Επιστροφή στη μαδερλαντ για τις γιορτές... 

Ως φοιτήτρια ήμουν απο αυτές που δεν εδιανοούνταν καν να περάσουν χριστούγεννα εκτός Κύπρου. Εντάξει εν με τιμά ιδιαιτερα το γεγονός, αλλά για ταξίδια εν ενδιαφέρουμουν ιδιαίτερα χειμωνιάτικα, ούλλοι οι φίλοι μου επηένναν Κύπρο και πλας, είχα μια πλειάδα φίλων και γνωστών που με επεριμέναν για να γεμίσουμε τες ώρες μας με καφέδες ποτά επιτραπέζια και χορό και πραγματικά επερνούσα φανταστικά κάθε φορά που επέστρεφα Κύπρο για τα χριστούγεννα. Θυμούμαι πόσο εκνευρίζουμουν που στα μέσα του Δεκεμβρη επρεπε να παρατήσω τη ζωή μου στην Αθήνα για να κατέβω Κύπρο ( έπρεπε, αλλα γιατί επρεπε ουτε ξερω) ακριβώς τότε που είχα αρχίσει να μπαίνω σε ενα ρυθμό με σχολές και μαλακίες, επαρατούσα λοιπόν τη ζωή στην Αθήνα και επήεννα Κύπρο, και ήταν ενα ατέλειωτο πάρτυ οι 15 μέρες που εδιαρκούσαν οι διακοπές, εσέρναμε τα κουφάρια μας που καφέ σε καφέ με προτίμηση το πάλαι ποτέ Καφέ σίτυ οπου εσαπίζαμε μέρες ολόκληρες,  επηενναμε μετά για ποτό, μετά για άλλο ποτό, μετά για χορό και πάει λέγοντας. Ήταν η εποχή που εμπαιννα και σε κλαμπς. Πάντα γυφτος βεβαια, αλλα οκ επήεννα. Ενέχει σημασία που τα έβρισκα τρισάθλια, εμπαινα μέσα εσκέφτουμουν τι μαλακίες κάμνω τζε οτι οκ εν η τελευταία φορά τζε μετά εχορέφκαμε ως το πρωί. Εξάλλου το αλκοολ ειναι μαγικό μετατρέπει οτι δε γουστάρεις σε κάτι υπέροχο. (ή εστω ανεκτό)

 Τελοσπάντων αρκετά για το χτες. Συνεχίζω να πηεννοέρκουμαι ανα οχι τοσο τακτά χρονικά διαστήματα Κυπρο. Εχω χάσει εντελώς την αισθηση του χρόνου. Επιστρέφω ας πούμε μετά που 8 μήνες απουσίας και νομίζω οτι η Κυπρος εν οπως την αφησα. Πραματα που εγίναν πριν 3 χρόνια εγω νομίζω οτι εγίναν πριν μήνες. Εν το μεταξύ ο ρυθμός αλλαγής εν ιλιγγιώδης. Τίποτε εννεν το ίδιο. Ειδικά αν συγκρίνω με πριν 11 χρόνια που την άφησα για πρώτη φορά για τα καλά. 

Εν τουτοις κάτι εν αλλάσσει τζε τούτο χαροποιεί με ιδιαιτέρως. Το τζεγγενιό του φοιτητή υπάρχει ακόμα στις ολιγοήμερες παραμονές μου. Εντάξει, προσαρμόζομαι συμφωνα με τις υποχρεώσεις της παρεας, καποιοι επαντρεφτήκαν, εκαμαν μωρά, εν εχουν πλεον την πολυτέλεια να ξενυχτούν ουτε την όρεξη ουτε τα λεφτά. Εν περιμένω οτι ερκουμαι για διακοπες κ εννα παρατήσουν τη ζωή τους για να μου καμουν παρέα. Κουτσα στραβά ομως βρισκω ακόμα καλους φιλους ετοιμους να μοιραστουν μια βραδιά σε ενα μπαράκι, ενα λαιβ ή ενα ταβερνάκι. Και νιωθω πολλα τυχερή για τούτο. Γιατι εν θελω κατι αλλο στη ζωη μου τουντη περιοδο. Φτανει μου μια βραδια με ενα ποτο (πλεον ενα λογω γαμημενης γαστρίτιδας που εν περνα) και 2 τσιγάρα, με καλη παρεα. Εν ειμαι ετοιμη να μεγαλώσω. Ηδη οπου συχνάζω ανεβάζω το μεσο ορο ηλικίας. Και στην Ελλαδα πολλες φορες αλλα στην Κυπρο ακόμα περισσότερο. Δυστυχως ουτε μιλφαρα μπορεις να με πεις, που θα ηταν οσο ναναι μια παρηγορια να εισαι γρια αλλα φακαμπλ.  :P  

Εξαιρετική παρηγοριά τα Live οπως το χτεσινό, είχα πολυ καιρό να περάσω τόσο καλά, οι beggar's blues diary τα σπανε.  Τα λεφτα που μου εφερε η θεια για τα χριστουγεννα επήαν σε σφηνακια. Οπως τον παλιο καλο καιρό... 

Η ανορεξία της ύπαρξης - Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Η ανορεξία της ύπαρξης - Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω

ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω

κάνω πως γελάω

δεν επιθυμώ το αδύνατο

ούτε το δυνατό

τα απαγορευμένα για μένα σώματα

δε μου χορταίνουν τη ματιά.

Τον ουρανό καμιά φορά

κοιτάω με λαχτάρα

την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του

κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται

στη γοητεία της νύχτας.

Η μόνη μου συμμετοχή

στο στροβίλισμα του κόσμου

είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.

Αλλά νιώθω και μια άλλη

παράξενη συμμετοχή∙

αγωνία με πιάνει ξαφνικά

για τον ανθρώπινο πόνο.

Απλώνεται πάνω στη γη

σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο

που μουσκεμένο στο αίμα

σκεπάζει μύθους και θεούς

αιώνια αναγεννιέται

και με τη ζωή ταυτίζεται.

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω

αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.

"Η ανορεξία της ύπαρξης", 2011

Ημέρες παθολογίας

 Μετά απο 5 χρόνια απο την απόκτηση πτυχίου ένιωσα πραγματικά γιατρός. Η παθολογία δεν είναι απλά μια ειδικότητα, είναι η ιατρική η ίδια. Οι 5 μήνες που πέρασα στην παθολογική κλινική ηταν συμπυκνωμένη γνώση (και συμπυκνωμένη κούραση αλλά οκ τα καλά κόποις κτώνται). Τωρά πιστεύκω πραγματικά οτι ο,τι και να μου έρτει ως περιστατικό εν θα το σκοτώσω...  ή τουλαχιστον εννάν πιο δύσκολο να το σκοτώσω. 

 Ήταν οι 5 πιο υπέροχοι μήνες της ζωής μου ιατρικά. Επήεννα δουλειά και εγούσταρα. Ακόμα κ τις μέρες που εσηκώννουμουν με μηδέν όρεξη με το που έμπεννα μέσα και έπιανα στα χέρια μου τους φακέλους των ασθενών απλά εξήαννα οτιδήποτε άλλο έξω που τη δουλειά τζε έκαμνα οτι έπρεπε να κάμω σχεδόν αυτόματα. Να παραγγείλεις εξετάσεις αίματος, αιμοληψίες αέρια αίματος καρδιογραφηματα πιέσεις κλινική εξέταση  μετά προγραμματισμός εξετάσεων βούρα στον ακτινολόγο τον καρδιολόγο το χειρουργό τον οφθαλμίατρο τους φυσικοθεραπευτές επίσκεψη με τον επιμελητή αλλαγές αγωγής εφκήκαν οι εξετάσεις να τις δούμε να τις συζητήσουμε, να γράψουμε πορεία νόσου να μιλήσουμε με συγγενείς επήεννε 5 η ώρα τζε χαπάρι εν επερνα. Το γαμήσι το μεγαλο ομως ηταν οι εφημερίες στις οποίες εμπορούσες να στέκεσαι τζε 15 ώρες σερί (εχω ευαίσθητα πόδια, εν το αδύνατο σημείο μου, το μόνο πράμα που εν αντέχω εν η ορθοστασία) αλλά πάλε ρε κουμπάρε, η ολη φάση ηταν απλά καύλα. Εθυμήθηκα γιατί ηθελα να γίνω γιατρός. Για τους συναδέλφους τι να πω, τόσοι ειδικευόμενοι στην κλινική εν είχε κανένα που να μεν εσυμπάθησα, που να μεν με εβοήθησε στα  babysteps μου, που να μεν μου επροσφερε κάτι ως ανθρωπος τζε να μεν εχουμε μιαν όμορφη στιγμή να θυμούμαστε. Επέρασα τέλεια. Τέλεια. 

 Ελπίζω και στις υπόλοιπες κλινικές να εν εξίσου διασκεδαστικά, αν και πραγματικά αμφιβάλλω...

Με μια μουτζα μετράμε πλεον τα χρόνια που επεράσαν που την μέρα που εδώσαμε περήφανα (νοτ) τον ορκο του Ιπποκράτη μέσα στο πιο μεγαλοπρεπές κτήριο της Πανεπιστημίου. 5 Αυγούστου 2008. Θυμούμαι ακόμα που εκυκλοφορούσα μες τους 40 βαθμούς στις 12 το μεσημέρι βαμμένη σασμένη με το φορεματούι μου τζε τα δεκάποντα μου (κλασσικά φορεμένα μόνο μια φορά και καταχωνιασμένα για πάντα σε ενα ντουλαπι στο πατρικο) θυμα και γω της παραδοσης που θελει την ορκομωσία σαν ενα ακόμα πανηγυρι επιδειξης κάλλους. Εν με κοφτει βεβαια, αντιθετα με τις περισσοτερες φωτογραφιες της ζωης μου, φαινουμαι σχετικα καλη στες φωτογραφιες της ορκομωσιας. Φυσικα εχαθηκαν τζε τζινες μαζι με οοολες τις φωτογραφιες των φοιτητικων μου χρονων τη μέρα που τα εφτυσε ο δίσκος μου, αλλά κάπου πρέπει να υπάρχει μια τυπωμένη. Οπως τζε να χει κατω που τους τυβεννους τζε τα ηλιθια καπέλα εφορούσαμεν ουλλοι τα καλα μας τζε ενομίζαμεν οτι ήμασταν σπουδαίοι επειδη ετελειωσαμεν μιαν ιατρικη.
5 χρονια. Τζε ουλλο το αγχος, τα πρωινα που εσερνούμασταν στες κλινικές για μια υπογραφη οτι οντως ειμασταν τζαμε, το ξενύχτι, τα στραβολαιμιάσματα πανω που τα βιβλία , η απογνωση του ενιξερω τιποτε μια μέρα πριν την εξέταση, οι φοιτητικές μας ανησυχίες τζε τα παναυρκα, τέλος.
Ενειχα χρονο να σκεφτώ τιποτε, την ιδια μέρα εκαταθεσα τα χαρτια μου για γενικη ιατρικη τζε την επομενη μερα ημουν στο τρενο για Κωνσταντινουπολη οπου εζησα ενα Αυγουστο μαγικο και ονειρεμένο. Το Σεπτεμβρη που εγυρισα στην Αθηνα επιασα δουλειά στα σταρμπακς και καπως ετσι εξεκίνησε η ζωή μου ως γιατρός :P

5 Αυγουστου, 5 χρόνια. Μεσα σε τουντα 5 χρόνια εκαμα την μπαρίστα, εκαμα ενα πέρασμα που μια σπουδαία καρδιολογική κλινική, εκαμα ενα τρισάθλιο preregistration στην Κυπρο οπου ομως ο χρόνος εκει εδωσε μου την ευκαιρία να γνωρίσω σπουδαιους ανθρώπους, εχωρισα, επηα στην Ικαρια, εχωθηκα στα βιβλία για ενα μινι μεταπτυχιακο, εξαναχωρισα, επερασα ενα τελειο καλοκαιρι με  απειρες βουτιες και πολλα λιτρα κρασι, εχαλασα το στομασιη μου, εμετακομισα στην αλλη ακρη του νησιου, επερασα ακομα ενα τελειο καλοκαιρι με πολυ λιγοτερο κρασι τζε πολλες βολτες κατω που τα αστερια, ενα δυσκολο σχετικα χειμωνα τζε να μαι παλι πισω τζαμε που εξεκινησα. Ακριβως στο ιδιο σημειο, λιγα μετρα μακρυα που την ιατρικη σχολη.
5 Αυγουστου η ορκομωσια, 5 Σεπτεμβρη επατησα το ποδι μου στην Ικαρια για το αγροτικο, 5 του Μάρτη εγκατελειψα την Ικαρία για την ειδικοτητα. 5 χρονια μακρυα που την Αθηνα τζε τωρα παλι πισω για τον δευτερο γυρο. Ατε, σε καλο να μας βγει.

φωτογραφια βγαλμενη πολυ πριν την ορκομωσια σε μια τυχαια βολτα. 

 Στατους απ ντεητ


Νομιζω οτι πλεον ειναι επισημως απαραδεκτο το ποσο γρηγορα περνα ο καιρος.
Τωρα ειδικα που ειμαι φουλ ταιμ εργαζομενη περιμενω απλα τα σαββατοκυριακα να ερτουν για να πιω  (το  νερωμενο μου) κρασι και να φκω λιο εξω να 8κιανευτω και να χαριεντιστω. τα σαββατοκυριακα ερχονται και φευγουν και εν μπορω να πω οτι εν περνω ωραια αλλα παλε εννεν ζωη τουτη να περιμενεις το σαββατοκυριακο.
 Μια ζωη να ψαχνουμε μια ουσια που δεν υπαρχει.
εν αφησα φεστιβαλ για φεστιβαλ τον Ιουνη. πανεπιστημιακα, αριστερες οργανωσεις, ερτ, ηταν ενας μηνας γεματος μουσικη.
το αποκορυφωμα ομως ηταν αυτοι οι φοβεροι φανταστικοι ανεπαναληπτοι καταπληκτικοι τυποι



που εν μας αφησαν να σταματησουμε να χτυπιουμαστε.

το μονο λυπηρο παρτ της ολης ιστοριας που ονομαζεται  going out εν οτι πραγματικα ειμαστε που τους πιο ηλικιωμενους που κυκλοφορουν στα συγκεκριμενα μερη. δηλαδη καθε φορα που φκεννω εξω βλεπω ας πουμε αγορακια τζε αντι να σκεφτουμαι ω τι μαναρι εν τουτο σκεφτουμαι μανα μου το το μιτσικουρη. ενταξει εν ψαχνω γκομενο αλλα θα ηταν πιο ενδιαφερουσα η φαση αν εισιεν τζε κανενα της ηλικιας μου around. τι να καμνουν αραγες οι 30αρηδες στην Αθηνα? που ζαλλουν που λαλουν τζε οι ικαριωτες.

Κατα τα αλλα η πυρα αρχιζει τζε γινεται αφορητη. Ως τωρα ηταν ωραια αλλα που δαμε τζε κατω σαν να τζε εν παλευκεται. Η δουλεια επισης εν πολλα ωραια αλλα θα ηταν πιο ωραια αν δεν ηταν τοση πυρα. λογω οικονομιας (φανταζουμαι) ο κλιματισμος εν δουλευκει εχουν κατι ανεμιστηρες απλα για να στεγνωνουν τα δρωματα πανω μας.

Περιμενω το καλοκαιρι να περασει με μια σχετικη ανυπομονησια. εν φυσιολογικο τωρα τουτο?

Αντιο Μάκη...

Εζησα και τη μερα να ενημερωθώ που το facebook για το θανατο ενος αγαπητού συνάδελφου στα σταρμπακς... Εν περιεργο και σοκαριστικό να βλέπεις ξαφνικα τη φωτογραφια να συνοδευκεται που ενα 1981 -2013.

Ηταν ο μπασιστας του συγκροτηματος που ακουτε, που τοσες φορες ελαλούσα οτι θα παω να τους δω αλλά παντα κατι ετυχαινε τζε τωρά εν θέλω.
 Ο αριστερά οπως κοιτάζετε την οθονη, ωραίος τύπος τζε μελαγχολικός.  Θυμουμαι τον πως εμεταλλάσσετουν που χαρτ κορ μεταλλάς οταν επιανε δουλεια,  εβαλλεν την ποδιτσα του τα μαλλια κοτσιδα πισω γλυκος τζε εξυπηρετικος παντα με τους πελατες, εβοηθησε με πολλα στη δουλεια ηταν ηρεμος τζε υπομονετικος. Ενεν οτι λαλουμε παντα, ηταν καλος ο μακαριτης. Ηταν οντως. Μετα εχαθηκαμε, εμιλουσαμεν αραια και που, εννα θελα να τον ξαναδω να κοψουμε καμια κουβεντουα οπως εκαμναμε παλια οταν ειμασταν μαζι στη βαρδια....  πως περνουν τα χρονια...  
Cheers λοιπον στις καλες στιγμες που εζησαμε. Λλιες,εστω. Ας ειναι αυτες οτι πολυτιμο θα μεινει πισω μας...

Palyrria - Ikariotikos live in Athens 2004

Επαθα μια μικρη υστερια με τουντο τραγουδι. Γενικα τωρα με την εισοδο του καλοκαιριου ακουω ικαριωτικο σε ολες τις βερσιόν (ακομα και του Παριου) και σκεφτομαι πως, αν δεν τα καταφερω τελικά να ξαναπαω το καλοκαιρι (μολις εγυρισα που 3ημερο-αλλα εν μετρα εν ηταν καλοκαιρι ηταν τελη απριλη)  εν οκ διοτι μεσα στην καλοκαιρινή κόλαση που είναι η Αθήνα εχει πολλές γωνιές που θυμίζουν ελληνικό νησί, και πολλες γωνιές που θυμίζουν Ικαρία . Οπως το χθεσινο φεστιβαλ legalize it, που με εκαμε να νιωσω παλε μικρούλα, αφου για κάποιο λογο τις περισσότερες φορές νιωθω γρια και ξενερωτη.

Παρέες  ολων των ηλικιών απλωμένες κατα μηκος  της παραλίας, με μπίρες στο χέρι, η μουσική υπέροχη, ωραία πρωτότυπα περιπτερα, μπαλόνια, ντονατς και γλυκά παντού, κοσμος χαλαρός, παιδιά, σκυλιά, μια υπεροχη μυρωδιά απ ακρη σ'ακρη, αστερακια στον ουρανό. Παράδεισος. Και χορός. Και κρασί. Και καλή παρέα. Και άμμος.

η εκπληκτικη εμπειρια μου απο την οφθαλμολογια

Ισως ακολουθησει μια σειρα απο ποστακια που θα αναφερεται στην περιπλανηση μου ως ειδικευομενη γενικη γιατρος στις διαφορες κλινικες του νοσοκομειου. Ως πρωτος σταθμος επελεγην η οφθαλμολογια. Δεν ηταν δικη μου ιδεα αλλα των συναδελφων που με προτρέπαν να αποφυγω παση θυσια την παθολογια ως πρωτη κλινικη και να ξεκινησω με "κατι χαλαρό" μεχρι να μαθω τα κατατοπια. Ηταν τοσο χαλαρό που ακόμα να μάθω τα κατατόπια. Αλλα ρε πουστη μου τι εντυπωσιακο πραμα να κοιταζεις που κοντα το ανθρωπινο ματι! Εκτος που τον εξωπραγματικο και ασυλληπτο (εγω τουλαχιστον εν μπορω να τον συλλαβω) τρόπο λειτουργίας του, ειναι και απεριγραπτης ομορφιας! Η ίριδα ειναι ενα πανέμορφο κατασκεύασμα μοναδικό που ανθρωπο σε ανθρωπο. αλλες φορές εντυπωσίαζε με το χρώμα, αλλες φορές οι γραμμές που εμοιάζαν με πολύχρωμες κλωστές μπερδεμένες μεταξύ τους, και όσο πιο μεγάλη η μεγέθυνση στο μικροσκόπιο τοσο ποιο πολλες λεπτομέρειες βλέπεις και μπορείς πραγματικά να κοιτάζεις με τις ώρες σαν να κοιτάζεις ενα πίνακα ζωγραφικής. Σε πολυ μεγαλη μεγεθυνση εμπόρεσα μια φορά να δω actually τη ροη του αίματος σε ενα αιμοφορο αγγείο. Η πιο αγαπημενη μου εικονα ομως ειναι η εικονα του βυθου του ματιου. Ο βυθος του ματιου ειναι αυτο που βλεπεις πισω απο την κορη πισω απο το φακο και πισω απο το υαλοειδες υγρο. (η ανατομια δεν ειναι τοσο ενδιαφερον, η εικονα ειναι) η κορη λοιπον ειναι ενα παραθυρο μεσα απο το οποιο βλεπεις τα αδυτα του οργανισμου. Βλεπεις τα αγγεία ακριβως οπως είναι, να ξεπηδουν απο την "κεφαλη" του οπτικου νευρου. Μπορεις, πραγματικα, να τα δεις,χωρις να μπεις μέσα, χωρις να ανοιξεις τιποτε, μονο με ισχυρο φακο και φως. Ενταξει, ποτε δεν είχα σκεφτεί καν το ενδεχομενο να γινω οφθαλμίατρος και ουτε τώρα το σκέφτομαι, αλλα τους ζηλευω γιαυτα που βλέπουν.

οι πιο τρελλες μας αναμνησεις δεμενες

Δεμενες στενα με τουτο το ονομα : Βασιλης Παπακωνσταντίνου. Οσο και να λεω οτι επροχωρησα που το Βασιλη στο Θανάση, και αφησα πισω μου την χρυση εποχη του "εντεχνου" των πυξ λαξ του μαχαιριτσα τζε των κατσιμιχαιων, που εκοφκα φλεβα τραγουδωντας το παπακι, το σ'ακολουθω, το διδυμοτοιχο μπλουζ και το μη γυρισεις, τελικά εν ουλλα ακόμα τζαμέ, καταγραμμένα στο dna μου, ειδικα αμαν εσιεις τον βασιλη να τραγουδα λαιβ μπροστα σου στα 10 μέτρα, εν δύσκολο να μεν συγκινηθείς.
Μαλάκα, ειπεν τα ουλλα. Ειπεν τα πιο αγαπημένα, τζε ειπεν τα με τοσο σεβασμο, με τη γνωστη θεατρικοτητα που τον διακρινει, καθως εσουζουμουν με τη μουσικη ερκουνταν στα μα8κια μου σκηνες που την εφηβεια τζε τα φοιτητικα μου χρονια, εταξιδεψε με.
Εθυμηθηκα την πρωτη μου συναυλια, κλασικα με την Εδον, ειχε μολις κυκλοφορησει το αλμπουμ πες μου ενα ψεμα ν'αποκοιμηθω. Ηταν η πρωτη μου συναυλια, ημουν 12 χρονων, επηαμε με κατι αλλα παιδακια χωριανόπουλα, εμπηχτηκαμε μες το πληθος τζε εχοροπηδουσαμε, Την επομενη μερα εγορασα το cd.
Μετα ακολουθησαν απειρες συναυλιες, παντα μπροστα μπροστα, να κουντω, να δερνουμε με τους υπολοιπους, να τρωω νερα να φεφκω τζε να ειμαι που πανω ως κατω στη σκονη τζε στες λασπες.  Σιγα σιγα η θεση μου αλλασσε στες συναυλιες, ως φοιτητρια ημουν μεν μπροστα αλλα στα πλαγια τζε το χοροπηδημα εδωσε τη θεση του σε ενα ηπιο λικνισμα. Μετα το μπροστα εγινε πιο πισω πιο πισω...  μετα επηεννα αλλα ενενθουσιαζουμουν γιατι εισιεν αρχισει στο μεταξυ να φκαλει τη μια μαλακια μετα την αλλη τζε οπως ολοι οι πρωην φανατικοι οπαδοι εξενερωσα τζε γω τζε επροτιμουσα να πηεννω στις συναυλιες των διαφανων κρινων τζε του Θαναση.
 Επισης εθυμηθηκα ενα πρωι, μαθητες ακομα, που ειχαμεν παει εκπαιδευτικο συνεδριο στη Λαρνακα , τζε η ανατολη ηβρε μας καθισμενους σενα ναυαγοσωστικο πυργο κουκουλωμενους με τες κουβερτες του ξενοδοχειου να ακουμε βασιλη τζε τσοπανα ρειβ που κατι αθλια μεγαφωνακια τζε να καπνιζουμε ναργιλε. Πολλα μεγαλη φλασιά τουτη λεμε.
Κατω απο φωτα κοκκινα κοιματε η Σαλονικη... αλλες αναμνησεις τζαμε....
Τζε το πορτο ρικο, μα πως εμπορεσα να ξεχασω την υπαρξη τουντου τραγουδιου. Υμνος, πορωση, χαμένα ονειρα που εξεθωριάσαν, ομως τοτε ετραγουδούσαμεν το τζε εζούσαμεν το, εσηκωναμε τα χερια ψηλά τζε αγκαρίζαμεν με σφιγμένη καρδιά.
Τουντο πράμα εν  ο Βασίλης. Ενα σφιξιμο στην καρδιά τα τραγούδια του, τζε μπορει να εγινε οπως εγινε τζε να ζει ακομα που τες παλιες του δοξες, αλλά εν πειραζει εν του κρατουμε κακία. Εμεγάλωσεν μας.

Tom Waits Ol '55

Just wishing to stay a little longer... :(
antio Ikaria, it was fun. It was very very very fan...

Μετα απο 3 χειμωνες στο υπεροχο νησι του Lost, ηρθε η ωρα να μαζεψω συμπράγκαλα. Εντελως ξαφνικά, εκει που είχα αράξει και επερίμενα να βγει ο χειμώνας για να ξεκινήσω τις βουτιές... τσα. Ανοιξε η θέση μου για ειδικότητα στην Αθήνα, μαλάκες, τον τζαιρό που επαρακαλούσα οι θέσεις ενεππέφταν με τίποτε, τωρά που πραγματικά σταρχίδια μου τζιαν αννοιε τζιαν δεν αννοιε η θέση (οκ επερίμενα την γυρω στο επομενο φθινόπωρο) ξαφνικά εκατρακύλησα στην πρωτη θεση, εδιορίστηκα τζε παραλίγο να μεν το πάρω χαμπάρι. Οπότε τωρά είμαι σε φάση που μαζεύκω πράματα, αποχαιρετώ, απολαμβάνω τις τελευταίες μου μέρες και προσπαθω να βρω χρόνο να καμω μια σουμα του τι εζησα τα τελευταία 2μιση χρόνια. Είμαι κολλημένη πανω στο τζάκι και τακτοποιώ τις ψηφιακές μου αναμνήσεις. Πανω βλέπετε την ομορφη μου σαύρα, που τωρά εγινε μια τετραπαχη πανεμορφη γάτα που εν σηκώνει μυγα στο σπαθί της αλλά τότε ηταν ενα ταλαιπωρημένο ορφανό που επροσπαθούσε με χιλιους τρόπους να τραβήξει την προσοχή μου τζε επηεννε τζε εκαθετουν πας την ο8ονη γιατι αρεσκε της η ζεστη που εφκαλε ο υπολογιστης. Το ποσο ομορφο εν τουτο το νησι το εχουμε τονισει πολλες φορες στο συγκεκριμενο blog αλλα επειδη εσιει που εν πιστευκουν Εν πολλά κρίμα που για να μεν χορταριαζουμε θα πρέπει να κυλάμε συνεχώς δεξιά αριστερά. Οσο περνά ο καιρός τοσο περισσότερο δένομαι με ανθρώπους και με το μέρος, μπορώ να πω οτι τοσο πολλους αξιολογους ανθρώπους μαζεμένους σε ενα μέρος εν πιστευκω οτι θα ξαναβρώ. Ειμαι γενικα πολύ τυχερή, που η τυχη με εριξε σε τουντο νησι εστω και για λιγο, δυστυχως ενεπρολαβα να καμω οσα ηθελα να καμω και να δω οσα ηθελα να δω αλλα οκ εν χανομαστε ισως σε καποια αλλη φαση της ζωης μου που θα εχω και περισσοτερη ενεργεια να επιστρεψω για να εμβαθυνω. Το ποσο ομορφη εν η διαδρομή Ευδηλος - Αγιος και πίσω δεν περιγράφεται. Οταν επιτελους επηρα τον αερα του αυτοκινητου και αρχισα τα πηγαινε ελα ηταν οι αγαπημενες μου ωρες οι ωρες που επερνουσα στο δρόμο. Καθε φορα κατι καινουριο ανακαλυπτεις στο τοπιο, ενεν ποττέ το ίδιο, η καθε διαδρομή ηταν μια υπεροχη εμπειρία, μια διαφυγη που την πραγματικότηtα, οπως μια διαφυγη που την πραγματικοτητα ηταν αυτα τα 2μιση χρονια στην Ικαρια.

EN kairos nomizw gia ena update eimai akoma dameeeeee je nomizw en 8elw na fiw parola ta diafora pou kata kairous me pianoun je skeftoume ti orea na imoun je kapou allou, alla pou kapou allou akrivos oute na to fantastw en mporw pou simenei oti mallon enen toso epitaktiko gia mena na eimai kapou allou. basika esiniditopiisa simera poso polla ipotoniki eimai genikotera os a8ropos je en ftaiei ka8olou i ikaria pou egw akolou8w ena lifestyle apolitou GIOSIMATOS. Apla en i fisi mou, mporw na perasw ekatontades ores mprosta se enan ipologisti, je ekatontades kiriakes xoris na anazitisw mian ekdromi ( mia tempeliki volta sti 8alassa ne alla gia kanena logo perpatima panw sta vouna- oi me diki mou protovoulia) as poume, en o 3os mou xeimonas stin ikaria, fetos imoun siouri oti itan na kataferw na paw gia manitarka je what a surprise oute fetos epia:P je i8ela re gamwtoooooooo en pirazei pou en ta katalavw etsi gia tin fasi i8ela na 'paw gia manites' pou laloun je oi ikariotes. na to valw xana sto programma gia tou xronou arages sou? en polla asteio, i ikaria en mia skatoula je iparxoun tosa polla meri pou egw en episkeftika akoma, including to geitoniko nisi pou to vlepo apenanti ka8e mera as poume. eleosssss poso kounoshillos pion. Kata ta alla exw poro8ei na pezw titsu kai mpirimpa, ma8enw taxa germanika je kata diastimata asxoloume me meletes international relations :P i douleia mia enallagi metaxi boring otan grafw farmaka, gamati ama actually exetazw kosmo, kai me lii dosi intrigkas, pa8ous kai ventettas pou diadramatizonte mprosta sta matia mou sto kentro igeias (je pou egw en 8elw na ta vlepo, en me koftei, en 8elwww) sinexizei nan to pio ipergamato prama ston kosmo na pienneis sti douleia je na perpatas parallila me ti 8alassaa je eidika tountin epoxi pou ka8e mera en je allo xroma, je ta sinnefakia je ta remata, na men epanalamvanoume en apla teleia. giosimo omos re koumpare... gia poson akoma enna mou areskei anaro8kioume :P