Μετα απο 3 χειμωνες στο υπεροχο νησι του Lost, ηρθε η ωρα να μαζεψω συμπράγκαλα. Εντελως ξαφνικά, εκει που είχα αράξει και επερίμενα να βγει ο χειμώνας για να ξεκινήσω τις βουτιές... τσα. Ανοιξε η θέση μου για ειδικότητα στην Αθήνα, μαλάκες, τον τζαιρό που επαρακαλούσα οι θέσεις ενεππέφταν με τίποτε, τωρά που πραγματικά σταρχίδια μου τζιαν αννοιε τζιαν δεν αννοιε η θέση (οκ επερίμενα την γυρω στο επομενο φθινόπωρο) ξαφνικά εκατρακύλησα στην πρωτη θεση, εδιορίστηκα τζε παραλίγο να μεν το πάρω χαμπάρι. Οπότε τωρά είμαι σε φάση που μαζεύκω πράματα, αποχαιρετώ, απολαμβάνω τις τελευταίες μου μέρες και προσπαθω να βρω χρόνο να καμω μια σουμα του τι εζησα τα τελευταία 2μιση χρόνια.
Είμαι κολλημένη πανω στο τζάκι και τακτοποιώ τις ψηφιακές μου αναμνήσεις. Πανω βλέπετε την ομορφη μου σαύρα, που τωρά εγινε μια τετραπαχη πανεμορφη γάτα που εν σηκώνει μυγα στο σπαθί της αλλά τότε ηταν ενα ταλαιπωρημένο ορφανό που επροσπαθούσε με χιλιους τρόπους να τραβήξει την προσοχή μου τζε επηεννε τζε εκαθετουν πας την ο8ονη γιατι αρεσκε της η ζεστη που εφκαλε ο υπολογιστης.
Το ποσο ομορφο εν τουτο το νησι το εχουμε τονισει πολλες φορες στο συγκεκριμενο blog αλλα επειδη εσιει που εν πιστευκουν
Εν πολλά κρίμα που για να μεν χορταριαζουμε θα πρέπει να κυλάμε συνεχώς δεξιά αριστερά. Οσο περνά ο καιρός τοσο περισσότερο δένομαι με ανθρώπους και με το μέρος, μπορώ να πω οτι τοσο πολλους αξιολογους ανθρώπους μαζεμένους σε ενα μέρος εν πιστευκω οτι θα ξαναβρώ. Ειμαι γενικα πολύ τυχερή, που η τυχη με εριξε σε τουντο νησι εστω και για λιγο, δυστυχως ενεπρολαβα να καμω οσα ηθελα να καμω και να δω οσα ηθελα να δω αλλα οκ εν χανομαστε ισως σε καποια αλλη φαση της ζωης μου που θα εχω και περισσοτερη ενεργεια να επιστρεψω για να εμβαθυνω.
Το ποσο ομορφη εν η διαδρομή Ευδηλος - Αγιος και πίσω δεν περιγράφεται. Οταν επιτελους επηρα τον αερα του αυτοκινητου και αρχισα τα πηγαινε ελα ηταν οι αγαπημενες μου ωρες οι ωρες που επερνουσα στο δρόμο. Καθε φορα κατι καινουριο ανακαλυπτεις στο τοπιο, ενεν ποττέ το ίδιο, η καθε διαδρομή ηταν μια υπεροχη εμπειρία, μια διαφυγη που την πραγματικότηtα, οπως μια διαφυγη που την πραγματικοτητα ηταν αυτα τα 2μιση χρονια στην Ικαρια.
Μετα απο 3 χειμωνες στο υπεροχο νησι του Lost, ηρθε η ωρα να μαζεψω συμπράγκαλα. Εντελως ξαφνικά, εκει που είχα αράξει και επερίμενα να βγει ο χειμώνας για να ξεκινήσω τις βουτιές... τσα. Ανοιξε η θέση μου για ειδικότητα στην Αθήνα, μαλάκες, τον τζαιρό που επαρακαλούσα οι θέσεις ενεππέφταν με τίποτε, τωρά που πραγματικά σταρχίδια μου τζιαν αννοιε τζιαν δεν αννοιε η θέση (οκ επερίμενα την γυρω στο επομενο φθινόπωρο) ξαφνικά εκατρακύλησα στην πρωτη θεση, εδιορίστηκα τζε παραλίγο να μεν το πάρω χαμπάρι. Οπότε τωρά είμαι σε φάση που μαζεύκω πράματα, αποχαιρετώ, απολαμβάνω τις τελευταίες μου μέρες και προσπαθω να βρω χρόνο να καμω μια σουμα του τι εζησα τα τελευταία 2μιση χρόνια.
Είμαι κολλημένη πανω στο τζάκι και τακτοποιώ τις ψηφιακές μου αναμνήσεις. Πανω βλέπετε την ομορφη μου σαύρα, που τωρά εγινε μια τετραπαχη πανεμορφη γάτα που εν σηκώνει μυγα στο σπαθί της αλλά τότε ηταν ενα ταλαιπωρημένο ορφανό που επροσπαθούσε με χιλιους τρόπους να τραβήξει την προσοχή μου τζε επηεννε τζε εκαθετουν πας την ο8ονη γιατι αρεσκε της η ζεστη που εφκαλε ο υπολογιστης.
Το ποσο ομορφο εν τουτο το νησι το εχουμε τονισει πολλες φορες στο συγκεκριμενο blog αλλα επειδη εσιει που εν πιστευκουν
Εν πολλά κρίμα που για να μεν χορταριαζουμε θα πρέπει να κυλάμε συνεχώς δεξιά αριστερά. Οσο περνά ο καιρός τοσο περισσότερο δένομαι με ανθρώπους και με το μέρος, μπορώ να πω οτι τοσο πολλους αξιολογους ανθρώπους μαζεμένους σε ενα μέρος εν πιστευκω οτι θα ξαναβρώ. Ειμαι γενικα πολύ τυχερή, που η τυχη με εριξε σε τουντο νησι εστω και για λιγο, δυστυχως ενεπρολαβα να καμω οσα ηθελα να καμω και να δω οσα ηθελα να δω αλλα οκ εν χανομαστε ισως σε καποια αλλη φαση της ζωης μου που θα εχω και περισσοτερη ενεργεια να επιστρεψω για να εμβαθυνω.
Το ποσο ομορφη εν η διαδρομή Ευδηλος - Αγιος και πίσω δεν περιγράφεται. Οταν επιτελους επηρα τον αερα του αυτοκινητου και αρχισα τα πηγαινε ελα ηταν οι αγαπημενες μου ωρες οι ωρες που επερνουσα στο δρόμο. Καθε φορα κατι καινουριο ανακαλυπτεις στο τοπιο, ενεν ποττέ το ίδιο, η καθε διαδρομή ηταν μια υπεροχη εμπειρία, μια διαφυγη που την πραγματικότηtα, οπως μια διαφυγη που την πραγματικοτητα ηταν αυτα τα 2μιση χρονια στην Ικαρια.
