dedicated to the carers

Oxford Handbook of Clinical Medicine
Neurology section - Page 1

We dedicate this page to those carers who find themselves responsible for a friend or relative who has a chronic neurological illness,eg stroke Parkinson's disease, Alzheimer's disease or motor neurone disease. As a thought experiment,try spending a morning imagining that you are such a carer- eg trying to expunge the smell of soiled sheets from your clothes , while awaiting a visit from a neighbour, who said he would 'sit with him' so you can catch the bus into town and,like a guilty hedonist,play truant from your role as a nurse for a few sanity-giving hours of normal life. You wait.No one comes.You stop bothering about the smell of your clothes,and turn towards to your husband,about to say something,but when your eyes meets his,you realise he does not recognize you-and you keep your thoughts to yourself. Knuckles whiten as you grasp his collar to lift him forward on the commode,and you seem to hear a mocking voice over your shoulder saying:'...so I see we're getting angry with him today,are we?' The ceaseless round from mouth to anus,from bed to chair,from twilight to twilight,continues at infinitum.

Αυτα για τη ζωη που περνούν όσοι εχουν ενα πραγματικά δικό τους ανθρωπο σε μια προχωρημένης μορφής νευρολογική ασθένεια. Εχω δει πως είναι, εστω και απο απόσταση. Το πιο ακραίο ηταν η γυναίκα ενος εργάτη, που έμεινε σχεδόν φυτό μετά απο πτώση απο ύψος, 28 χρονών ανθρωπος. Μετανάστης, είχε ερθει μαζί με τη γυναίκα του για ενα καλύτερο μέλλον στην Ελλάδα,ετσι οπως γίνεται συνήθως. Μια ατυχη στιγμή του στοίχισε την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους του εγκεφάλου του,ετσι οπως το είδαμε στην αξονική τομογραφία. Χέρια διπλωμένα, πόδια τεντωμένα, βλέμμα ανέκφραστο,ενα αμυδρό χαμόγελο με σαλιαρίσματα, και η γυναίκα του, μη έχοντας και μη ξέροντας τι αλλο να κάνει, να κοιμάται μαζί του στο δωμάτιο του νοσοκομείου κοντά ένα χρόνο, να τον ταίζει και να τον κάνει μπάνιο με σφουγγάρι. Ξέροντας πως μάλλον δεν την αναγνωρίζει, ελπίζοντας πως την αναγνωρίζει, οταν το βλέμμα του καρφωνόταν πάνω της προτού κοιτάξει πέρα στο κενό.