Κανονικα εν θα επρεπε να σκεφτουμαι οτι τουτες οι συναυλιες θυμίζουν μου τα νιάτα μου γιατι προφανως ειμαι ακομα αρκετα νεα τζε παω σε τουντες συναυλιες οποτε εν πιο πρέπων να περιμένω να γερασω τζε να μεν πηεννω σε τουντες συναυλιες για να λαλω οτι θυμιζουν μου τα νιάτα μου. Η αλήθκεια εν όμως οτι εχτές το βράδυ στην Αρχιτεκτονική, εθυμήθηκα τα νιάτα μου. Οι τσοπάνα ρειβ ηταν ενα που τα συγκροτήματα που ακολουθούσαμε πιστά στες εμφανισεις τους κατα τα φοιτητικά μας χρόνια. Κάποιες που τες συναυλίες τους επαρευρέθηκα εν τες θυμούμαι καν (παθαινω το συχνα) . Θυμούμε το live τους στο Μύλο με τη Σαννυ Μπαλτζη, στο eightball, στο Τζάσμιν, σε κατι φεστιβαλ δεξιά αριστερά, ουτε μια φορά εν επήα τζε να μεν περάσω καλά. Περιμένω πάντα να πουν την καριολα για να δω τι καινουριες αισχρές βρισιές εννα σκεφτεί να πει ο τύπος. Η χτεσινή καινούρια προσθήκη ηταν "θα σου κόψω το ιντερνετ" συν κατι άλλα υπερβολικά ξιμαρισμένα που εν μπορω να επαναλάβω. Τωρά που το σκέφτουμαι εχω και βιντεακι με τουντο τραγουδι.
https://www.youtube.com/watch?v=c9_yP3_hVHM
Κατά τα αλλα η ζωή γίνεται όλο και πιο house-restricted. Πλεον επιλέγω πιο προσεκτικά τις εξόδους μου και στον ελευθερο μου χρόνο ετοιμάζω εργασίες που εν θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας και παίζω kinect star wars.
Κατα τα αλλα δε μπορώ να διανοηθώ οτι πριν απο μόλις ένα χρόνο εζούσα μια ζωή τόσο διαφορετική σε ενα χωριουδάκι με λιγότερους απο 2000 κατοίκους,στη μέση του πουθενά, οπου τα βράδια εκυκλοφορούσαν μόνο γάτες, ο αέρας ηταν παγωμένος αλλά πεντακάθαρος, επηένναμε για τσάι κ μετά μέχρι την ακρη της αποβάθρας οπου εβλέπαμε τα μακρινά φώτα αλλων νησιών, επαίζαμε μπιρίμπα και η καθημερινή μου διαδρομή επεριλάμβανε απίστευτης ομορφιάς τοπία με ρυάκια πεύκα κυπαρίσσια και πολλές κατσίκες.
