Μετά απο 5 χρόνια απο την απόκτηση πτυχίου ένιωσα πραγματικά γιατρός. Η παθολογία δεν είναι απλά μια ειδικότητα, είναι η ιατρική η ίδια. Οι 5 μήνες που πέρασα στην παθολογική κλινική ηταν συμπυκνωμένη γνώση (και συμπυκνωμένη κούραση αλλά οκ τα καλά κόποις κτώνται). Τωρά πιστεύκω πραγματικά οτι ο,τι και να μου έρτει ως περιστατικό εν θα το σκοτώσω... ή τουλαχιστον εννάν πιο δύσκολο να το σκοτώσω.
Ήταν οι 5 πιο υπέροχοι μήνες της ζωής μου ιατρικά. Επήεννα δουλειά και εγούσταρα. Ακόμα κ τις μέρες που εσηκώννουμουν με μηδέν όρεξη με το που έμπεννα μέσα και έπιανα στα χέρια μου τους φακέλους των ασθενών απλά εξήαννα οτιδήποτε άλλο έξω που τη δουλειά τζε έκαμνα οτι έπρεπε να κάμω σχεδόν αυτόματα. Να παραγγείλεις εξετάσεις αίματος, αιμοληψίες αέρια αίματος καρδιογραφηματα πιέσεις κλινική εξέταση μετά προγραμματισμός εξετάσεων βούρα στον ακτινολόγο τον καρδιολόγο το χειρουργό τον οφθαλμίατρο τους φυσικοθεραπευτές επίσκεψη με τον επιμελητή αλλαγές αγωγής εφκήκαν οι εξετάσεις να τις δούμε να τις συζητήσουμε, να γράψουμε πορεία νόσου να μιλήσουμε με συγγενείς επήεννε 5 η ώρα τζε χαπάρι εν επερνα. Το γαμήσι το μεγαλο ομως ηταν οι εφημερίες στις οποίες εμπορούσες να στέκεσαι τζε 15 ώρες σερί (εχω ευαίσθητα πόδια, εν το αδύνατο σημείο μου, το μόνο πράμα που εν αντέχω εν η ορθοστασία) αλλά πάλε ρε κουμπάρε, η ολη φάση ηταν απλά καύλα. Εθυμήθηκα γιατί ηθελα να γίνω γιατρός. Για τους συναδέλφους τι να πω, τόσοι ειδικευόμενοι στην κλινική εν είχε κανένα που να μεν εσυμπάθησα, που να μεν με εβοήθησε στα babysteps μου, που να μεν μου επροσφερε κάτι ως ανθρωπος τζε να μεν εχουμε μιαν όμορφη στιγμή να θυμούμαστε. Επέρασα τέλεια. Τέλεια.
Ελπίζω και στις υπόλοιπες κλινικές να εν εξίσου διασκεδαστικά, αν και πραγματικά αμφιβάλλω...
