αποχαιρετισμος

Οι περισσοτεροι ανθρωποι εχουν παρεξηγημενο μεσα τους το επαγγελμα του γιατρού. Συνηθως θεωρούν οτι βλέπουμε καθε μέρα αρρώστιες, πόνο, αίματα και θανάτους. Η απομυθοποίηση του επαγγέλματος για μένα ηρθε στο δωματιάκι των επειγόντων ενος μικρού επαρχιακού νοσοκομείου, οπου συνήθως συναντώ πρόσωπα ευθυμα, παρά τις ενοχλήσεις, ανθρώπους ζωντανούς, παρά τις αρρώστιες, και 90% των καθημερινών περιστατικών είναι πράγματα απλά, μη απειλητικά για τη ζωή σε άτομα σαν αυτά που συναναστρέφομαι εκτός νοσοκομείου, με μια “απλή” χρόνια πάθηση την οποία συνηθως ρυθμίζουν καλά με χάπια, και μέσα μεσα ξεφευγει. Ουτως η αλλως τα περισσότερα άτομα που βλέπω στο νοσοκομείο τα βλέπω και εκτός, σε ταβέρνες, καφενεία, σουπερμαρκετ. Εκτος απο τις ακραίες ηλικίες με τα χίλια προβλήματα, που σ'αυτά βλέπεις μεν ολα αυτά που περιμένεις οτι θα δεις σαν γιατρός, αλλά ακόμα και εκεί το ψυχοσωματικό στρες ποικίλει, με μερικούς παππούδες και γιαγιάδες να παραμένουν ευθυμοι και με το ενα πόδι στον ταφο.
Με λιγα λογια η δουλειά μας δεν είναι μακάβρια. Δεν είναι τραγική, εξ΄ορισμού. Εμένα τουλάχιστον δεν μου πεθαίνουν καθε μέρα ασθενείς, δεν βλέπω καθε μέρα φρικιαστικές εικόνες, οπως ισως καποιος θα νόμιζε οτι γίνεται σε τετοιες περιπτώσεις.
Ειναι λοιπον δυσκολο οταν ενας ασθενης πεθαίνει. Δεν είναι βεβαια το θεμα της εξοικειωσης το προβλημα. Οσες φορες και να το δω, παντα στενοχωριέμαι. Ο καθε ασθενής είναι ξεχωριστός, και το λιγο που τον εχεις ζησει πριν τον δεις να πεθαινει σε κανει να δενεσαι με τη ζωη του, αφου εξαλλου νιωθεις υπευθυνος γιαυτην, ως ενα σημείο.
Ειδικά οταν τυχαίνει να εισαι παρον τη στιγμή του θανάτου, ανήμπορος να κανεις οτιδηποτε για να τον σταματήσεις, ειναι μια εμπειρία μπροστά στην οποία βαζεις οτι αμυνες εχεις για να συνεχίσεις να κανεις τη δουλειά σου.
Σημερα πέθανε ενας ασθενής μου. Καρκινοπαθής, ταλαιπωρημένος. Ολοι τον αγαπούσαμε στο νοσοκομείο, γιατί ηταν ευγενικός και καλότροπος, και αντιμετώπισε την ασθένεια του και το θάνατο με μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Η στιγμή του θανάτου του χαιρετίστηκε απο ολους ως λύτρωση και με δάκρυα στα μάτια. Με την φαντασία μου ειδα τη ψυχη του να αιωρείται απο πάνω μας καθως γλιστρούσε με ευελιξία απο το σώμα του και απελευθερωνόταν. Χαρούμενος, μας εκανε μια υπόκλιση και χαθηκε απ'το παραθυρο. Γειας σας κυριε Γιάννη. Στο καλό.