Παμε παλι ξανα

Αφου apparently εν μπορώ να μείνω χωρίς μπλογκ, είπα να ξαναρχίσω που την αρχή.Οι πως είχεν κάτι που εν μου άρεσκε το προηγούμενο (προφανώς ηταν τέλειο) αλλά ατε, αφου με επιαεν η πελλάρα και εσβησα το,εν πειραζει.

Πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ψιλογυρισμένη ωρες-ωρες,χωρίς λόγο. Σαν σήμερα στη δουλειά.Ενιξέρω τι με εχαλασε (μπορεί που εστέκουμουν ουλλη μέρα χωρις να φάω τπτ?) αλλα το μονο που ηθελα ηταν να εξαφανιστώ.Μερικες φορες νιώθω οτι ζω στο δικό μου κόσμο, και ειμαι τελειως lost in space. Για καποιο λογο, χρειαζουμε, τωρά τελευταία, περισσοτερο που ποτέ την επιβεβαιωση των γύρω μου,και αν δεν την εχω λιο στενοχωριούμαι. Ομως, γενικά, νομιζω οτι ειμαι σε μια πολλά καλη φάση της ζωής μου, εχω αυτοπεποίθηση, νιώθω οτι έχω πράματα να δώσω σε κάποιον, εν με βαρκούμαι (παρολο που ωρες ωρες θελω να με κουπανησω) και εχω αρχισει καπως να κατασταλάσσω στο ποια ειμαι και τι θελω που τη ζωη μου (fuck i m growing up), αλλά, το οτι εγω ειμαι καλα εχω την απαιτηση να το δουν και οι αλλοι... και επειδη τουτο,νομιζω,εν συμβαινει, δισπιρκώ κάπως...
Μα εν πράμα να εισαι στην καλυτερη σου φαση και να μεν εχεις δικους σου ανθρωπους γυρω σου να σε ζήσουν? ειναι να μεν σου γυρίζει?

Παλε μαλακιες λαλω... yep, i m back to blogging.