Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας μόνο και μόνο για να μας κάνουν να νιώσουμε ένα μέχρι πρότινος αδιάφορα όμορφο ποίημα, μέχρι τελευταίας τελείας.
ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ
Ετοιμάζομαι για ύπνο.
Σε λίγο, θα καταπιώ το βραδινό μου εναιώρημα,
αυτό που με την παρρησία θεράποντος
φρόντισες να μου χορηγήσεις
και γι άλλη μια φορά, σ’ ευχαριστώ.
Δικής σου έμπνευσης παρηγορία
με γεύση πικροκέρασο – σπάνια ποικιλία –
όποια δεν έφαγε κεράσια από το στόμα σου δεν ξέρει.
Και να ’σαι σίγουρος
πως θα τηρήσω ευλαβικά
το τελετουργικό της προετοιμασίας
(πρώτα ανακινούμε καλά αυτά που μας πονούν,
ύστερα κλείνουμε τη μύτη, να μη μας έρθουν δάκρυα
μαζί με τις αγαπημένες γεύσεις).
Αλλά και στη δοσολογία
κι εκεί τυφλά θα σε υπακούσω
κι ας φαίνεται απάνθρωπη, μπορεί και τοξική
για τόσο λίγη εναπομείνασα ανθεκτική ελπίδα.
Φαίνεται είπα, πού να ξέρω,
ασφαλώς και δε ζήτησα δεύτερη γνώμη.
Σίγουρα, όμως, τέτοια οδυνηρή ποσότητα
θα έκανε ακόμα και ελέφαντα, αμέσως να ξεχάσει
άλλες επώδυνες εστίες,
τρέχοντα ασθματικά ζητήματα επιβίωσης,
ακόμα ακόμα κι αυτό το ισόβιο άγχος
για την ανεύρεση της τελευταίας κατοικίας
που μοιραζόμαστε κάποια θηλαστικά.
Έχω ξαπλώσει τώρα απ’ την πλευρά σου.
Είμαι πανέτοιμη, απόδειξη ότι χαμογελώ.
Και θα το πιω έτσι όπως μου ’δειξες –
«δε σ’ αγαπώ» μπαμ και κάτω.
Μη συνταγογραφούμενος, βλέπεις, ο αιφνιδιασμός
και δυστυχώς, δεν πέθανα επιτόπου.
Τώρα, εφ’ όρου ζωής, πρέπει να πίνω το απόσταγμά του.
Είπα ζωής… Θα φταιν οι παρενέργειες
Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2019
Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2017
Bullet proof
- Οι άνθρωποι δεν γερνούν επειδή μεγαλώνουν, γερνούν επειδή η ζωή εν γεματη βάσανα και ατέλειωτες σκέψεις, οι ρυτίδες δεν δημιουργούνται απο τα χρόνια αλλά απο το άγχος, τα βάσανα και τις έγνοιες.... το βλέμμα του 20άρη ενεν ετσι επειδη εν μιτσής αλλά επειδή εν ξεγνοιαστος. Ενεχει ακομα πλακωθει που το βαρος της ζωης και της καθημερινοτητας. Κάθε ρυτίδα εν μια βραδιά που ξαγρυπνάς στενοχωρημένος, εν προβλήματα που αγωνίστηκες να έβρεις λύση, εν πικρές συνειδητοποιήσεις που αναγκάστηκες να κάμεις, εν απογοητεύσεις που ενεπερίμενες, ή ήταν πιο βαριές απ'οτι επερίμενες. Οι γέροι εν φαίνουνται ασχημοι, απλα φαίνουνται τόσο, μα τόσο κουρασμένοι....
-Ασπρίσαν τα φρύδια μου. Τα ΦΡΎΔΙΑ. φορ φακς σεικ.
- Ακόμα μια μέρα που εξύπνησα και αναρωτήθηκα: τι σκατά κάνω εδω περα. Μετά εντύθηκα επήα δουλειά και μπαμ 12 ώρες αργότερα επέστρεψα σπίτι με μια μέρα λιγότερη στα αποθέματα μου.
- Ακόμα και γω καταλαβαίνω οτι εν γελοίο να γκρινιάζεις με τις επιλογές σου εφόσον δεν εφρόντισες εσύ ο ίδιος να δώσεις άλλες επιλογές στον εαυτό σου. Αλλά honestly, i couldn't be bothered... i still can't.
- Οπως και να χει, οπου και να είσαι ενναν σκατά αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου.
- Σήμερα εφαντάζουμουν με να ρίχνω στην μπανιέρα μια αναμμένη τοστιέρα και να μπαίνω μέσα και να γίνουμε παρανάλωμα του πυρός, οπως τα καρτούν με τα μαλλιά ίσια πάνω και κίτρινο περίγραμμα που τον ηλεκτρισμό.
-Ηταν ωραία εικόνα μπορώ να πω.
Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές.
- Οι άνθρωποι δεν γερνούν επειδή μεγαλώνουν, γερνούν επειδή η ζωή εν γεματη βάσανα και ατέλειωτες σκέψεις, οι ρυτίδες δεν δημιουργούνται απο τα χρόνια αλλά απο το άγχος, τα βάσανα και τις έγνοιες.... το βλέμμα του 20άρη ενεν ετσι επειδη εν μιτσής αλλά επειδή εν ξεγνοιαστος. Ενεχει ακομα πλακωθει που το βαρος της ζωης και της καθημερινοτητας. Κάθε ρυτίδα εν μια βραδιά που ξαγρυπνάς στενοχωρημένος, εν προβλήματα που αγωνίστηκες να έβρεις λύση, εν πικρές συνειδητοποιήσεις που αναγκάστηκες να κάμεις, εν απογοητεύσεις που ενεπερίμενες, ή ήταν πιο βαριές απ'οτι επερίμενες. Οι γέροι εν φαίνουνται ασχημοι, απλα φαίνουνται τόσο, μα τόσο κουρασμένοι....
-Ασπρίσαν τα φρύδια μου. Τα ΦΡΎΔΙΑ. φορ φακς σεικ.
- Ακόμα μια μέρα που εξύπνησα και αναρωτήθηκα: τι σκατά κάνω εδω περα. Μετά εντύθηκα επήα δουλειά και μπαμ 12 ώρες αργότερα επέστρεψα σπίτι με μια μέρα λιγότερη στα αποθέματα μου.
- Ακόμα και γω καταλαβαίνω οτι εν γελοίο να γκρινιάζεις με τις επιλογές σου εφόσον δεν εφρόντισες εσύ ο ίδιος να δώσεις άλλες επιλογές στον εαυτό σου. Αλλά honestly, i couldn't be bothered... i still can't.
- Οπως και να χει, οπου και να είσαι ενναν σκατά αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου.
- Σήμερα εφαντάζουμουν με να ρίχνω στην μπανιέρα μια αναμμένη τοστιέρα και να μπαίνω μέσα και να γίνουμε παρανάλωμα του πυρός, οπως τα καρτούν με τα μαλλιά ίσια πάνω και κίτρινο περίγραμμα που τον ηλεκτρισμό.
-Ηταν ωραία εικόνα μπορώ να πω.
Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές.
Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017
Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού
Έτσι γεννήθηκε με μια ιλαρή στην όψη σκοτεινιά.
Και άρχισε μες στης ζωής την θάλασσα να τυρανιέται
και μέρα νύχτα να χτυπιέται απ τα ψηλά κύματά της.
Με τα πλευρά του να αυλακώνονται απ τα πονετικά ραπίσματα
απρόσκλητης μορφής παιδιού με ένα μαστίγιο προέκταση του χεριού του.
Και κάποια μέρα τα ποιήματα του έχασαν τις λέξεις τους και νοσηλεύτηκαν
στο αναρρωτήριο της μνήμης.
Οι εξετάσεις ήταν αμείλικτες .Αίφνης όλα ξεκρεμάστηκαν απ το στήθος του
και λύθηκαν οι κόμποι –δάκρυα.
Συνταγογραφήθηκαν όλα όσα από πάντα τον φόβιζαν.
-η σπατάλη του πάθους
-η επαιτεία στους δρόμους της αγαπής
-το κρέμασμα απ τα μπαλκόνια
-το ποτάμι σιωπή
-ο ύπνος της πέτρας του
-οι σεισμικές δονήσεις της καρδιάς του
-το σάλεμα της σάρκας του
-η κοπέλα του γλεντιού
-η κοπέλα του πόνου
-τα μαύρα σκυλιά
-τα δακρυσμένα ανορθόγραφα γράμματα
-τα δέντρα που χλόμιαζαν
-οι σφετεριστές της χαράς του
-τα σχήματα της βουβής μοναξιάς του
-τα χρόνια που κυλάνε
-το κολύμπι στην λάσπη, το βάδισμα στο χαλίκι
-οι λύκοι, οι γύπες
-στον καθρέφτη το μήνυμα γραμμένο με κόκκινο κραγιόν,-‘’Σε μένα μιλάς?’’
-Το σφυροκόπημα των μαρμαράδων πάνω στην πλάκα του
-οι βέρες στον αποτεφρωτήρα της αμνησίας
-τα εξιλαστήρια γαμήσια
-η πόζα πριν την προσευχή
-οι λέξεις των χεριών
-ο εμφύλιος έρωτας
-οι μόνιμοι μόνοι
-οι μάχες από απόσταση
-το άγονο κρεβάτι
-η ακαμψία του Θεού
-΄΄Εσύ που τινάχτηκες σαν κεραυνός απ το όνειρο
και στάθηκες εμπρός του –αληθινή΄΄
Όλα τελείωσαν πια.
Θα φύγει.
Έτσι διαγνώσανε .
Με μια ιλαρή στην όψη σκοτεινιά.
Έτσι όπως ήρθε.
Θάνος Ανεστόπουλος
Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017
Οδοιπορικό
Νομίζεις οτι μόνο οι γονείς σου σε μεγαλώνουν και σε ανατρέφουν, αλλά είναι κάποια άτομα που δε σε ξέρουν και ούτε συ τα ξερεις προσωπικά αλλά ο ρόλος που παίζουν στην ανατροφή και εν γένει τη ψυχοσύνθεσή σου ειναι καθοριστικός.
Για μένα το ρόλο του "πνευματικού πατέρα" έπαιξε ξεκάθαρα ο Μενέλαος Λουντέμης, στου οποίου τα υπέροχα μυθιστορήματα θεωρώ οτι οφείλω την (μερικές φορές υπερβολική) ευαισθησία που έχω και την αδυναμία μου στις περιθωριακές ομάδες (" Μα πώς γίνεται να συμπαθείς τους γύφτους?" Ά ρε Μπίθρο...)
Σημερα με αφορμή την είδηση του θανάτου της Αρλέτας συνειδητοποίησα το πόσο με συντρόφευε και με επηρέασε αυτή η γυναίκα απο πολύ-πολύ μικρή ηλικία. Θυμαμαι που επαιζε στο ραδιο στο αυτοκινητο για το σχολείο το μπαρ το Ναυαγιο που ηταν τότε το αγαπημενο μου τραγουδι της. Προσπαθουσα να βγαλω το νοημα των στιχων, και φανταζόμουν τον εαυτο μου να πινω ποτά σε μπαρ και διπλα μου να κάθεται αγγελική μορφή γενειοφόρος. Τότε δεν ήξερα καν πως έμοιαζε το ουίσκι και φυσικά δεν είχα πάει ποτέ σε μπαρ και η εικόνα μου φαινόταν ονειρεμένη (ενδεχομένως απο κει να ξεπηδά και η διαχρονική αγάπη μου για τα μπαρ). Τοτε έπαιζε πολύ και το badida de coco που ήταν ενα τραγούδι που δε μου άρεσε καθόλου, γιατι δεν ήξερα ακριβως τι ηταν το badida de coco και οι στίχοι μου φαίνονταν τελείως ασύνδετοι. Μετά φυσικα που ήπια Badida de coco εκτιμησα και το τραγούδι. Οταν το είδα τυχαία σε ενα μπαρ και ανακάλυψα οτι υπήρχε ποτό badida de coco ενθουσιάστηκα. (δεν υπήρχε google τοτε οκ? )
Επίσης το πρώτο και μονάδικο τραγούδι που έμαθα στην κιθάρα ως έφηβη (σε μια προσπαθεια να ανακαλυψω την ανυπαρκτη καλλιτεχνική μου πλευρα) ηταν το '΄Μην μιλάς άλλο γι αγάπη' και νομίζω οτι αν ποτέ ξαναπιάσω κιθάρα στα χέρια μου μπορεί και να το παίξω κ να τραγουδήσω έτσι φάλτσα όπως τότε.
Μετά πηγα για σπουδές και έγινα μανιώδης καπνίστρια και θυμάμαι τον εαυτό μου οταν γυρνούσα ξημερώμαtα απο ξενύχτι και ήθελα να κάνω ενα τελευταίο τσιγάρο, να βάζω στο σιντι πλειερ (ω ναι) το "πρωινό τσιγάρο" και να βλέπω την ημέρα να χαράζει. Θυμάμαι ακόμα και την πικρή γεύση τσιγάρου στο στόμα μετά απο το υπερβολικό chain-smoking της νυχτας. Κάποτε στα πρώτα έτη της σχολής είχα ερωτευτεί και ένα κιθαρίστα και τον παρακαλούσα να μάθει τη "Σερενάτα" να την εντάξει στο πρόγραμμα του. Του πήρα και το σιντί για να το μάθει. Και για να με ευχαριστήσει για το δώρο με εκανε μια αγκαλιά τεράστια που ακόμα τη θυμαμαι και συγκινούμαι. (κρίμα που παρ'ολα αυτά δε μου έκατσε:P)
Μια εποχή μου είχε κολλήσει τρελλά το "Τσάι Γιασεμιου". Ριπιτ συνέχεια. Παρανοια
Οταν ήμουν ερωτευμένη έπαιζε συνέχεια στο κεφάλι μου η "Εκδρομη"
Τα "ησυχα βράδια" ήταν όταν ήθελα να κλάψω για να ξεσπάσω, ηταν ιδανικό για ένα καλό καθαρτικό κλάμα.
Μετά απο ένα χωρισμό για αρκετό διάστημα επαιζε στο playlist το "Έρχεται κρύο".
Οταν γνωρισα τον Παναγιώτη μου είχε κολλήσει ο "Τάκης" τόσο πολύ που τον είχα καταγράψει σαν Τακη στο κινητό κάτι που ακόμα προκαλεί απορία σε όποιον το δει. (μα φωναζεις το γκόμενο σου Τάκη?)
Δεν είναι μόνο η απαλή "soothing" (πως να το πεις ελληνικα) φωνή της και οι έξυπνοι λυρικοί στίχοι των τραγουδιών της, Η μουσική της βγάζει ενα αυθεντικό συναίσθημα και ενα gothic ρομαντισμο που είναι υπερβολικά σπανιο. She makes u feel. Δε νομίζω οτι στην ηλικία που είμαι τουλαχιστον υπάρχει τετοιο βαθος και ενταση συναισθηματων στις σχεσεις. Η Αρλετα ομως σε κάνει να πιστεύεις.
Αρλέτα, υπέροχε Άνθρωπε, σ'ευχαριστούμε.
Νομίζεις οτι μόνο οι γονείς σου σε μεγαλώνουν και σε ανατρέφουν, αλλά είναι κάποια άτομα που δε σε ξέρουν και ούτε συ τα ξερεις προσωπικά αλλά ο ρόλος που παίζουν στην ανατροφή και εν γένει τη ψυχοσύνθεσή σου ειναι καθοριστικός.
Για μένα το ρόλο του "πνευματικού πατέρα" έπαιξε ξεκάθαρα ο Μενέλαος Λουντέμης, στου οποίου τα υπέροχα μυθιστορήματα θεωρώ οτι οφείλω την (μερικές φορές υπερβολική) ευαισθησία που έχω και την αδυναμία μου στις περιθωριακές ομάδες (" Μα πώς γίνεται να συμπαθείς τους γύφτους?" Ά ρε Μπίθρο...)
Σημερα με αφορμή την είδηση του θανάτου της Αρλέτας συνειδητοποίησα το πόσο με συντρόφευε και με επηρέασε αυτή η γυναίκα απο πολύ-πολύ μικρή ηλικία. Θυμαμαι που επαιζε στο ραδιο στο αυτοκινητο για το σχολείο το μπαρ το Ναυαγιο που ηταν τότε το αγαπημενο μου τραγουδι της. Προσπαθουσα να βγαλω το νοημα των στιχων, και φανταζόμουν τον εαυτο μου να πινω ποτά σε μπαρ και διπλα μου να κάθεται αγγελική μορφή γενειοφόρος. Τότε δεν ήξερα καν πως έμοιαζε το ουίσκι και φυσικά δεν είχα πάει ποτέ σε μπαρ και η εικόνα μου φαινόταν ονειρεμένη (ενδεχομένως απο κει να ξεπηδά και η διαχρονική αγάπη μου για τα μπαρ). Τοτε έπαιζε πολύ και το badida de coco που ήταν ενα τραγούδι που δε μου άρεσε καθόλου, γιατι δεν ήξερα ακριβως τι ηταν το badida de coco και οι στίχοι μου φαίνονταν τελείως ασύνδετοι. Μετά φυσικα που ήπια Badida de coco εκτιμησα και το τραγούδι. Οταν το είδα τυχαία σε ενα μπαρ και ανακάλυψα οτι υπήρχε ποτό badida de coco ενθουσιάστηκα. (δεν υπήρχε google τοτε οκ? )
Επίσης το πρώτο και μονάδικο τραγούδι που έμαθα στην κιθάρα ως έφηβη (σε μια προσπαθεια να ανακαλυψω την ανυπαρκτη καλλιτεχνική μου πλευρα) ηταν το '΄Μην μιλάς άλλο γι αγάπη' και νομίζω οτι αν ποτέ ξαναπιάσω κιθάρα στα χέρια μου μπορεί και να το παίξω κ να τραγουδήσω έτσι φάλτσα όπως τότε.
Μετά πηγα για σπουδές και έγινα μανιώδης καπνίστρια και θυμάμαι τον εαυτό μου οταν γυρνούσα ξημερώμαtα απο ξενύχτι και ήθελα να κάνω ενα τελευταίο τσιγάρο, να βάζω στο σιντι πλειερ (ω ναι) το "πρωινό τσιγάρο" και να βλέπω την ημέρα να χαράζει. Θυμάμαι ακόμα και την πικρή γεύση τσιγάρου στο στόμα μετά απο το υπερβολικό chain-smoking της νυχτας. Κάποτε στα πρώτα έτη της σχολής είχα ερωτευτεί και ένα κιθαρίστα και τον παρακαλούσα να μάθει τη "Σερενάτα" να την εντάξει στο πρόγραμμα του. Του πήρα και το σιντί για να το μάθει. Και για να με ευχαριστήσει για το δώρο με εκανε μια αγκαλιά τεράστια που ακόμα τη θυμαμαι και συγκινούμαι. (κρίμα που παρ'ολα αυτά δε μου έκατσε:P)
Μια εποχή μου είχε κολλήσει τρελλά το "Τσάι Γιασεμιου". Ριπιτ συνέχεια. Παρανοια
Οταν ήμουν ερωτευμένη έπαιζε συνέχεια στο κεφάλι μου η "Εκδρομη"
Τα "ησυχα βράδια" ήταν όταν ήθελα να κλάψω για να ξεσπάσω, ηταν ιδανικό για ένα καλό καθαρτικό κλάμα.
Μετά απο ένα χωρισμό για αρκετό διάστημα επαιζε στο playlist το "Έρχεται κρύο".
Οταν γνωρισα τον Παναγιώτη μου είχε κολλήσει ο "Τάκης" τόσο πολύ που τον είχα καταγράψει σαν Τακη στο κινητό κάτι που ακόμα προκαλεί απορία σε όποιον το δει. (μα φωναζεις το γκόμενο σου Τάκη?)
Δεν είναι μόνο η απαλή "soothing" (πως να το πεις ελληνικα) φωνή της και οι έξυπνοι λυρικοί στίχοι των τραγουδιών της, Η μουσική της βγάζει ενα αυθεντικό συναίσθημα και ενα gothic ρομαντισμο που είναι υπερβολικά σπανιο. She makes u feel. Δε νομίζω οτι στην ηλικία που είμαι τουλαχιστον υπάρχει τετοιο βαθος και ενταση συναισθηματων στις σχεσεις. Η Αρλετα ομως σε κάνει να πιστεύεις.
Αρλέτα, υπέροχε Άνθρωπε, σ'ευχαριστούμε.
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017
Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016
lost in space
- let's see if writing in bullets helps to put thoughts in order
- my brain has been all over the place since the past few months
- γιατι γραφω αγγλικα αφου εν τα κατεχω
- ελα μου ντε
- εκουραστηκα ρε κοπέλλια.
- Τούτο που με νευριάζει πολλά πάνω μου εν που η μνήμη μου εν τόσο αδύναμη που εν μπορώ με τπτ να θυμηθώ πώς ήμουν σε προηγούμενες φάσεις της ζωής μου για να συγκρίνω καταστάσεις. Γενικά εν θυμούμαι πολλά πράματα, ας πούμε μπορεί να είμαι πολλά ξενερωμένη με κάποιον, εδώ και χρόνια, και να μεν μπορώ να θυμηθώ τι στον πούτσο μου έκαμε. (τρου στορι). Καλά όσο για συζητήσεις και αναμνήσεις που γεγονότα, εν μπορώ να αναπαράξω παρά ελάχιστα και πολλά στο περίπου, ενώ απορώ πραγματικά με άτομα που μπορεί να σου διηγηθούν ένα περιστατικό που έγινε πριν χρόνια και να θυμούνται ακόμα και τα κόμματα και τες τελείες που τους διαλόγους. Βασικά απορώ και με τζείνους που θυμούνται τα κόμματα και τους διαλόγους και που μια χτεσινή συζήτηση. Εγώ εν θυμούμαι καν τις χτεσινές συζητήσεις.
- Ηθελα να πω λοιπον στο προηγούμενο μπουλετ, οτι εν θυμούμαι καθαρά τις διάφορες φάσεις που επέρασα σαν ειδικευόμενη και τι έκαμνα στην καθεμία. Θυμούμαι όμως μια φάση που έκοψα τις φλέβες μου (μεταφορικά αλλά θα εμπορούσα και κυριολεκτικά) που τη βαρεμάρα και τη μιζέρια
- Και μετά ξαφνικά επέρασα σε μια φάση που εν επρολάβαινα να κάτσω σπίτι μια νύχτα να ξεκουραστώ, γιατι είχα κάτι ετήσια σεμινάρια που μου εφκάλαν την παναγία, είχα μια πολλά απαιτητική εργασία-μελέτη (ναι εγώ το ταπεινό χαμομηλάκι της ιατρικής) η οποία εν θα τελειώσει ποττέ αλλα εν πειράζει γιατί εβοήθησε με να μάθω τόσα πολλά που χαλάλι οι ώρες και οι μέρες, είχα τους φίλους που τελικά έννεν τόσο λίοι όσο ενόμιζα και παρόλο που φκαίνω 2-3 φορές τη βδομάδα και παραπάνω πολλές φορές, εν προλαβαίνω να τους δω όσο θέλω, βαρτε και τις εφημερίες, βάρτε και κάτι υποχρεωτικές παρουσίες στα πλαίσια του σεμιναρίου σε διάφορα νοσοκομεία της Αθήνας, σε κάποια φάση μετά το καλοκαίρι ένιωσα οτι έγινα λ-α-σ-τ-ι-χ-ο.
- Επίτησα τα. Τωρά, τον τελευταίο μήνα που έκοψα λίο πίσω που τις εξόδους, νιώθω οτι το μόνο πράμα που με ευχαριστεί πραγματικά εν να κάθουμαι σπίτι. (ανησυχητικό? Μπορεί αλλά εν με κόφτει αρεσκει μουυυυ) Χρειάζουμαι το. Απολαμβάνω το. Ειμαι χαππι αμα είμαι σπίτι. Oσο πιο μονη μου τοσο το καλυτερο. ετσι ενι αμα γερνας?
- Τελικά το μπουλετ ποιντ θινγκι δουλεύκει μια χαρά για μένα. Λέω να το κρατήσω.
- Ραντομ φωτος για σκρινσειβερ. Εν κάτι που εφάρμοσα τες τελευταίες μέρες και περνώ παραπάνω ώρες απ'οτι θα έπρεπε αναπολώντας και νοσταλγώντας όμορφες στιγμές του παρελθόντος. Μάλλον εννα πρέπει να το καταργήσω γιατί εν προκειται ποττέ να κάτσω να θκιαβάσω αν συνεχιστεί τουτο. Εδώ φωτό που προσπαθώ να μιμηθώ τη Χάιντι. λονγκ λονγκ ταιμ εκοου ιν ε γκαλαξι φαρ αγουει
Σάββατο 19 Μαρτίου 2016
its been ages
Τελικά ο χρόνος όσο μεγαλώνεις περνά και πιο γρήγορα, ή εν η ιδέα μου?
Πράγματα που εγώ θα έλεγα με βεβαιότητα οτι έγιναν πριν κανένα χρόνο, εγίναν πριν 3 πριν 4 και βάλε! Σοκ σοκ σοκ. Ασε που ανακαλύψαμε καινούριο τρόπο μέτρησης του χρόνου. Τα παιδιά των φίλων μας που την μια μέρα εν σκέψη, την επόμενη σπόροι και την μεθεπόμενη κάμνουν συζητήσεις μαζί σου και μινήσκεις μαλάκας. Φασινειτινγκ εν μπορώ να πω, γιατί πάνω μας αλλαγές δύσκολα παρατηρούμε. (οικειοθελώς ίσως, εν είμαι σίουρη)
Οπως και να χει, ο χρόνος περνά, εγώ είμαι ψιλο-λοστ ιν σπεις, το πρόγραμμά μου είναι γάμησε-τα, η δουλειά εντάξει μια χαρά εν με ενοχλεί ιδιαίτερα, επέρασα που κάτι κλινικές που αν ήμουν μύγα στον τοίχο μπορεί να μου εδιούσαν παραπάνω σημασία οι συνάδελφοι, οπότε εν είχε κανένας τρομερές απαιτήσεις που μένα και ήμουν ελεύθερη του χαβ φαν γουιθ μαισελφ. Μιλώ για ένα τρίμηνο που επέρασα ψυχιατρική και ένα δίμηνο δερματολογία. Ντάξει ειδικά η ψυχιατρική τρομερά ενδιαφέρουσα και πορωτική ειδικότητα. Θα ήθελα να μπορούσα να την έκαμνα σαν δεύτερη αλλά δυσκολάκι, πρώτον εν δικαιούσε στην Ελλάδα και 2ο εν άλλα 5 χρόνια, νυσάφι. Είχα το όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου κ έχω το ακόμα. Οι ψυχιατρικοί ασθενείς εν δύσκολοι αλλά έχουν πράματα να σου πουν. Εγω πάντα ενόμιζα οτι εν ευκολο να θέσεις μια διάγνωση με βάση τα συμπτώματα στις ψυχιατρικές νόσους γιατι έχεις και το DSM αλλά νοπ. Έννεν καθόλου εύκολο. Και εν ειδικότητα που παίζεις πάρα πολλά με τα φάρμακα οπότε θέλει λεπτή ρύθμιση αγωγής και μεγάλη προσοχή, και επίσης υπάρχουν ένα σωρό μη-φαρμακολογικές παρεμβάσεις οπως ψυχοθεραπείες ηλεκτροσπασμοθεραπείες που βοηθούν πραγματικά. Παρολαυτά το να κάνεις εντελώς καλά ενα ψυχιατρικό ασθενή τις περισσότερες φορές έννεν εφικτό και εκεί αρχίζει η δυσφορία μου. Γιατι στεναχωριέσαι να βλέπεις άτομα εντελώς φυσιολογικά σωματικά που ψυχικά πάσχουν οδυνηρά και αναπότρεπτα. Τα περιστατικά που είδα άπειρα και ποικίλα. Εμείναν μου κάποια πολλά χαρακτηριστικά, όπως ενας πανέξυπνος πνευματώδης 40άρης με πτυχία και προσωπικότητα, βαριά διπολική διαταραχή, αυπνος μέρες ολόκληρες ανίκανος να δουλέψει και παραδομένος στο έλεος της ματαιότητας τούτου του κόσμου μέχρι αυτοκτονίας. Μια 60άρα που ακούει φωνές, μια άλλη να βλέπει κόσμο στο σπίτι εκεί που δεν υπάρχει κανένας, ενας μεσήλικας που κάμνει μπάνιο μια φορά το μήνα, αναγκάζει τον εαυτό του να πηγαίνει στο πάρκο μια φορά τη βδομάδα, κάμνει παρέα μόνο με τις γάτες του και σχολιάζει με καυστικό τρόπο τον εαυτό του και την πολιτική επικαιρότητα πριν φύγει τρέχοντας απο το ιατρείο. Μια μικρούλα με διαταραχή μεθοριακής προσωπικότητας με τεράστιο πρόβλημα στις σχέσεις με τους γύρω της. Μια πανέμορφη κοπέλα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με χέρια φαγωμένα απο το πολλύ πλύσιμο.
Ηταν υπέροχα στην ψυχιατρική. Δυστυχώς επειδή εν είχε πάντα κόσμο στα επείγοντα που ήμουν εβαρκούμουν πάρα πολλά ώσπου να έρτουν τα περιστατικά να δώ λλίη δράση. Πάντα έτσι γίνεται και είσαι αναγκασμένος να κοινωνικοποιηθείς και i hate that. εν θέλω να κάθουμαι να πίνω καφέ με ανθρωπους που εν θα έκαμνα παρέα υπο οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες την ώρα που θα έπρεπε να δουλευκω. Ετσι γίνεται σε ούλλες τις κλινικές και παντα καταληγω να ακουω ρατσιστικα παραληρηματα που τον ενα και τον αλλο ΄η ποιντλες συζητησεις για κοπελλουθκια, ψώνια κλπ κλπ που εν με ενδιαφερουν καθολου. Ασε που και για εκεινους ενεν ευχαριστο να εχουν ενα ατομο που το πουθενα να καθεται μες το γραφειο τους και να ακουεις τις συζητησεις τους. Το ποσες φορες ευχηθηκα πραγματικα να ημουν μουγια πανω στον τοιχο σε ετσι περιπτωσεις, εν λεγεται. Δυστυχως επερασα το σε αρκετες κλινικες αλλα οκ φταιω κ γω που εθκιαλεξα να καμω γενικη ιατρικη σε νοσοκομειο της Αθηνας.
Στη δερματολογια μια παρομοια κατασταση ,καθε μερα σε αλλο ιατρειο, παλε ειδα πολλα και ενδιαφεροντα περιστατικα, παλε ημουν αναγκασμενη να παραστω σε διαφορες συζητησεις πολλα χαμηλου πολιτικου επιπεδου αλλα η πλακα ηταν οτι οι δερματολογοι ειχαν μια κλαση ουλλοι τους παραπανω που αλλους γιατρους., Ηταν ουλλοι και ουλλες ντυμενοι καλα, περιποιημενοι μεχρι αηδιας, εχει το η ειδικοτητα. Και παρα παρα πολλα ευγενικοι. Οποτε εν θα τους θαψω πολλα γιατι εφερθηκαν μου καλά. Εδείχναν μου, εξηγουσαν μου και εφκαλαν μου και μια ελια. Οποτε νο κομπλειντς δεαρ. Και επίσης εσυνειδητοποιησα για ακομα μια φορα οτι το ψυχολογικο φορτιο που σου προκαλει μια δερματοπαθεια εν παρα πολλα σοβαρο, αναλογο με τη δυσμορφια που σου προκαλει και τον τροπο που εσυ την αντιμετωπιζεις. Αλλα κατι που για μας τους γιατρους μπορει ναν απλο, λια σπιρακια η μια δερματιτιδα, για τους ασθενεις εν τεραστιο βαρος και γαμα τους κυριολεκτικα τη ζωη τους. Για να μην μιλησουμε για τις πιο σοβαρες παθησεις που προκαλους πονο, να μην μπορεις να κατσεις, που σε αναγκαζουν να κρυβεσαι να μην φορας αυτα που θέλεις, να νιώθεις τερας, να ξυνεσαι να μη μπορεις να φαεις κλπ. Δράμα... πιανεται η ψυχη σου,,, και τα φαρμακα με τις παρενεργειες τους εν σου προσφερουν και παντα λύση....
Αυτά λοιπον περι ειδικότητας. Θέλω πάρα πολλά να μιλήσω και περι προσφύγων γιατι απασχολεί με υπερβολικά αυτον τον καιρό το θέμα αλλά νεξτ ταιμ. Να πω μόνο οτι εν θεωρώ οτι υπάρχει σωτηρία για το είδος μας. Κάποια στιγμή εννα εξαλειφθεί. Εν γινεται καθε φορα να καμνουμε τα ιδια λαθη ενεν λογικο. Τωρά η ιστορία εν στη φάση που επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία, όπως είπε ο Μαρξ. Οταν επαναληφθεί σαν φάρσα θα είναι η μέρα που θα εξοντωθούμε ούλλοι. Και για μένα μπορεί ναν και καλύτερα γιατί ένεχουμε κ τπτ να προσφέρουμε στο σύμπαν που μας φιλοξενεί. Είμαστε για τον πουτσο.
Πράγματα που εγώ θα έλεγα με βεβαιότητα οτι έγιναν πριν κανένα χρόνο, εγίναν πριν 3 πριν 4 και βάλε! Σοκ σοκ σοκ. Ασε που ανακαλύψαμε καινούριο τρόπο μέτρησης του χρόνου. Τα παιδιά των φίλων μας που την μια μέρα εν σκέψη, την επόμενη σπόροι και την μεθεπόμενη κάμνουν συζητήσεις μαζί σου και μινήσκεις μαλάκας. Φασινειτινγκ εν μπορώ να πω, γιατί πάνω μας αλλαγές δύσκολα παρατηρούμε. (οικειοθελώς ίσως, εν είμαι σίουρη)
Οπως και να χει, ο χρόνος περνά, εγώ είμαι ψιλο-λοστ ιν σπεις, το πρόγραμμά μου είναι γάμησε-τα, η δουλειά εντάξει μια χαρά εν με ενοχλεί ιδιαίτερα, επέρασα που κάτι κλινικές που αν ήμουν μύγα στον τοίχο μπορεί να μου εδιούσαν παραπάνω σημασία οι συνάδελφοι, οπότε εν είχε κανένας τρομερές απαιτήσεις που μένα και ήμουν ελεύθερη του χαβ φαν γουιθ μαισελφ. Μιλώ για ένα τρίμηνο που επέρασα ψυχιατρική και ένα δίμηνο δερματολογία. Ντάξει ειδικά η ψυχιατρική τρομερά ενδιαφέρουσα και πορωτική ειδικότητα. Θα ήθελα να μπορούσα να την έκαμνα σαν δεύτερη αλλά δυσκολάκι, πρώτον εν δικαιούσε στην Ελλάδα και 2ο εν άλλα 5 χρόνια, νυσάφι. Είχα το όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου κ έχω το ακόμα. Οι ψυχιατρικοί ασθενείς εν δύσκολοι αλλά έχουν πράματα να σου πουν. Εγω πάντα ενόμιζα οτι εν ευκολο να θέσεις μια διάγνωση με βάση τα συμπτώματα στις ψυχιατρικές νόσους γιατι έχεις και το DSM αλλά νοπ. Έννεν καθόλου εύκολο. Και εν ειδικότητα που παίζεις πάρα πολλά με τα φάρμακα οπότε θέλει λεπτή ρύθμιση αγωγής και μεγάλη προσοχή, και επίσης υπάρχουν ένα σωρό μη-φαρμακολογικές παρεμβάσεις οπως ψυχοθεραπείες ηλεκτροσπασμοθεραπείες που βοηθούν πραγματικά. Παρολαυτά το να κάνεις εντελώς καλά ενα ψυχιατρικό ασθενή τις περισσότερες φορές έννεν εφικτό και εκεί αρχίζει η δυσφορία μου. Γιατι στεναχωριέσαι να βλέπεις άτομα εντελώς φυσιολογικά σωματικά που ψυχικά πάσχουν οδυνηρά και αναπότρεπτα. Τα περιστατικά που είδα άπειρα και ποικίλα. Εμείναν μου κάποια πολλά χαρακτηριστικά, όπως ενας πανέξυπνος πνευματώδης 40άρης με πτυχία και προσωπικότητα, βαριά διπολική διαταραχή, αυπνος μέρες ολόκληρες ανίκανος να δουλέψει και παραδομένος στο έλεος της ματαιότητας τούτου του κόσμου μέχρι αυτοκτονίας. Μια 60άρα που ακούει φωνές, μια άλλη να βλέπει κόσμο στο σπίτι εκεί που δεν υπάρχει κανένας, ενας μεσήλικας που κάμνει μπάνιο μια φορά το μήνα, αναγκάζει τον εαυτό του να πηγαίνει στο πάρκο μια φορά τη βδομάδα, κάμνει παρέα μόνο με τις γάτες του και σχολιάζει με καυστικό τρόπο τον εαυτό του και την πολιτική επικαιρότητα πριν φύγει τρέχοντας απο το ιατρείο. Μια μικρούλα με διαταραχή μεθοριακής προσωπικότητας με τεράστιο πρόβλημα στις σχέσεις με τους γύρω της. Μια πανέμορφη κοπέλα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με χέρια φαγωμένα απο το πολλύ πλύσιμο.
Ηταν υπέροχα στην ψυχιατρική. Δυστυχώς επειδή εν είχε πάντα κόσμο στα επείγοντα που ήμουν εβαρκούμουν πάρα πολλά ώσπου να έρτουν τα περιστατικά να δώ λλίη δράση. Πάντα έτσι γίνεται και είσαι αναγκασμένος να κοινωνικοποιηθείς και i hate that. εν θέλω να κάθουμαι να πίνω καφέ με ανθρωπους που εν θα έκαμνα παρέα υπο οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες την ώρα που θα έπρεπε να δουλευκω. Ετσι γίνεται σε ούλλες τις κλινικές και παντα καταληγω να ακουω ρατσιστικα παραληρηματα που τον ενα και τον αλλο ΄η ποιντλες συζητησεις για κοπελλουθκια, ψώνια κλπ κλπ που εν με ενδιαφερουν καθολου. Ασε που και για εκεινους ενεν ευχαριστο να εχουν ενα ατομο που το πουθενα να καθεται μες το γραφειο τους και να ακουεις τις συζητησεις τους. Το ποσες φορες ευχηθηκα πραγματικα να ημουν μουγια πανω στον τοιχο σε ετσι περιπτωσεις, εν λεγεται. Δυστυχως επερασα το σε αρκετες κλινικες αλλα οκ φταιω κ γω που εθκιαλεξα να καμω γενικη ιατρικη σε νοσοκομειο της Αθηνας.
Στη δερματολογια μια παρομοια κατασταση ,καθε μερα σε αλλο ιατρειο, παλε ειδα πολλα και ενδιαφεροντα περιστατικα, παλε ημουν αναγκασμενη να παραστω σε διαφορες συζητησεις πολλα χαμηλου πολιτικου επιπεδου αλλα η πλακα ηταν οτι οι δερματολογοι ειχαν μια κλαση ουλλοι τους παραπανω που αλλους γιατρους., Ηταν ουλλοι και ουλλες ντυμενοι καλα, περιποιημενοι μεχρι αηδιας, εχει το η ειδικοτητα. Και παρα παρα πολλα ευγενικοι. Οποτε εν θα τους θαψω πολλα γιατι εφερθηκαν μου καλά. Εδείχναν μου, εξηγουσαν μου και εφκαλαν μου και μια ελια. Οποτε νο κομπλειντς δεαρ. Και επίσης εσυνειδητοποιησα για ακομα μια φορα οτι το ψυχολογικο φορτιο που σου προκαλει μια δερματοπαθεια εν παρα πολλα σοβαρο, αναλογο με τη δυσμορφια που σου προκαλει και τον τροπο που εσυ την αντιμετωπιζεις. Αλλα κατι που για μας τους γιατρους μπορει ναν απλο, λια σπιρακια η μια δερματιτιδα, για τους ασθενεις εν τεραστιο βαρος και γαμα τους κυριολεκτικα τη ζωη τους. Για να μην μιλησουμε για τις πιο σοβαρες παθησεις που προκαλους πονο, να μην μπορεις να κατσεις, που σε αναγκαζουν να κρυβεσαι να μην φορας αυτα που θέλεις, να νιώθεις τερας, να ξυνεσαι να μη μπορεις να φαεις κλπ. Δράμα... πιανεται η ψυχη σου,,, και τα φαρμακα με τις παρενεργειες τους εν σου προσφερουν και παντα λύση....
Αυτά λοιπον περι ειδικότητας. Θέλω πάρα πολλά να μιλήσω και περι προσφύγων γιατι απασχολεί με υπερβολικά αυτον τον καιρό το θέμα αλλά νεξτ ταιμ. Να πω μόνο οτι εν θεωρώ οτι υπάρχει σωτηρία για το είδος μας. Κάποια στιγμή εννα εξαλειφθεί. Εν γινεται καθε φορα να καμνουμε τα ιδια λαθη ενεν λογικο. Τωρά η ιστορία εν στη φάση που επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία, όπως είπε ο Μαρξ. Οταν επαναληφθεί σαν φάρσα θα είναι η μέρα που θα εξοντωθούμε ούλλοι. Και για μένα μπορεί ναν και καλύτερα γιατί ένεχουμε κ τπτ να προσφέρουμε στο σύμπαν που μας φιλοξενεί. Είμαστε για τον πουτσο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
