sms history

Εσηκώθηκα με ελαφρυ hangover,αφυδατωμένη και νιώθωντας ενα αοριστο αισθημα νοσταλγίας. Αποφασισα να μείνω στο κρεβάτι και επιασα να σβήνω τα μηνυματα που τη μνήμη του κινητού μου. Κάθε μηνυμα μια ιστορία,εν ήθελα να τα σβήσω, εσβηνα μόνο κάποια που εμινίσκαν κατα λάθος μέσα σε τζινα που ήθελα να κρατήσω.
Εθκιεβαζα τα μηνύματα της Αθηναικής περιόδου. Κάθε μηνυμα εθύμιζε μου ενα γεγονός και εβυθίζουμουν παραπάνω στην κατάθλιψη... ενα μηνυμα που την Λ. που με ερωτούσε τι εννα κάμουμε το βράδυ (ειχα χιλιάδες πουτουτα και εκράτησα ενα ετσι για ενθυμιο) ενα μήνυμα που την Ε. που βασικά ήταν 3 μηνύματα πιντωμένα και επροσπαθούσε να μου περιγράψει πως περνά στο αγροτικό της, ενα μηνυμα που ενα συνάδελφο που αποθανάτιζε την αγαπημένη του ατάκα
(τώρα ειναι η ώρα να αγχωθείς!!!) και το αγαπημένο μου μηνυμα, που ενα παρέα μου κρητικό. Ειχαμε φκει εξω που το απογευμα, επίναμε ως αργά το βράδυ (Τζινος παραπάνω,εγω λιότερο) και εμιλούσαμε για τη ζωή. Καπου εδιαφωνούσαμε γιατί τζινος ηταν υπερβολικά freestyle και γω επειδη παντα αρεσκει μου να γαμώ τη συζήτηση επροσπαθούσα να τον πείσω οτι ενεν κακό να συμβιβάζεται με κάποια πράματα και μπλα μπλα μπλα. Και στελλει μου μετά που το εδιαλύσαμε τουντο μήνυμα-μαντινάδα
"Μικρός ο δρόμος της ζωης και οσο μπορείς το γλέντα. μ΄ενα κρασί ενα φιλί με μια καλή κουβέντα"
Εχω καιρό να τον δω τζε μπορώ να πω οτι ελειψε μου αρκετά. Εδειξε μου γωνιές της Αθήνας που εν θα τες εμάθαινα αν δεν ηταν τζίνος.


και αλλα πολλά μηνυματα. ΠΟυ ασχετους ανθρώπους,που παλιούς φίλους,που τους couchsurfers που εφιλοξένησα, ουλλα εχουν μέσα στιγμές που εν θέλω να ξεχάσω. Και τωρά το κινητό μου εν στα τελευταία του. ενιξέρω πως εννα τα μεταφέρω τουτα ουλλα τα μηνύματα και αν εχει νόημα να τα μεταφέρω. Καποτε εννα χα8ουν. Αλλά σίουρα σήμερα παρόλην την μελαγχολία που μου έφερεν η αναγνωση τους, ομορφύναν το πρωινό μου.

τιποτε

Επιτελους επιασα καινουριο λαπτοπ, εκοντεψα να στραωθώ με την 7ιντση την οθονη του eeepc και μαλλον αυτος ειναι ο λογος που εν το εχρησιμοποιούσα και πολλά (το eeepc)
Οι πως εχω και τπτ το συγκλονιστικο να γραψω που την προηγουμενη φορα. Η ζωη στην Κυπρο εν συνωνυμο της ρουτινας. Ειμαι σιουρη οτι αν ανοιξω λεξικο και ψαξω τη λέξη ρουτινα εννα μου φκαλει ερμηνεία "Η ζωη στην Κυπρο". ενεν οτι εν περνας καλά στην Κυπρο, μια χαρά περνας, εγω τουλαχιστον μια χαρα περνώ, εκαμα καινουριο κυκλο, (με τον παλιο η αληθεια ενεκαταφεραμε και πολλα να κρατησουμε επαφη αλλα τι να γινει..) ανακαλυψαμεν καποια ομορφα καινουρια στέκια, γεμιζουμεν τις ωρες μας με διαφορες δραστηριοτητες. ενεν τουτο το προβλημα, το προβλημα εν οτι ζουμε στην χωρα που τιποτε εν συμβαινει ποττε. η ρουτινα τσακιζει το πνευμα. Ειπα το και πριν, εν υπαρχει το mind challenge,εν υπάρχουν ιδιαιτερες παρεκκλίσεις που τα αναμενόμενα υπάρχουν μονο προγραμματισμένες εξοδοι, στα ιδια παντα μέρη (εστω και σε κεινα τα καινουρια που λεγαμε) με τα ιδια ατομα, και η ζωη που καμνει κυκλους τοσο μεταφορικά οσο και κυριολεκτικά. Σε ενα συγκεκριμενο γεωγραφικο χωρο τοσο μικρο που καταντά αποπνικτικός.
επεθύμησα να πιασω τον δρομο και να περπατώ να περπατώ και να πιέννω, και να βλέπω μια πόλη ζωντανή,με ανθρώπους πολύχρωμους, οι την ψοφισμένη τη Λευκωσία με τους ανθρώπους - στρατιωτάκια, ενας ενας μεσα στα γυαλιστερά τους αυτοκίνητα και τα κρυα πολυτελή τους σπί8κια. Εξω που το κέντρο κανένας εν περπατά στη Λευκωσία. Μονο καποιοι αλλοδαποι με ποδήλατα που τρων ξιτιμασιές που τους οδηγούς. τωρα βεβαια αρκεψαν και οι αλλοδαποι να οδηγουν αυτοκινητα και να ξιτιμαζουν και κεινοι τους ποδηλατες. Μα εν δυνατο να υπάρχει πολη που να μεν μπορείς με τιποτε να την περπατήσεις? Αηδία!

Μονο στα κλαμπς ξερουν να συνωστίζουνται... οι γκομενοι και οι γκομενες με τους Μεγάλους χορηγούς.
γκρινιάζω ενεν? και που εισαι ακόμα....

Σημερα ειδικά νιώθω οτι κάτι λείπει.