Giannis Aggelakas - i agapi ormaei mprosta

εχει μέρες που σκέφτουμε πως πρεπει να φυλάξω κάτι που τζίνα που ζω και σκέφτουμαι στο blog μου (γιατί το συνηθισμένο ημερολόγιο που εγράφαμε στην εφηβεία μας είναι πλεον τρε μπαναλ, ενω το διαδικτυακό εν τρεντυ). Κινδυνεύει τουτος ο (σχεδον) χρόνος που επέρασα στην Κυπρο να πνιεί στην λήθη και την ασημαντότητα αν παραμείνει μόνο μέσα στες προφορικές αναμνήσεις μου, αφενός επειδή είμαι καλή υποψήφια για μελλοντικό alzheimer, και αφετέρου επειδή γενικά εν θυμούμαι ούτε τι έφαα εχτες.

Κοντέφκει ακόμα ένα τέλος εποχής. Ο απολογισμός του χρόνου πρέπει να γίνει κάποια στιγμή στο μελλον,με μοναδικό σκοπό να βοηθήσει στην λήψη αποφάσεων για τη συνέχεια. Παλε εννα χάσω τους φίλους μου... παλε εννα ξεκινήσω που την αρχή κάτι καινούριο,επίσης μικρης διάρκειας. Ξέρω οτι ο,τι και να γίνει εννα προσαρμοστώ, και τούντη φορά αναμένω με ανυπομονησία και περιέργεια την εξέλιξη, αλλά οσο ναναι, εχει κάποια πρόσωπα και πράγματα που εννα μου λείψουν πολλά.

Τζινο που ελπίζω οτι εν θα ξεχάσω που τουντο χρόνο εν οι αμέτρητες νύχτες που επεράσαμε καθισμένοι στο κατώφλι του stranger than paradise kαπνίζοντας το ενα τσιγάρο μετά το άλλο, συζητώντας με φίλους,γνωστους και μερικές φορές αγνώστους, κόφκοντας κινηση και μερικές φορές (υπο την επίδραση του αλκοολ) χορεύοντας. Σήμερα αλλάζει επίσημα η ιδιοκτησία του μαγαζιου. ελπιζω να μεν αλλάξει το στυλ του.

Το καλοκαίρι στην Κυπρο εν οπως θα επερίμενε κανείς οτι θα ηταν. Ευτυχώς οι τόσο πυρά, τες νυχτες το αερουι εν ευχάριστα παγωμένο ακόμα, η Λευκωσία εγέμωσε κόσμο, η Φανερωμένη εν κάθε νύχτα πίττα, στα καλά καθουμενα με δυσκολία βρίσκεις να κάτσεις ακόμα και ώρες μη-αιχμής.Εντουτοις οι φίλοι εχουν αρχίσει ήδη να εγκαταλείπουν το νησί,νιωθω να υπάρχει μια υποβόσκουσα μελαγχολία. Εννα είμαι πίσω οταν γυρίσουν? Τι εννα κάμω τελικά με τη ζωή μου? Για ποσον ακόμα εννα φκαίνω και να πίνω και να καπνίζω και να γυρίζω στα ίδια μέρη, και κάθε μέρα να πιεννω σπίτι με το ίδιο αίσθημα δυσπνοιας, με ενα κόμπο στο λαιμό, να ππεφτω για υπνο οπως το γάρο και το πρωι μετά που τρία ξυπνητηρια που μπορει και να μεν τα ακούσω καν, να σηκώνομαι και να πιέννω δουλειά οπως το ζομπι, περιμένοντας να περάσει η ώρα για φύω. Και ποιος εννα αντικαταστησει τζίνους που φεφκουν...