ζωντανές στο μετρό

Επιτέλους επραγματοποίησα τον ευσεβή μου πόθο να δω την Τσανακλίδου επι σκηνής.
Παρέα με την εκπληκτική Μάρθα Φριτζήλα, την οποία πρόσφατα ανακαλυψα και για μια βδομάδα ετραγουδούσα συνέχεια τουντο τραγούδι της




Τι να πω,ενέχω λόγια. Το πρόγραμμα? Ενα κ ενα τα κομμάτια που είπαν,τραγουδησμένα με πάθος,με ένταση,με θεατρικότητα και λυρισμό. 0 φωτισμός εσυμπλήρωνε τέλεια το σκηνικό (οπως θα διαπιστώσετε απο τις φωτογραφίες) Τα όργανα,ενα ακκορντεον,ενα πιάνο,εφκάλαν ήχο τόσο γεμάτο να ζηλευκει κ η μεγαλύτερη ορχήστρα,εσυνοδεύκαν τέλεια τη φωνή-μέταλλο της Μάρθας και τη βελούδινη φωνή της Τάνιας.
Η Φριτζήλα ηταν η cool παρουσία,η πιο προσγειωμένη,με το καυστικό χιούμορ. Η Τάνια ηταν οπως πάντα φευγάτη,με το σπινθηροβολο ερωτιάρικο βλέμμα της μονίμως στραμμένο ψηλά,μάτια μισόκλειστα και ζεστό χαμόγελο, εμφανώς γερασμένη, ομως μόλις έπιανε να τραγουδήσει εμεταμορφώνετουν σε παιδούλα, εχόρεφκε, εστροβυλίζετουν στη σκηνή, εζητούσε φωτιά που τους θαμώνες, εκαμνε αστεία για το χρόνο, επείραζε τους μουσικούς, εζούσε τον κάθε στίχο. Απίστευτη.






Ερωτεύτηκα τες και τες 2 :P






Αλλά την Τσανακλίδου παραπάνω