Νταξει το εσωτερικο μου ρολοι ειχε σταματησει καπου στο 2011. Φαινεται μου απιστευτο οτι που αυριο εννα πρεπει να βαζω στις ημερομηνιες των συνταγων που γραφω την ενδειξη 2015. 2015 ας πουμε θυμουμαι που ημουν μιτσια κ εσκεφτουμουν το μακρινο μελλον και υπολογιζα ποσο χρονων θα ειμαι τοτε και αν θα εχουν ανακαλυφθει τουτα ουλλα που εβλεπαμε στις ταινιες επιστημονικης φαντασιας. (με πρωτα στη λιστα τα αυτοκινητα που πετουν που εν ετσι μικρα χαριτωμενα και ατομικα και πιαννεις τα και βουρας ξενοιαστα στους αιθερες)/ Τελικα οι συγκλονιστικες ανακαλυψεις των τελευταιων ετων εν φαινουνται να εχουν επηρεασει ιδιαιτερα το λαιφσταιλ μου (με εξαιρεση ισως το kinect που ειναι οτι πιο κοντινο στο μελλον που εφανταζομουν που χρησιμοποιω τουντη περιοδο)

Εν πολλα 30 χρονια ρε κοπελλια εγω εξαναειπα το.

Ιν αδερ νιους, εδω και κατι μηνες εχω υιοθετησει τη σιχαμερη ρουτινα που παντα εφοουμουν και οπως αποδεικτηκε τελικα εννεν τοσο ασχημη. Οκ συνεχιζω να μεν εχω σταθερο ωραριο εργασιας (και μαλλον εν θα εχω ποττε αλλα οκ τουτο  συγκαταλεγεται στα θετικα του επαγγελματος).
Καταρχην,  σπανια πλεον φκαινω καθημερινες. Εννοω εν θυμουμαι πια ηταν η τελευταια φορα που εφκηκα για ποτο καθημερινη ημερα περα που καποιες εξαιρετικες συγκυριες πχ γενεθλια η καποια εκτακτη επισκεψη φιλου στην αθηνα η μαζωξη συγκεκριμενης κοινωνικης ομαδας οπως οι συμμαθητες μου στα μαθηματα φιλοσοφιας.  Κατα καποιο τροπο παντα εζηλεφκα τους ανθρωπους που τα βραδια εμαζευκουνταν σπιτι τους και εξεκουραζουνταν κολοβαροντας. Εμενα εφαινετουν μου αρκετα βαρετο για να το καμνω καθε μερα και πλας ειχα πραματα να καμω και κοσμο να δω και μαλακιες. Τωρα που ο κυκλος μου επεριοριστηκε αποκλειστικα και μονο στους αν8ρωπους που λατρευω (αλλη μια ευχαριστη θα ελεγα αλλαγη των τελευταιων μηνων) μπορω να το καμω πιο ανετα γιατι και οι ανθρωποι που λατρευω επισης καθουνται σπιτια τους τις καθημερινες με εξαιρεση καποιους απογευματινους καφεδες και βολτες στο κεντρο μετα τη δουλεια.

Ηρτεν και ο χειμωνας επιτελους να μας απαλλαξει απο την αναμονη.

Εμετακομισα σε μεγαλυτερο κ πιο ωραιο σπιτι, ετσι για να ζησω και γω λιο τη χλιδη της μικροαστικης ταξης και να αφησω πισω το φοιτητικο μου στιλ.

Καμνω τωρα και την εκπαιδευση μου στο κεντρο υγειας, υποχρεωτικο δεκαμηνο για ολους τους γενικους γιατρους. Θελω να μοιραστω μαζι σας καποια αποσταγματα γνωσης που αποκομισα. Πρωτον, οι γιατροι διουν αντιβιωσεις οπως τες κουφεττες. Βαρκουνται να σκεφτουν, βαρκουνται να κρινουν, και οι ιδιοι οι ασθενεις θελουν τον γιατρο τους να ξερει πριν μπουν μεσα στο εξεταστηριο τι φαρμακο εννα τους δωσει. Εγω σπαζω καθε φορα να παρω μιαν αποφαση για το αν θα δωσω αντιβιοση η οχι (ο λογος εδω αν δεν βαρκεστε να θκιαβαζετε ) και στην τελικη φαινουμαι σαν ο γιατρος που ενιξερει τι του γινεται γιατι περνω το χρονο μου να σκεφτω κ να αποφασισω, και εχει κατι τυπους που σταρχιδια τους πιε την αντιβιοση και παρετα μας. και καμνουν το με πολλα φαρμακα οι μονο με αντιβιοσεις, Γενικα ιτς καιντ οφ σκερι καλυτερα να μεν ηξερεις τιποτε που ιατρικη. Τελοσπαντων εν τζαι λαλω οτι εγω ειμαι τελεια αλλα θελω να ελπιζω οτι κοφτει με τουλαχιστον.

 Το αλλο, οι ασθενεις, ποσο για τον πουτσο ωρες ωρες. Ενταξει ρε φιλε ειμαστεν ανοικτοι 24 ωρες αλλα ενεν αναγκη να ερκεσαι για μια παρωνυχιδα η ωρα 12 τη νυχτα τα γεριμα. Εχεις το 10 μερες, εκαβλωσε σου μες τα μεσανυχτα να παεις να σε δει γιατρος ε οι εν παει ετσι. Ενεν οτι θελω να κοιμηθω γιατι πραγματικα δε με νοιαζει να κοιμηθω η οχι οταν εχει επειγον περιστατικο αλλα θεωρω οτι εν καπως παραλογο να ερχονται μη επειγοντα περιστατικα μες τη νυχτα. Γιατι σκεφτου και το αλλο , να εχεις εσυ κατι πιο επειγον για να μην πω υπερεπειγον και να ερτεις μες τη νυχτα και να εχω εγω μεσα στο εξεταστηριο μια δυσκοιλιοτητα να σου πιανει τη σειρα. Εν σωστο??

Για να μην μιλησω για την ασκοπη χρηση του ασθενοφορου που μερικοι εκαμαν το ταξι και περιμενουμε εμεις 2 ωρες με ενα ασθενη που εν στα προθυρα να περασει στην αλλη πλευρα και καθε δεκα λεπτα πιανουμεν το κεντρο και να μας λαλουν δεν υπαρχουν ασθενοφορα διαθεσιμα επειδη η γιαγια επονησεν το δακτυλακι της κ ενεμπορουσαν να την παρουν με το αυτοκινητο στο νοσοκομειο.

Ο καθενας να γινεται η δουλεια του και σταρχιδια του. Ο διπλανος του ας ψοφησει.

Ασε που μου τα εκαμαν σατζιη με τα πενταευρα που συναουν. Εγραψαν και χαρτακι  ειδικα για μενα οι συναδελφοι παρακαλουνται να ζητουν το παραβολο απο τους ασθενεις. Εγω ρε μαλακα εννα λαλω στους ασθενεις πληρωστε?? εν τουτη η δουλεια μου?

Α επισης να σας πω αν δεν το εξερετε ηδη οτι ουλλος ο κοσμος μισει τους ρομα. Μιλουμε για μισος και απεχθεια. Στην αρχη ενεκατωνουνταν τα στομασια μου που τα αηδιαστικα σχολια που ακουα τωρα τουλαχιστον εν θελω να ξερασω εσυνηθισα.

Ο επολλολοησα φαινεστε μου.
Καλην χρονια να εσιετε ουλλοι (και οι 3 αγαπημενοι αναγνωστες) :))

Κλεφτης

Το καλοκαιρι περασε τοσο γρηγορα που νομιζω οτι καποιος απλα μου το εκλεψε. Καποιος το πηρε μεσα απο τα χερια μου. Δεν ειναι δυνατον να ειναι Σεπτεμβριος αφου προχθες ηταν το καλοκαιρινο ηλιοστασιο και ειχαμε μολις βγαλει τα καλοκαιρινα απο το παταρι και μολις που ειχα αρχισει να τρωω παγωτα και πηγα και μια βολτα μεχρι την Αντιπαρο και ξαφνικα αρχισαν ολοι να λενε καλο φθινοπωρο και καλο χειμωνα και κατι τετοιες μαλακιες.
  Δεν ειναι οτι ειμαι τεραστια φαν του καλοκαιριου, αλλα μολις που ειχα αρχισει να συνηθιζω τη μονιμη στρωση κολλωδους ιδρωτα πανω στο δερμα μου και ειχα ακομα πολλα σχεδια για τα σαββατοκυριακα μπροστα μου, και γενικα δεν εχω προλαβει να κανω τιποτα απο αυτα που ηθελα και χρειαζομαι περισσοτερες βουτιες και το αντιηλιακο μου θα ληξει και δεν προλαβα να το χρησιμοποιησω.

 Παντως απο το λιγοστο καλοκαιρι που προλαβα να ζησω πριν  να μου το κλεψει καποιος θρασυτατος κυριος χρονος, δεν εχω κανενα παραπονο. Ηταν υπεροχο. Ξεκινησε με συναυλια Μανου Τσαο, λιγο Κυπρο για να μη ξεχνιόμαστε, φεστιβαλ πανω στα βουνα με βροχες και 10 βαθμους κελσιου και καμπινγκ στο υπεροχο νησι της Αντιπαρου. Καλα ο Αυγουστος ηταν το απολυτο λιωσιμο στην Αθηνα, ετσι οπως πρεπει να ειναι οι Αυγουστοι. Λιγος  κοσμος κ καλος, πολλα κλειστα μαγαζια για να εχεις και το στοιχειο της εκπληξης ως προς το που θα καταληξεις να πιεις μια μπιρα, και να ακους οτι γινεται πανικος στα νησια και συνωστισμος και μανουρα και να χαιρεσαι που εισαι στο τσιμεντο και κανεις βουτιες αναμεσα σε χρησιμοποιημενες σερβιετες σε τριτοτεταρτες αθηναικες παραλιες.

Αλλα ναι, το γεγονος οτι τελειωσε το καλοκαιρι ηταν μια εκπληξη. Το καλοκαιρι του 2014, αυτο και αν ειναι εκπληξη. (μα ποτε αλλαξαμε δεκαετια και ειμαστε κιολας στο 14). Περασαν κιολας 30 καλοκαιρια. Αντε ας μην αρχισω παλι με τα υπαρξιακα μου.

Και για καλοκαιρινο τιπ θα πω μονο οτι η Αντιπαρος ειναι ενα νησι μαγικο. Για μενα υπηρξε μαγικο. Για πολλους λογους. Ηταν η παρεα, ηταν το καμπιγκ, ηταν ο κοσμος που γνωρισαμε και αγαπησαμε, ηταν το χεντ μπαγκινγκ στα ροκαδικα, ηταν ο χορος στη ντισκο, ηταν το ξυπνημα το μεσημερι στη σκηνη μεσα στον ιδρωτα, το αραγμα στην αιωρα με το βιβλιο "η πανδωρα στο κογκο" (το συνιστω ανεπιφυλακτα) τα παιχνιδια στην καντινα, τα τραγουδια, το κρασι, τα ζεστα χαμογελα και τα ξεκουραστα ματια. Οι λιγες μερες στην αντιπαρο ηταν ολοκληρο το υπεροχο καλοκαιρι του 2014.

 Και εχουμε ακομα καλοκαιρι μπροστα μας!! εγω απο την πλευρα μου ευχομαι να το κρατησουμε οσο παει το καλοκαιρι μεσα μας και σας ευχομαι ολοψυψα καλο καλοκαιρι!!

Καινουργιες ζωες

Ακομα και ο πιο αναισθητος ανθρωπος εν μπορει να μεινει ασυγκινητος μπροστα στη γεννηση ενος παιδιου. Το πιστευω ακραδαντα. Καταρχας προκαλει δεος το γεγονος οτι ερχομαστε στον κοσμο τοσο μικροσκοπικοι. Και μονο να φανταστεις οτι ετσι εγεννηθηκες και συ ο ιδιος (και εκατεληξες ολοκληρος μαντραχαλος/μουλαρα) προκαλει σου μια οδυνηρη καπως συνειδητοποιηση της καθολικοτητας της ανθρωπινης υπαρξης που δε μπορει να μεν σε συγκινησει. Το ιδιο ενιωθα και οταν εβλεπα τις γατες μου να γεννουν βεβαια, αλλα οκ ασχετο. Επίσης δε μπορώ να πω οτι αυτη η συγκινηση είναι κατι που σε καταβάλει ή οτι είναι οτι πιο δυνατό έχω ζήσει εγω προσωπικά αλλα οκ νοτ μπαντ για να περνας τη μερα σου στα νοσοκομεια.

Οι μαμαδες απεριγραπτες, αλλες λιγότερο άλλες περισσότερο ταλαιπωρημένες, με ή χωρίς δάκρυα ωδίνων στα μάτια, φαντάζουν πραγματικές ηρωίδες, από αυτές τις ηρωίδες που καθρεφτίζουν ιδέες και ανθρώπους, όχι απο αυτές που εξυψώνονται ανόητα για χάρη του μυθιστορήματος. Και αν κάπου στα μέσα της διαδικασίας λιγοψυχούν και θέλουν να το σκάσουν, αυτό τις κάνει ακόμα περισσότερο γοητευτικές και ανθρώπινες.

Το κλίμα στην αίθουσα τοκετών δεν έχει την ψεύτικη αύρα που δίνουν οι σκηνοθέτες σε ανάλογες σκηνές στις ταινίες. Δεν έχει την έπαρση της μοναδικότητας της στιγμής, παρόλο που αναμφιβόλως πρόκειται για μοναδικές στιγμές. Οι μαμάδες είναι ιδρωμένες και καταπονεμένες, οι μαίες προσπαθώντας να καθοδηγησουν σωστα τη διαδικασία υιοθετουν ενα τόνο πολλές φορές αυστηρο και επιτακτικό, αν και καθησυχαστικο οπου χρειάζεται. Οι γιατροί σοβαροί, απορροφημένοι στο έργο, με μετρημένα λόγια και άπειρη υπομονή, πετούν μέσα μεσα καμιά εξυπνάδα να αλαφρύνουν το κλίμα.  Το δε βρέφος ξεπροβάλει ανυποψίαστο από τον κόλπο, κάπως αδιάφορα μέχρι να κοπεί ο ομφάλιος λώρος και τότε αρχίζει να νιαουρίζει ενοχλημένο και να κουνά μικροσκοπικά χεράκια και ποδαράκια σαν να προσπαθεί να συνηθίσει στη νέα του κατάσταση. Η παιδίατρος είναι συνήθως η πιο χαρούμενη μορφή της αίθουσας, λίγο τουρίστας μέχρι να γεννηθεί το παιδί και μετά το περιφέρει με καμάρι να το δει η μαμά, να της ανακοινώσει το βάρος και οτι είναι υγιέστατο, ενώ ο καημένος ο γυναικολόγος προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, τα μετά της γέννας κατάλοιπα στην περιοχή.

Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν εξεμύτησα για λίγες μέρες, να κάνω την πρακτική μου στη μαιευτική. Η αλήθεια είναι οτι οι φυσιολογικοί τοκετοί είναι πλέον σπάνιοι σε καθημερινή βάση ειδικά στην Ελλάδα, και αυτό που επερίγραψα εν ανταποκρίνεται στην πλειοψηφία του ερχομού νέων ζωών στον κόσμο. Παρόλα αυτά καποιοι καπως κρατουν τις παραδοσεις και ειναι μια απολαυση να το βλεπεις και να το αισθανεσαι.

Εν ωραία να είσαι ζώο, να λειτουργείς με τα ενστικτα και να νιωθεις τη φύση σου να σε καθοδηγει στον υπερτατο στοχο που είναι η διατηρηση της δεξαμενης των γονιδιων.

Είσαι ο τροχονόμος του νοσοκομείου. Όποιος ασθενής δεν προσέρχεται με ΕΚΑΒ θα περάσει από σένα για να τον παραπέμψεις. Είσαι ειδικευόμενος με μικρή σχετικά εμπειρία, βλέπεις 200 άτομα το εξάωρο, εξηγείς σε όλους τι πρέπει να κάνουν, απαντάς ό,τι απορίες τους μπορείς να απαντήσεις, τους δίνεις οδηγίες και πληροφορίες, τους καθησυχάζεις οπως μπορείς μέχρι να έρθει η ώρα να εξεταστούν. Πρωτίστως δουλειά σου είναι να διακρίνεις το επείγον από το περιστατικό που μπορεί να περιμένει. Οι αναμονές τεράστιες, ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα δεν μπορεί να περιμένει τόσο πολύ. Πρέπει να εξηγήσεις εσύ, ο τελευταίος ειδικευόμενος γιατί το σύστημα είναι τόσο πολύ για τον πούτσο που πρέπει κάποιος να περιμένει 8 και 9 ώρες για να εξεταστεί από ένα παθολόγο για ένα απλό κρύωμα.
Έχεις λιγότερο απο 2 λεπτά για να αποφανθείς τι περίπου έχει ο ασθενής χωρίς να έχεις ούτε τα μέσα ούτε το χρόνο να τον εξετάσεις, ούτε εργαστηριακά να του στείλεις, ούτε την εμπειρία που θα σου επιτρέψει να το κάνεις αυτόματα χωρίς να σκεφτείς για να μπορείς να είσαι εντός του χρόνου που επιτρέπεται να ξοδέψεις. Στην ιατρική όλα είναι σχετικά αλλά εσύ πρέπει να γίνεις απόλυτος για να κάνεις οσο πιο γρήγορα μπορείς τη δουλειά σου.
Eχεις ενα ασθενή που πονάει πονάει πονάει εδώ και ώρες. Ο πόνος στην κοιλιά ειναι ύπουλο πράγμα. Μπορεί να είναι από ένας απλός κολικός μέχρι κάτι άμεσα απειλητικό για τη ζωή. Υπάρχουν βέβαια σημάδια για να διακρίνει κανείς. Αλλά οχι πάντα. Πολλές φορές την έχουμε πατήσει και είναι λογικό να μην νιώθει κανείς άνετα ακόμα κ με ανθρώπους που φαίνονται να είναι σε καλή κατάσταση. Αποφασίζεις πριν τον στείλεις μέσα με την ένδειξη επείγων να κάνεις περαιτέρω διερεύνηση. Μια κλινική εξέταση, ενα καρδιογράφημα, εις βαρος αυτών που περιμένουν απέξω για να διαλεχθούν. Μιλάς με τους παθολόγους, η εικόνα του δε σας αρέσει, μυρίζει μάλλον παγκρεατίτιδα. Πως να αφήσεις εναν ασθενή με παγκρεατίτιδα να περιμένει στο διάδρομο μαζι με το κρύωμα. Τον περνάς μέσα.
Ενας καλοντυμένος κύριος στην αναμονή γκρινιάζει μέσα απο τα δόντια του σχολιάζοντας σε καθώς τρέχεις να τακτοποιήσεις τον ασθενή με την παγκρεατίτιδα. Είναι ερειστικός και συ κουρασμένη και δεν του δίνεις σημασία. Μπαίνει με θράσος στο γραφείο, χωρίς τρόπους. Ζητάει να μάθει γιατί ο άλλος μπήκε να εξεταστεί πριν απο αυτόν. Ξεκινάς να του εξηγήσεις παρόλο που δεν έχεις καμιά υποχρέωση, σε διακόπτει, ξέρει ήδη πολύ καλά. Σε κατηγορεί οτι δέχθηκες τηλεφώνημα απο άνωθεν για να τον περάσεις μεσα. Να κάτι που δεν περίμενες να ακούσεις. Είναι σίγουρος για αυτά που λέει, ηθικολογεί και προσβάλει την επιστημονική σου εγκυρότητα. Φωνάζει αναστατώνει τον κόσμο, σε απειλεί με μηνύσεις και "ξέρεις ποιος ειμαι γω? αμα μάθεις θα το μετανιώσεις" νιώθεις απ'το θυμό να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Για μια στιγμή σκέφτεσαι να το παίξεις τσαμπουκάς και τρέλα όπως αυτός, να δούμε ποιος θα βγει απο πάνω. Υψώνεις τον τόνο της φωνής σου, το μετανιώνεις, τον κατεβάζεις. Λες, δε με νοιάζει ας πιστεύει οτι θέλει, ας κανει κ μήνυση, σταρχίδια μου. Τον διώχνεις με ενα τόνο ειρωνείας στη φωνή, εισαι πολυ μικρός κύριε. πολυ μικρός. Τρέμεις απο το στρες και προσπαθείς να συγκρατήσεις δάκρυα θυμού  (ο κακόμοιρος άνθρωπος που δεν έχει μάθεια να τσακώνεται). Εχεις μια ουρά απο ασθενείς απέξω να δεις. Ρόμπα.

Σκέφτεσαι, αυτός ο ανθρωπος με την απαράδεκτη συμπεριφορά είναι ο υπερασπιστής της ηθικής, είναι ο ρομπέν των ασθενών που μόλις δει (ή νομίσει οτι δει) διαφθορά στο χώρο του νοσοκομείου (τηλέφωνα να πέφτουν απο το πουθενά) δε θα σταματήσει αν δεν το καταγγείλει. Μόνο που είναι τόσο ηλίθιος που βγάζει ιστορίες απο το μυαλό του. Και αυτη η αίσθηση ανωτερότητας που του δίνει η υποτιθέμενη παλη του με τη διαφθορά θα τον κάνει ακομα πιο ηλίθιο και επικίνδυνο για τις αξίες που λέει πως προστατεύει.
Ο κόσμος εχει αγριέψει πολυ. Να δούμε στο τέλος ποιος θα την πληρώσει.

περι αλλαγής το ανάγνωσμα

Ακόμα ένα ταξίδι στην Κύπρο. Ακόμα ένα Πάσχα στην πλάτη μας...  εν απίστευτο πόσο διαφορετικές αναμνήσεις έχω κάθε χρόνο από αυτή την περίοδο... 2 Πάσχα παρόμοια έχω χρόνια να ζήσω, ευτυχώς...
Για κάποιο λόγο όταν σκέφτομαι το Πάσχα της παιδικής μου ηλικίας μας βλέπω, εμένα και την αδερφή μου με εκείνα τα ηλίθια ταγιεράκια που μας είχε ράψει η μάνα μου, εμένα ήταν κίτρινο και της αδερφής μου πορτοκαλί, σχεδόν φωσφοριζέ, ενιξέρω αν ήταν η μόδα ή το ανύπαρκτο γούστο της μάνας μου, εμένα πάντως έμεινε μου τραύμα.
Τέλοσπάντων, δεν ήθελα να κάνω ανασκόπηση των προηγούμενων Πάσχα παρόλο που γράφοντας αυτές τις γραμμές επεράσαν που το μυαλό μου μια σειρά που εικόνες που εκάμαν την καρδιά μου να σφιχτεί. (π.χ Πάσχα 2007 - Βαρκελώνη....)
Αυτό που ήθελα να πω αρχίζοντας  αυτό το ανούσιο ποστ, ήταν βασικά η απορία μου αν ετριανταρήσαμε και εβάλαμε νου. Αλλάσσουν όντως οι ανθρωποι μεγαλώνοντας? Τι μας αλλάσσει ακριβως? ο χρονος αυτός καθεαυτός? Οι εμπειρίες? Εμένα ας πούμε αλλάξαν με οι εμπειρίες? Επειδή εν νιώθω και πολλα διαφορετική γενικά. εννοώ, είμαι ακόμα το ίδιο ανεύθυνο πλάσμα που ήμουν 5 χρόνια πριν, σε γενικές γραμμές ζητώ ακόμα τα ίδια πράγματα, συνεχίζω να βλέπω το μέλλον σαν κάτι κοντινό και απτό (day to day basis) παρά σαν κάτι μακρινό στο οποίο πρέπει να επενδύω σκεπτόμενη έξυπνα και προνοητικά. Οι φίλοι μου δε, κάποιοι  επαντρεφτήκαν, εκάμαν μωρά ΄η περιμένουν τα να αφιχθούν, εν μου φαίνουνται διαφορετικοί. Εννοώ τι πιο life changing εμπειρία που την μητρότητα/πατρότητα, αλλά πάλε φαίνουνται μου πριτι ματς δε σειμ. Μπορεί να τους βλέπω επιφανειακά? Τελικά ενιξέρω αν ωριμάζουν όντως οι ανθρώποι, αν αλλάσσουν ριζικά και απλά οταν βρεθούν σε μια κατάσταση που τους το επιτρέπει να γίνουνται ξανά τζίνο που ήταν παλιά. Αλλάσσουν οι απόψεις? η συμπεριφορά? Οι τρόποι? Το ύφος? Το ήθος?
Ενιξέρω....
Εγώ πάντως έχει λλίο καιρό άλλαξα χρώμα μαλλιών και βλέπω όντως τη διαφορά.

Βαμβακοφυτείες - Tsopana Rave

Κανονικα εν θα επρεπε να σκεφτουμαι οτι τουτες οι συναυλιες θυμίζουν μου τα νιάτα μου γιατι προφανως ειμαι ακομα αρκετα νεα τζε παω σε τουντες συναυλιες οποτε εν πιο πρέπων να περιμένω να γερασω τζε να μεν πηεννω σε τουντες συναυλιες για να λαλω οτι θυμιζουν μου τα νιάτα μου.  Η αλήθκεια εν όμως  οτι εχτές το βράδυ στην Αρχιτεκτονική, εθυμήθηκα τα νιάτα μου. Οι τσοπάνα ρειβ ηταν ενα που τα συγκροτήματα που ακολουθούσαμε πιστά στες εμφανισεις τους κατα τα φοιτητικά μας χρόνια. Κάποιες που τες συναυλίες τους επαρευρέθηκα εν τες θυμούμαι καν (παθαινω το συχνα) . Θυμούμε το live τους στο Μύλο με τη Σαννυ Μπαλτζη, στο eightball, στο Τζάσμιν, σε κατι φεστιβαλ δεξιά αριστερά, ουτε μια φορά εν επήα τζε να μεν περάσω καλά. Περιμένω πάντα να πουν την καριολα για να δω τι καινουριες αισχρές βρισιές εννα σκεφτεί να πει ο τύπος. Η χτεσινή καινούρια προσθήκη ηταν "θα σου κόψω το ιντερνετ" συν κατι άλλα υπερβολικά ξιμαρισμένα που εν μπορω να επαναλάβω. Τωρά που το σκέφτουμαι εχω και βιντεακι με τουντο τραγουδι.



https://www.youtube.com/watch?v=c9_yP3_hVHM



Κατά τα αλλα η ζωή γίνεται όλο και πιο house-restricted. Πλεον επιλέγω πιο προσεκτικά τις εξόδους μου και στον ελευθερο μου χρόνο ετοιμάζω εργασίες που εν θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας και παίζω kinect star wars.

Κατα τα αλλα δε μπορώ να διανοηθώ οτι πριν απο μόλις ένα χρόνο εζούσα μια  ζωή τόσο διαφορετική σε ενα χωριουδάκι με λιγότερους απο 2000 κατοίκους,στη μέση του πουθενά, οπου τα βράδια εκυκλοφορούσαν μόνο γάτες, ο αέρας ηταν παγωμένος αλλά πεντακάθαρος, επηένναμε για τσάι κ μετά μέχρι την ακρη της αποβάθρας οπου εβλέπαμε τα μακρινά φώτα αλλων νησιών, επαίζαμε μπιρίμπα και η καθημερινή μου διαδρομή επεριλάμβανε  απίστευτης ομορφιάς τοπία με ρυάκια πεύκα κυπαρίσσια και πολλές κατσίκες.