Μαλακα σήμερα εν την παλεύκω καθόλου. Εν μπορώ να σκεφτώ,εν μπορώ να ταράξω,εξυπνησα χαράματα αφυδατωμένη που τη χτεσινή κραιπάλη και ενεμπορούσα να ξανακοιμηθώ. (σκατο-ουίσκι) εδω και 3 ωρες ο κώλος μου εν κολλημένος πας την καρέκλα,εξαντλησα ουλλα οσα ηθελα να κάμω πας το πισι, και μονο και μόνο για να μεν σηκωθώ ακόμα (γιατί ενεχω δύναμη) καθουμαι και γράφω στο μπλογκ.
Ακόμα και το supermassive black hole εν μπορεί να με ζωντανέψει. Είμαι ενα μαστουρωμένο κοτόπουλο.
Φαίνεται μου οτι εν θα τελειώσω ποτέ τη διαδικασία της φορτωτικής. Μάλλον τελικά εν θέλω να βαλω τη ζωή μου σε κούτες και να φύω που την Αθήνα. Εδω και 3 μέρες ετοίμασα 6 κασόνια,αλλά πάλε ουλλα μου τα πράματα και κυρίως τα βιβλία εν ακόμα εξω, ελείψαν μου οι κασιες και πρέπει να παω να ζηθκιανέψω πάλε. εννα θέλω ενα container μόνη μου στο τέλος με τόσα πράματα που εχω.
Ατε κόρη σήκου που την καρεκλα. - οι εθελω - σήκου είπα -αααααααααααα με με καταπιέζειςςςςςςς - εσιεις 500 πράματα να κάμεις - ε με κοφτει - καλά κάτσε τζιαμέ να κλαιεσαι - i will do that thank u very much
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
καταλάβω σε.δύσκολη δουλειά το πακεττάρισμα, ειδικά άμαν είσαι μόνη σου, τζιαι βαρκέσαι...
εγώ συνήθως αφήννω το τελευταία στιγμή τζιαι μετά πετάσσω τα ούλλα μές τες κάσιες :)
εν σε συββουλεύω να κάμεις το ίδιο ;)
παλιά άκουα λλίο μουζ, τούτο το τραγούδι όμως εν το ξέρω.ωραίο.
ασε ριτσα,ακόμα στο ιδιο σημείο είμαι,μετά που 2 μέρες :P
Δημοσίευση σχολίου