιατρος ε οι εν παει ετσι. Ενεν οτι θελω να κοιμηθω γιατι πραγματικα δε με νοιαζει να κοιμηθω η οχι οταν εχει επειγον περιστατικο αλλα θεωρω οτι εν καπως παραλογο να ερχονται μη επειγοντα περιστατικα μες τη νυχτα. Γιατι σκεφτου και το αλλο , να εχεις εσυ κατι πιο επειγον για να μην πω υπερεπειγον και να ερτεις μες τη νυχτα και να εχω εγω μεσα στο εξεταστηριο μια δυσκοιλιοτητα να σου πιανει τη σειρα. Εν σωστο??<br />
<br />
Για να μην μιλησω για την ασκοπη χρηση του ασθενοφορου που μερικοι εκαμαν το ταξι και περιμενουμε εμεις 2 ωρες με ενα ασθενη που εν στα προθυρα να περασει στην αλλη πλευρα και καθε δεκα λεπτα πιανουμεν το κεντρο και να μας λαλουν δεν υπαρχουν ασθενοφορα διαθεσιμα επειδη η γιαγια επονησεν το δακτυλακι της κ ενεμπορουσαν να την παρουν με το αυτοκινητο στο νοσοκομειο.<br />
<br />
Ο καθενας να γινεται η δουλεια του και σταρχιδια του. Ο διπλανος του ας ψοφησει.<br />
<br />
Ασε που μου τα εκαμαν σατζιη με τα πενταευρα που συναουν. Εγραψαν και χαρτακι ειδικα για μενα οι συναδελφοι παρακαλουνται να ζητουν το παραβολο απο τους ασθενεις. Εγω ρε μαλακα εννα λαλω στους ασθενεις πληρωστε?? εν τουτη η δουλεια μου?<br />
<br />
Α επισης να σας πω αν δεν το εξερετε ηδη οτι ουλλος ο κοσμος μισει τους ρομα. Μιλουμε για μισος και απεχθεια. Στην αρχη ενεκατωνουνταν τα στομασια μου που τα αηδιαστικα σχολια που ακουα τωρα τουλαχιστον εν θελω να ξερασω εσυνηθισα.<br />
<br />
Ο επολλολοησα φαινεστε μου. <br />
Καλην χρονια να εσιετε ουλλοι (και οι 3 αγαπημενοι αναγνωστες) :))evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-20486139539689630462014-09-02T04:58:00.002-07:002014-09-02T04:58:46.801-07:00Κλεφτης<br />
Το καλοκαιρι περασε τοσο γρηγορα που νομιζω οτι καποιος απλα μου το εκλεψε. Καποιος το πηρε μεσα απο τα χερια μου. Δεν ειναι δυνατον να ειναι Σεπτεμβριος αφου προχθες ηταν το καλοκαιρινο ηλιοστασιο και ειχαμε μολις βγαλει τα καλοκαιρινα απο το παταρι και μολις που ειχα αρχισει να τρωω παγωτα και πηγα και μια βολτα μεχρι την Αντιπαρο και ξαφνικα αρχισαν ολοι να λενε καλο φθινοπωρο και καλο χειμωνα και κατι τετοιες μαλακιες.<br />
Δεν ειναι οτι ειμαι τεραστια φαν του καλοκαιριου, αλλα μολις που ειχα αρχισει να συνηθιζω τη μονιμη στρωση κολλωδους ιδρωτα πανω στο δερμα μου και ειχα ακομα πολλα σχεδια για τα σαββατοκυριακα μπροστα μου, και γενικα δεν εχω προλαβει να κανω τιποτα απο αυτα που ηθελα και χρειαζομαι περισσοτερες βουτιες και το αντιηλιακο μου θα ληξει και δεν προλαβα να το χρησιμοποιησω.<br />
<br />
Παντως απο το λιγοστο καλοκαιρι που προλαβα να ζησω πριν να μου το κλεψει καποιος θρασυτατος κυριος χρονος, δεν εχω κανενα παραπονο. Ηταν υπεροχο. Ξεκινησε με συναυλια Μανου Τσαο, λιγο Κυπρο για να μη ξεχνιόμαστε, φεστιβαλ πανω στα βουνα με βροχες και 10 βαθμους κελσιου και καμπινγκ στο υπεροχο νησι της Αντιπαρου. Καλα ο Αυγουστος ηταν το απολυτο λιωσιμο στην Αθηνα, ετσι οπως πρεπει να ειναι οι Αυγουστοι. Λιγος κοσμος κ καλος, πολλα κλειστα μαγαζια για να εχεις και το στοιχειο της εκπληξης ως προς το που θα καταληξεις να πιεις μια μπιρα, και να ακους οτι γινεται πανικος στα νησια και συνωστισμος και μανουρα και να χαιρεσαι που εισαι στο τσιμεντο και κανεις βουτιες αναμεσα σε χρησιμοποιημενες σερβιετες σε τριτοτεταρτες αθηναικες παραλιες.<br />
<br />
Αλλα ναι, το γεγονος οτι τελειωσε το καλοκαιρι ηταν μια εκπληξη. Το καλοκαιρι του<b> 2014</b>, αυτο και αν ειναι εκπληξη. (μα ποτε αλλαξαμε δεκαετια και ειμαστε κιολας στο 14). Περασαν κιολας 30 καλοκαιρια. Αντε ας μην αρχισω παλι με τα υπαρξιακα μου.<br />
<br />
Και για καλοκαιρινο τιπ θα πω μονο οτι η Αντιπαρος ειναι ενα νησι μαγικο. Για μενα υπηρξε μαγικο. Για πολλους λογους. Ηταν η παρεα, ηταν το καμπιγκ, ηταν ο κοσμος που γνωρισαμε και αγαπησαμε, ηταν το χεντ μπαγκινγκ στα ροκαδικα, ηταν ο χορος στη ντισκο, ηταν το ξυπνημα το μεσημερι στη σκηνη μεσα στον ιδρωτα, το αραγμα στην αιωρα με το βιβλιο "η πανδωρα στο κογκο" (το συνιστω ανεπιφυλακτα) τα παιχνιδια στην καντινα, τα τραγουδια, το κρασι, τα ζεστα χαμογελα και τα ξεκουραστα ματια. Οι λιγες μερες στην αντιπαρο ηταν ολοκληρο το υπεροχο καλοκαιρι του 2014.<br />
<br />
Και εχουμε ακομα καλοκαιρι μπροστα μας!! εγω απο την πλευρα μου ευχομαι να το κρατησουμε οσο παει το καλοκαιρι μεσα μας και σας ευχομαι ολοψυψα καλο καλοκαιρι!!<br />
<br />evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-10013093655629204092014-07-09T07:22:00.001-07:002014-07-09T07:22:24.459-07:00Καινουργιες ζωες<br />
Ακομα και ο πιο αναισθητος ανθρωπος εν μπορει να μεινει ασυγκινητος μπροστα στη γεννηση ενος παιδιου. Το πιστευω ακραδαντα. Καταρχας προκαλει δεος το γεγονος οτι ερχομαστε στον κοσμο τοσο μικροσκοπικοι. Και μονο να φανταστεις οτι ετσι εγεννηθηκες και συ ο ιδιος (και εκατεληξες ολοκληρος μαντραχαλος/μουλαρα) προκαλει σου μια οδυνηρη καπως συνειδητοποιηση της καθολικοτητας της ανθρωπινης υπαρξης που δε μπορει να μεν σε συγκινησει. Το ιδιο ενιωθα και οταν εβλεπα τις γατες μου να γεννουν βεβαια, αλλα οκ ασχετο. Επίσης δε μπορώ να πω οτι αυτη η συγκινηση είναι κατι που σε καταβάλει ή οτι είναι οτι πιο δυνατό έχω ζήσει εγω προσωπικά αλλα οκ νοτ μπαντ για να περνας τη μερα σου στα νοσοκομεια.<br />
<br />
Οι μαμαδες απεριγραπτες, αλλες λιγότερο άλλες περισσότερο ταλαιπωρημένες, με ή χωρίς δάκρυα ωδίνων στα μάτια, φαντάζουν πραγματικές ηρωίδες, από αυτές τις ηρωίδες που καθρεφτίζουν ιδέες και ανθρώπους, όχι απο αυτές που εξυψώνονται ανόητα για χάρη του μυθιστορήματος. Και αν κάπου στα μέσα της διαδικασίας λιγοψυχούν και θέλουν να το σκάσουν, αυτό τις κάνει ακόμα περισσότερο γοητευτικές και ανθρώπινες.<br />
<br />
Το κλίμα στην αίθουσα τοκετών δεν έχει την ψεύτικη αύρα που δίνουν οι σκηνοθέτες σε ανάλογες σκηνές στις ταινίες. Δεν έχει την έπαρση της μοναδικότητας της στιγμής, παρόλο που αναμφιβόλως πρόκειται για μοναδικές στιγμές. Οι μαμάδες είναι ιδρωμένες και καταπονεμένες, οι μαίες προσπαθώντας να καθοδηγησουν σωστα τη διαδικασία υιοθετουν ενα τόνο πολλές φορές αυστηρο και επιτακτικό, αν και καθησυχαστικο οπου χρειάζεται. Οι γιατροί σοβαροί, απορροφημένοι στο έργο, με μετρημένα λόγια και άπειρη υπομονή, πετούν μέσα μεσα καμιά εξυπνάδα να αλαφρύνουν το κλίμα. Το δε βρέφος ξεπροβάλει ανυποψίαστο από τον κόλπο, κάπως αδιάφορα μέχρι να κοπεί ο ομφάλιος λώρος και τότε αρχίζει να νιαουρίζει ενοχλημένο και να κουνά μικροσκοπικά χεράκια και ποδαράκια σαν να προσπαθεί να συνηθίσει στη νέα του κατάσταση. Η παιδίατρος είναι συνήθως η πιο χαρούμενη μορφή της αίθουσας, λίγο τουρίστας μέχρι να γεννηθεί το παιδί και μετά το περιφέρει με καμάρι να το δει η μαμά, να της ανακοινώσει το βάρος και οτι είναι υγιέστατο, ενώ ο καημένος ο γυναικολόγος προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, τα μετά της γέννας κατάλοιπα στην περιοχή.<br />
<br />
Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν εξεμύτησα για λίγες μέρες, να κάνω την πρακτική μου στη μαιευτική. Η αλήθεια είναι οτι οι φυσιολογικοί τοκετοί είναι πλέον σπάνιοι σε καθημερινή βάση ειδικά στην Ελλάδα, και αυτό που επερίγραψα εν ανταποκρίνεται στην πλειοψηφία του ερχομού νέων ζωών στον κόσμο. Παρόλα αυτά καποιοι καπως κρατουν τις παραδοσεις και ειναι μια απολαυση να το βλεπεις και να το αισθανεσαι.<br />
<br />
Εν ωραία να είσαι ζώο, να λειτουργείς με τα ενστικτα και να νιωθεις τη φύση σου να σε καθοδηγει στον υπερτατο στοχο που είναι η διατηρηση της δεξαμενης των γονιδιων. evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-3732177987874959322014-05-24T02:42:00.002-07:002014-05-24T02:43:05.529-07:00Είσαι ο τροχονόμος του νοσοκομείου. Όποιος ασθενής δεν προσέρχεται με ΕΚΑΒ θα περάσει από σένα για να τον παραπέμψεις. Είσαι ειδικευόμενος με μικρή σχετικά εμπειρία, βλέπεις 200 άτομα το εξάωρο, εξηγείς σε όλους τι πρέπει να κάνουν, απαντάς ό,τι απορίες τους μπορείς να απαντήσεις, τους δίνεις οδηγίες και πληροφορίες, τους καθησυχάζεις οπως μπορείς μέχρι να έρθει η ώρα να εξεταστούν. Πρωτίστως δουλειά σου είναι να διακρίνεις το επείγον από το περιστατικό που μπορεί να περιμένει. Οι αναμονές τεράστιες, ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα δεν μπορεί να περιμένει τόσο πολύ. Πρέπει να εξηγήσεις εσύ, ο τελευταίος ειδικευόμενος γιατί το σύστημα είναι τόσο πολύ για τον πούτσο που πρέπει κάποιος να περιμένει 8 και 9 ώρες για να εξεταστεί από ένα παθολόγο για ένα απλό κρύωμα.<br />
Έχεις λιγότερο απο 2 λεπτά για να αποφανθείς τι περίπου έχει ο ασθενής χωρίς να έχεις ούτε τα μέσα ούτε το χρόνο να τον εξετάσεις, ούτε εργαστηριακά να του στείλεις, ούτε την εμπειρία που θα σου επιτρέψει να το κάνεις αυτόματα χωρίς να σκεφτείς για να μπορείς να είσαι εντός του χρόνου που επιτρέπεται να ξοδέψεις. Στην ιατρική όλα είναι σχετικά αλλά εσύ πρέπει να γίνεις απόλυτος για να κάνεις οσο πιο γρήγορα μπορείς τη δουλειά σου.<br />
Eχεις ενα ασθενή που πονάει πονάει πονάει εδώ και ώρες. Ο πόνος στην κοιλιά ειναι ύπουλο πράγμα. Μπορεί να είναι από ένας απλός κολικός μέχρι κάτι άμεσα απειλητικό για τη ζωή. Υπάρχουν βέβαια σημάδια για να διακρίνει κανείς. Αλλά οχι πάντα. Πολλές φορές την έχουμε πατήσει και είναι λογικό να μην νιώθει κανείς άνετα ακόμα κ με ανθρώπους που φαίνονται να είναι σε καλή κατάσταση. Αποφασίζεις πριν τον στείλεις μέσα με την ένδειξη επείγων να κάνεις περαιτέρω διερεύνηση. Μια κλινική εξέταση, ενα καρδιογράφημα, εις βαρος αυτών που περιμένουν απέξω για να διαλεχθούν. Μιλάς με τους παθολόγους, η εικόνα του δε σας αρέσει, μυρίζει μάλλον παγκρεατίτιδα. Πως να αφήσεις εναν ασθενή με παγκρεατίτιδα να περιμένει στο διάδρομο μαζι με το κρύωμα. Τον περνάς μέσα.<br />
Ενας καλοντυμένος κύριος στην αναμονή γκρινιάζει μέσα απο τα δόντια του σχολιάζοντας σε καθώς τρέχεις να τακτοποιήσεις τον ασθενή με την παγκρεατίτιδα. Είναι ερειστικός και συ κουρασμένη και δεν του δίνεις σημασία. Μπαίνει με θράσος στο γραφείο, χωρίς τρόπους. Ζητάει να μάθει γιατί ο άλλος μπήκε να εξεταστεί πριν απο αυτόν. Ξεκινάς να του εξηγήσεις παρόλο που δεν έχεις καμιά υποχρέωση, σε διακόπτει, ξέρει ήδη πολύ καλά. Σε κατηγορεί οτι δέχθηκες τηλεφώνημα απο άνωθεν για να τον περάσεις μεσα. Να κάτι που δεν περίμενες να ακούσεις. Είναι σίγουρος για αυτά που λέει, ηθικολογεί και προσβάλει την επιστημονική σου εγκυρότητα. Φωνάζει αναστατώνει τον κόσμο, σε απειλεί με μηνύσεις και "ξέρεις ποιος ειμαι γω? αμα μάθεις θα το μετανιώσεις" νιώθεις απ'το θυμό να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Για μια στιγμή σκέφτεσαι να το παίξεις τσαμπουκάς και τρέλα όπως αυτός, να δούμε ποιος θα βγει απο πάνω. Υψώνεις τον τόνο της φωνής σου, το μετανιώνεις, τον κατεβάζεις. Λες, δε με νοιάζει ας πιστεύει οτι θέλει, ας κανει κ μήνυση, σταρχίδια μου. Τον διώχνεις με ενα τόνο ειρωνείας στη φωνή, εισαι πολυ μικρός κύριε. πολυ μικρός. Τρέμεις απο το στρες και προσπαθείς να συγκρατήσεις δάκρυα θυμού (ο κακόμοιρος άνθρωπος που δεν έχει μάθεια να τσακώνεται). Εχεις μια ουρά απο ασθενείς απέξω να δεις. Ρόμπα.<br />
<br />
Σκέφτεσαι, αυτός ο ανθρωπος με την απαράδεκτη συμπεριφορά είναι ο υπερασπιστής της ηθικής, είναι ο ρομπέν των ασθενών που μόλις δει (ή νομίσει οτι δει) διαφθορά στο χώρο του νοσοκομείου (τηλέφωνα να πέφτουν απο το πουθενά) δε θα σταματήσει αν δεν το καταγγείλει. Μόνο που είναι τόσο ηλίθιος που βγάζει ιστορίες απο το μυαλό του. Και αυτη η αίσθηση ανωτερότητας που του δίνει η υποτιθέμενη παλη του με τη διαφθορά θα τον κάνει ακομα πιο ηλίθιο και επικίνδυνο για τις αξίες που λέει πως προστατεύει.<br />
Ο κόσμος εχει αγριέψει πολυ. Να δούμε στο τέλος ποιος θα την πληρώσει.evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-50710066034359614362014-04-20T14:39:00.001-07:002014-04-20T14:45:54.509-07:00περι αλλαγής το ανάγνωσμαΑκόμα ένα ταξίδι στην Κύπρο. Ακόμα ένα Πάσχα στην πλάτη μας... εν απίστευτο πόσο διαφορετικές αναμνήσεις έχω κάθε χρόνο από αυτή την περίοδο... 2 Πάσχα παρόμοια έχω χρόνια να ζήσω, ευτυχώς...<br />
Για κάποιο λόγο όταν σκέφτομαι το Πάσχα της παιδικής μου ηλικίας μας βλέπω, εμένα και την αδερφή μου με εκείνα τα ηλίθια ταγιεράκια που μας είχε ράψει η μάνα μου, εμένα ήταν κίτρινο και της αδερφής μου πορτοκαλί, σχεδόν φωσφοριζέ, ενιξέρω αν ήταν η μόδα ή το ανύπαρκτο γούστο της μάνας μου, εμένα πάντως έμεινε μου τραύμα.<br />
Τέλοσπάντων, δεν ήθελα να κάνω ανασκόπηση των προηγούμενων Πάσχα παρόλο που γράφοντας αυτές τις γραμμές επεράσαν που το μυαλό μου μια σειρά που εικόνες που εκάμαν την καρδιά μου να σφιχτεί. (π.χ Πάσχα 2007 - Βαρκελώνη....)<br />
Αυτό που ήθελα να πω αρχίζοντας αυτό το ανούσιο ποστ, ήταν βασικά η απορία μου αν ετριανταρήσαμε και εβάλαμε νου. Αλλάσσουν όντως οι ανθρωποι μεγαλώνοντας? Τι μας αλλάσσει ακριβως? ο χρονος αυτός καθεαυτός? Οι εμπειρίες? Εμένα ας πούμε αλλάξαν με οι εμπειρίες? Επειδή εν νιώθω και πολλα διαφορετική γενικά. εννοώ, είμαι ακόμα το ίδιο ανεύθυνο πλάσμα που ήμουν 5 χρόνια πριν, σε γενικές γραμμές ζητώ ακόμα τα ίδια πράγματα, συνεχίζω να βλέπω το μέλλον σαν κάτι κοντινό και απτό (day to day basis) παρά σαν κάτι μακρινό στο οποίο πρέπει να επενδύω σκεπτόμενη έξυπνα και προνοητικά. Οι φίλοι μου δε, κάποιοι επαντρεφτήκαν, εκάμαν μωρά ΄η περιμένουν τα να αφιχθούν, εν μου φαίνουνται διαφορετικοί. Εννοώ τι πιο life changing εμπειρία που την μητρότητα/πατρότητα, αλλά πάλε φαίνουνται μου πριτι ματς δε σειμ. Μπορεί να τους βλέπω επιφανειακά? Τελικά ενιξέρω αν ωριμάζουν όντως οι ανθρώποι, αν αλλάσσουν ριζικά και απλά οταν βρεθούν σε μια κατάσταση που τους το επιτρέπει να γίνουνται ξανά τζίνο που ήταν παλιά. Αλλάσσουν οι απόψεις? η συμπεριφορά? Οι τρόποι? Το ύφος? Το ήθος?<br />
Ενιξέρω....<br />
Εγώ πάντως έχει λλίο καιρό άλλαξα χρώμα μαλλιών και βλέπω όντως τη διαφορά.evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-80801833402118593742014-02-01T03:07:00.001-08:002014-02-01T03:07:57.577-08:00Βαμβακοφυτείες - Tsopana Rave <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/V4dNWKRy0bc" width="480"></iframe><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Κανονικα εν θα επρεπε να σκεφτουμαι οτι τουτες οι συναυλιες θυμίζουν μου τα νιάτα μου γιατι προφανως ειμαι ακομα αρκετα νεα τζε παω σε τουντες συναυλιες οποτε εν πιο πρέπων να περιμένω να γερασω τζε να μεν πηεννω σε τουντες συναυλιες για να λαλω οτι θυμιζουν μου τα νιάτα μου. Η αλήθκεια εν όμως οτι εχτές το βράδυ στην Αρχιτεκτονική, εθυμήθηκα τα νιάτα μου. Οι τσοπάνα ρειβ ηταν ενα που τα συγκροτήματα που ακολουθούσαμε πιστά στες εμφανισεις τους κατα τα φοιτητικά μας χρόνια. Κάποιες που τες συναυλίες τους επαρευρέθηκα εν τες θυμούμαι καν (παθαινω το συχνα) . Θυμούμε το live τους στο Μύλο με τη Σαννυ Μπαλτζη, στο eightball, στο Τζάσμιν, σε κατι φεστιβαλ δεξιά αριστερά, ουτε μια φορά εν επήα τζε να μεν περάσω καλά. Περιμένω πάντα να πουν την καριολα για να δω τι καινουριες αισχρές βρισιές εννα σκεφτεί να πει ο τύπος. Η χτεσινή καινούρια προσθήκη ηταν "θα σου κόψω το ιντερνετ" συν κατι άλλα υπερβολικά ξιμαρισμένα που εν μπορω να επαναλάβω. Τωρά που το σκέφτουμαι εχω και βιντεακι με τουντο τραγουδι.<br />
<br />
<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=c9_yP3_hVHM">https://www.youtube.com/watch?v=c9_yP3_hVHM</a><br />
<br />
<br />
<br />
Κατά τα αλλα η ζωή γίνεται όλο και πιο house-restricted. Πλεον επιλέγω πιο προσεκτικά τις εξόδους μου και στον ελευθερο μου χρόνο ετοιμάζω εργασίες που εν θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας και παίζω kinect star wars.<br />
<br />
Κατα τα αλλα δε μπορώ να διανοηθώ οτι πριν απο μόλις ένα χρόνο εζούσα μια ζωή τόσο διαφορετική σε ενα χωριουδάκι με λιγότερους απο 2000 κατοίκους,στη μέση του πουθενά, οπου τα βράδια εκυκλοφορούσαν μόνο γάτες, ο αέρας ηταν παγωμένος αλλά πεντακάθαρος, επηένναμε για τσάι κ μετά μέχρι την ακρη της αποβάθρας οπου εβλέπαμε τα μακρινά φώτα αλλων νησιών, επαίζαμε μπιρίμπα και η καθημερινή μου διαδρομή επεριλάμβανε απίστευτης ομορφιάς τοπία με ρυάκια πεύκα κυπαρίσσια και πολλές κατσίκες.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzZDvmHZdBJtIctbDoWzxDQQqIWjDcgjReFXrI1BwFPafOtvr0FRXF45ygJLDweyiHvZxnVZY3eH4zQcsa9s3bGE5pI0XfsJj91oZVW6-hsDMGLZWa_6P4AJQfqeCMZnIHpHKfm1MgsrM7/s1600/CIMG4222.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzZDvmHZdBJtIctbDoWzxDQQqIWjDcgjReFXrI1BwFPafOtvr0FRXF45ygJLDweyiHvZxnVZY3eH4zQcsa9s3bGE5pI0XfsJj91oZVW6-hsDMGLZWa_6P4AJQfqeCMZnIHpHKfm1MgsrM7/s1600/CIMG4222.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<br />evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-81915048047725383632013-12-29T09:21:00.000-08:002013-12-29T09:21:01.907-08:00Επιστροφή στη μαδερλαντ για τις γιορτές... <div>
<br /></div>
<div>
Ως φοιτήτρια ήμουν απο αυτές που δεν εδιανοούνταν καν να περάσουν χριστούγεννα εκτός Κύπρου. Εντάξει εν με τιμά ιδιαιτερα το γεγονός, αλλά για ταξίδια εν ενδιαφέρουμουν ιδιαίτερα χειμωνιάτικα, ούλλοι οι φίλοι μου επηένναν Κύπρο και πλας, είχα μια πλειάδα φίλων και γνωστών που με επεριμέναν για να γεμίσουμε τες ώρες μας με καφέδες ποτά επιτραπέζια και χορό και πραγματικά επερνούσα φανταστικά κάθε φορά που επέστρεφα Κύπρο για τα χριστούγεννα. Θυμούμαι πόσο εκνευρίζουμουν που στα μέσα του Δεκεμβρη επρεπε να παρατήσω τη ζωή μου στην Αθήνα για να κατέβω Κύπρο ( έπρεπε, αλλα γιατί επρεπε ουτε ξερω) ακριβώς τότε που είχα αρχίσει να μπαίνω σε ενα ρυθμό με σχολές και μαλακίες, επαρατούσα λοιπόν τη ζωή στην Αθήνα και επήεννα Κύπρο, και ήταν ενα ατέλειωτο πάρτυ οι 15 μέρες που εδιαρκούσαν οι διακοπές, εσέρναμε τα κουφάρια μας που καφέ σε καφέ με προτίμηση το πάλαι ποτέ Καφέ σίτυ οπου εσαπίζαμε μέρες ολόκληρες, επηενναμε μετά για ποτό, μετά για άλλο ποτό, μετά για χορό και πάει λέγοντας. Ήταν η εποχή που εμπαιννα και σε κλαμπς. Πάντα γυφτος βεβαια, αλλα οκ επήεννα. Ενέχει σημασία που τα έβρισκα τρισάθλια, εμπαινα μέσα εσκέφτουμουν τι μαλακίες κάμνω τζε οτι οκ εν η τελευταία φορά τζε μετά εχορέφκαμε ως το πρωί. Εξάλλου το αλκοολ ειναι μαγικό μετατρέπει οτι δε γουστάρεις σε κάτι υπέροχο. (ή εστω ανεκτό)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τελοσπάντων αρκετά για το χτες. Συνεχίζω να πηεννοέρκουμαι ανα οχι τοσο τακτά χρονικά διαστήματα Κυπρο. Εχω χάσει εντελώς την αισθηση του χρόνου. Επιστρέφω ας πούμε μετά που 8 μήνες απουσίας και νομίζω οτι η Κυπρος εν οπως την αφησα. Πραματα που εγίναν πριν 3 χρόνια εγω νομίζω οτι εγίναν πριν μήνες. Εν το μεταξύ ο ρυθμός αλλαγής εν ιλιγγιώδης. Τίποτε εννεν το ίδιο. Ειδικά αν συγκρίνω με πριν 11 χρόνια που την άφησα για πρώτη φορά για τα καλά. </div>
<div>
Εν τουτοις κάτι εν αλλάσσει τζε τούτο χαροποιεί με ιδιαιτέρως. Το τζεγγενιό του φοιτητή υπάρχει ακόμα στις ολιγοήμερες παραμονές μου. Εντάξει, προσαρμόζομαι συμφωνα με τις υποχρεώσεις της παρεας, καποιοι επαντρεφτήκαν, εκαμαν μωρά, εν εχουν πλεον την πολυτέλεια να ξενυχτούν ουτε την όρεξη ουτε τα λεφτά. Εν περιμένω οτι ερκουμαι για διακοπες κ εννα παρατήσουν τη ζωή τους για να μου καμουν παρέα. Κουτσα στραβά ομως βρισκω ακόμα καλους φιλους ετοιμους να μοιραστουν μια βραδιά σε ενα μπαράκι, ενα λαιβ ή ενα ταβερνάκι. Και νιωθω πολλα τυχερή για τούτο. Γιατι εν θελω κατι αλλο στη ζωη μου τουντη περιοδο. Φτανει μου μια βραδια με ενα ποτο (πλεον ενα λογω γαμημενης γαστρίτιδας που εν περνα) και 2 τσιγάρα, με καλη παρεα. Εν ειμαι ετοιμη να μεγαλώσω. Ηδη οπου συχνάζω ανεβάζω το μεσο ορο ηλικίας. Και στην Ελλαδα πολλες φορες αλλα στην Κυπρο ακόμα περισσότερο. Δυστυχως ουτε μιλφαρα μπορεις να με πεις, που θα ηταν οσο ναναι μια παρηγορια να εισαι γρια αλλα φακαμπλ. :P </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εξαιρετική παρηγοριά τα Live οπως το χτεσινό, είχα πολυ καιρό να περάσω τόσο καλά, οι<a href="http://www.youtube.com/watch?v=p0bIdCf0BhY"> beggar's blues diary</a> τα σπανε. Τα λεφτα που μου εφερε η θεια για τα χριστουγεννα επήαν σε σφηνακια. Οπως τον παλιο καλο καιρό... </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn-3REC4e1yESKr-jDapW5m76lF15hW3nx_U7kONPa1P_RG5QixmpZKWvppW1zg9PvPx5sjREKsRAc0qXdAjVOdaRss0s0gSqLhr7J6iQgg-Jg95C_xInKkz69eHAZcdJZieBzd7rok_or/s1600/beggar's.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn-3REC4e1yESKr-jDapW5m76lF15hW3nx_U7kONPa1P_RG5QixmpZKWvppW1zg9PvPx5sjREKsRAc0qXdAjVOdaRss0s0gSqLhr7J6iQgg-Jg95C_xInKkz69eHAZcdJZieBzd7rok_or/s320/beggar's.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-16572568367056858412013-11-21T06:16:00.001-08:002013-11-21T06:16:05.273-08:00<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: #060505; color: #eeeeee; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 20px; margin: 0px; position: relative;">
Η ανορεξία της ύπαρξης - Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ</h3>
<div class="post-header" style="background-color: #060505; color: #eeeeee; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 1.6; margin: 0px 0px 1em;">
<div class="post-header-line-1">
</div>
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-9046990982067155599" itemprop="articleBody" style="background-color: #060505; color: #eeeeee; font-family: Verdana, Geneva, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18px; position: relative; width: 586px;">
<div dir="ltr" trbidi="on">
<div dir="ltr" trbidi="on">
<br /><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">κάνω πως γελάω<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">δεν επιθυμώ το αδύνατο<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">ούτε το δυνατό</span><span lang="EN-US" style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">τα απαγορευμένα για μένα σώματα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">δε μου χορταίνουν τη ματιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">Τον ουρανό καμιά φορά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">κοιτάω με λαχτάρα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">στη γοητεία της νύχτας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">Η μόνη μου συμμετοχή<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">στο στροβίλισμα του κόσμου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">Αλλά νιώθω και μια άλλη<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">παράξενη συμμετοχή∙<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">αγωνία με πιάνει ξαφνικά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">για τον ανθρώπινο πόνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">Απλώνεται πάνω στη γη<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">που μουσκεμένο στο αίμα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">σκεπάζει μύθους και θεούς<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">αιώνια αναγεννιέται<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">και με τη ζωή ταυτίζεται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">Ναι, τώρα θέλω να κλάψω<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;">αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.</span><br /><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-size: 13pt; line-height: 19px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: 17px; line-height: 19px;">"Η ανορεξία της ύπαρξης", 2011</span></span></div>
</div>
</div>
</div>
evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-49496759265896258412013-10-16T14:38:00.001-07:002013-10-16T14:38:56.403-07:00Ημέρες παθολογίας<div>
<br /></div>
<div>
Μετά απο 5 χρόνια απο την απόκτηση πτυχίου ένιωσα πραγματικά γιατρός. Η παθολογία δεν είναι απλά μια ειδικότητα, είναι η ιατρική η ίδια. Οι 5 μήνες που πέρασα στην παθολογική κλινική ηταν συμπυκνωμένη γνώση (και συμπυκνωμένη κούραση αλλά οκ τα καλά κόποις κτώνται). Τωρά πιστεύκω πραγματικά οτι ο,τι και να μου έρτει ως περιστατικό εν θα το σκοτώσω... ή τουλαχιστον εννάν πιο δύσκολο να το σκοτώσω. </div>
<div>
Ήταν οι 5 πιο υπέροχοι μήνες της ζωής μου ιατρικά. Επήεννα δουλειά και εγούσταρα. Ακόμα κ τις μέρες που εσηκώννουμουν με μηδέν όρεξη με το που έμπεννα μέσα και έπιανα στα χέρια μου τους φακέλους των ασθενών απλά εξήαννα οτιδήποτε άλλο έξω που τη δουλειά τζε έκαμνα οτι έπρεπε να κάμω σχεδόν αυτόματα. Να παραγγείλεις εξετάσεις αίματος, αιμοληψίες αέρια αίματος καρδιογραφηματα πιέσεις κλινική εξέταση μετά προγραμματισμός εξετάσεων βούρα στον ακτινολόγο τον καρδιολόγο το χειρουργό τον οφθαλμίατρο τους φυσικοθεραπευτές επίσκεψη με τον επιμελητή αλλαγές αγωγής εφκήκαν οι εξετάσεις να τις δούμε να τις συζητήσουμε, να γράψουμε πορεία νόσου να μιλήσουμε με συγγενείς επήεννε 5 η ώρα τζε χαπάρι εν επερνα. Το γαμήσι το μεγαλο ομως ηταν οι εφημερίες στις οποίες εμπορούσες να στέκεσαι τζε 15 ώρες σερί (εχω ευαίσθητα πόδια, εν το αδύνατο σημείο μου, το μόνο πράμα που εν αντέχω εν η ορθοστασία) αλλά πάλε ρε κουμπάρε, η ολη φάση ηταν απλά καύλα. Εθυμήθηκα γιατί ηθελα να γίνω γιατρός. Για τους συναδέλφους τι να πω, τόσοι ειδικευόμενοι στην κλινική εν είχε κανένα που να μεν εσυμπάθησα, που να μεν με εβοήθησε στα babysteps μου, που να μεν μου επροσφερε κάτι ως ανθρωπος τζε να μεν εχουμε μιαν όμορφη στιγμή να θυμούμαστε. Επέρασα τέλεια. Τέλεια. </div>
<div>
Ελπίζω και στις υπόλοιπες κλινικές να εν εξίσου διασκεδαστικά, αν και πραγματικά αμφιβάλλω...</div>
evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-42078077540427360622013-08-05T11:06:00.000-07:002013-08-05T11:06:04.556-07:00Με μια μουτζα μετράμε πλεον τα χρόνια που επεράσαν που την μέρα που εδώσαμε περήφανα (νοτ) τον ορκο του Ιπποκράτη μέσα στο πιο μεγαλοπρεπές κτήριο της Πανεπιστημίου. 5 Αυγούστου 2008. Θυμούμαι ακόμα που εκυκλοφορούσα μες τους 40 βαθμούς στις 12 το μεσημέρι βαμμένη σασμένη με το φορεματούι μου τζε τα δεκάποντα μου (κλασσικά φορεμένα μόνο μια φορά και καταχωνιασμένα για πάντα σε ενα ντουλαπι στο πατρικο) θυμα και γω της παραδοσης που θελει την ορκομωσία σαν ενα ακόμα πανηγυρι επιδειξης κάλλους. Εν με κοφτει βεβαια, αντιθετα με τις περισσοτερες φωτογραφιες της ζωης μου, φαινουμαι σχετικα καλη στες φωτογραφιες της ορκομωσιας. Φυσικα εχαθηκαν τζε τζινες μαζι με οοολες τις φωτογραφιες των φοιτητικων μου χρονων τη μέρα που τα εφτυσε ο δίσκος μου, αλλά κάπου πρέπει να υπάρχει μια τυπωμένη. Οπως τζε να χει κατω που τους τυβεννους τζε τα ηλιθια καπέλα εφορούσαμεν ουλλοι τα καλα μας τζε ενομίζαμεν οτι ήμασταν σπουδαίοι επειδη ετελειωσαμεν μιαν ιατρικη.<br />
5 χρονια. Τζε ουλλο το αγχος, τα πρωινα που εσερνούμασταν στες κλινικές για μια υπογραφη οτι οντως ειμασταν τζαμε, το ξενύχτι, τα στραβολαιμιάσματα πανω που τα βιβλία , η απογνωση του ενιξερω τιποτε μια μέρα πριν την εξέταση, οι φοιτητικές μας ανησυχίες τζε τα παναυρκα, τέλος.<br />
Ενειχα χρονο να σκεφτώ τιποτε, την ιδια μέρα εκαταθεσα τα χαρτια μου για γενικη ιατρικη τζε την επομενη μερα ημουν στο τρενο για Κωνσταντινουπολη οπου εζησα ενα Αυγουστο μαγικο και ονειρεμένο. Το Σεπτεμβρη που εγυρισα στην Αθηνα επιασα δουλειά στα σταρμπακς και καπως ετσι εξεκίνησε η ζωή μου ως γιατρός :P<br />
<br />
5 Αυγουστου, 5 χρόνια. Μεσα σε τουντα 5 χρόνια εκαμα την μπαρίστα, εκαμα ενα πέρασμα που μια σπουδαία καρδιολογική κλινική, εκαμα ενα τρισάθλιο preregistration στην Κυπρο οπου ομως ο χρόνος εκει εδωσε μου την ευκαιρία να γνωρίσω σπουδαιους ανθρώπους, εχωρισα, επηα στην Ικαρια, εχωθηκα στα βιβλία για ενα μινι μεταπτυχιακο, εξαναχωρισα, επερασα ενα τελειο καλοκαιρι με απειρες βουτιες και πολλα λιτρα κρασι, εχαλασα το στομασιη μου, εμετακομισα στην αλλη ακρη του νησιου, επερασα ακομα ενα τελειο καλοκαιρι με πολυ λιγοτερο κρασι τζε πολλες βολτες κατω που τα αστερια, ενα δυσκολο σχετικα χειμωνα τζε να μαι παλι πισω τζαμε που εξεκινησα. Ακριβως στο ιδιο σημειο, λιγα μετρα μακρυα που την ιατρικη σχολη.<br />
5 Αυγουστου η ορκομωσια, 5 Σεπτεμβρη επατησα το ποδι μου στην Ικαρια για το αγροτικο, 5 του Μάρτη εγκατελειψα την Ικαρία για την ειδικοτητα. 5 χρονια μακρυα που την Αθηνα τζε τωρα παλι πισω για τον δευτερο γυρο. Ατε, σε καλο να μας βγει.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIHEXat1HQqQguBQwGwKOOrItadrrhOksmaCNu1KQtJBn-jqGGov7ZeArsRNgrkUoo2t36Y_iasWP6EWz3rfN7VRskZEIsHhRCb-sioWIxstRoafX2Ll5qPDxqKPJ_GTGxYkRIjWzQQfiY/s1600/panepistimio.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIHEXat1HQqQguBQwGwKOOrItadrrhOksmaCNu1KQtJBn-jqGGov7ZeArsRNgrkUoo2t36Y_iasWP6EWz3rfN7VRskZEIsHhRCb-sioWIxstRoafX2Ll5qPDxqKPJ_GTGxYkRIjWzQQfiY/s320/panepistimio.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">φωτογραφια βγαλμενη πολυ πριν την ορκομωσια σε μια τυχαια βολτα. </td></tr>
</tbody></table>
evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-789813905356765542013-06-24T04:40:00.003-07:002013-06-24T04:40:56.598-07:00 Στατους απ ντεητ<br />
<br />
<br />
Νομιζω οτι πλεον ειναι επισημως απαραδεκτο το ποσο γρηγορα περνα ο καιρος.<br />
Τωρα ειδικα που ειμαι φουλ ταιμ εργαζομενη περιμενω απλα τα σαββατοκυριακα να ερτουν για να πιω (το νερωμενο μου) κρασι και να φκω λιο εξω να 8κιανευτω και να χαριεντιστω. τα σαββατοκυριακα ερχονται και φευγουν και εν μπορω να πω οτι εν περνω ωραια αλλα παλε εννεν ζωη τουτη να περιμενεις το σαββατοκυριακο.<br />
Μια ζωη να ψαχνουμε μια ουσια που δεν υπαρχει.<br />
εν αφησα φεστιβαλ για φεστιβαλ τον Ιουνη. πανεπιστημιακα, αριστερες οργανωσεις, ερτ, ηταν ενας μηνας γεματος μουσικη.<br />
το αποκορυφωμα ομως ηταν αυτοι οι φοβεροι φανταστικοι ανεπαναληπτοι καταπληκτικοι τυποι<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/N4vAe86JSS4" width="480"></iframe><br />
<br />
που εν μας αφησαν να σταματησουμε να χτυπιουμαστε.<br />
<br />
το μονο λυπηρο παρτ της ολης ιστοριας που ονομαζεται going out εν οτι πραγματικα ειμαστε που τους πιο ηλικιωμενους που κυκλοφορουν στα συγκεκριμενα μερη. δηλαδη καθε φορα που φκεννω εξω βλεπω ας πουμε αγορακια τζε αντι να σκεφτουμαι ω τι μαναρι εν τουτο σκεφτουμαι μανα μου το το μιτσικουρη. ενταξει εν ψαχνω γκομενο αλλα θα ηταν πιο ενδιαφερουσα η φαση αν εισιεν τζε κανενα της ηλικιας μου around. τι να καμνουν αραγες οι 30αρηδες στην Αθηνα? που ζαλλουν που λαλουν τζε οι ικαριωτες.<br />
<br />
Κατα τα αλλα η πυρα αρχιζει τζε γινεται αφορητη. Ως τωρα ηταν ωραια αλλα που δαμε τζε κατω σαν να τζε εν παλευκεται. Η δουλεια επισης εν πολλα ωραια αλλα θα ηταν πιο ωραια αν δεν ηταν τοση πυρα. λογω οικονομιας (φανταζουμαι) ο κλιματισμος εν δουλευκει εχουν κατι ανεμιστηρες απλα για να στεγνωνουν τα δρωματα πανω μας. <br />
<br />
Περιμενω το καλοκαιρι να περασει με μια σχετικη ανυπομονησια. εν φυσιολογικο τωρα τουτο?evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3615978722706452013.post-60636117656129912012013-05-17T09:06:00.004-07:002013-05-17T09:07:12.289-07:00Αντιο Μάκη...<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="//www.youtube.com/embed/piPJ-YyuYyk" width="459"></iframe><br />
<br />
<br />
<br />
Εζησα και τη μερα να ενημερωθώ που το facebook για το θανατο ενος αγαπητού συνάδελφου στα σταρμπακς... Εν περιεργο και σοκαριστικό να βλέπεις ξαφνικα τη φωτογραφια να συνοδευκεται που ενα 1981 -2013.<br />
<br />
Ηταν ο μπασιστας του συγκροτηματος που ακουτε, που τοσες φορες ελαλούσα οτι θα παω να τους δω αλλά παντα κατι ετυχαινε τζε τωρά εν θέλω.<br />
Ο αριστερά οπως κοιτάζετε την οθονη, ωραίος τύπος τζε μελαγχολικός. Θυμουμαι τον πως εμεταλλάσσετουν που χαρτ κορ μεταλλάς οταν επιανε δουλεια, εβαλλεν την ποδιτσα του τα μαλλια κοτσιδα πισω γλυκος τζε εξυπηρετικος παντα με τους πελατες, εβοηθησε με πολλα στη δουλεια ηταν ηρεμος τζε υπομονετικος. Ενεν οτι λαλουμε παντα, ηταν καλος ο μακαριτης. Ηταν οντως. Μετα εχαθηκαμε, εμιλουσαμεν αραια και που, εννα θελα να τον ξαναδω να κοψουμε καμια κουβεντουα οπως εκαμναμε παλια οταν ειμασταν μαζι στη βαρδια.... πως περνουν τα χρονια... <br />
Cheers λοιπον στις καλες στιγμες που εζησαμε. Λλιες,εστω. Ας ειναι αυτες οτι πολυτιμο θα μεινει πισω μας...evlampiahttp://www.blogger.com/profile/12983286573632283816noreply@blogger.com0