Είσαι ο τροχονόμος του νοσοκομείου. Όποιος ασθενής δεν προσέρχεται με ΕΚΑΒ θα περάσει από σένα για να τον παραπέμψεις. Είσαι ειδικευόμενος με μικρή σχετικά εμπειρία, βλέπεις 200 άτομα το εξάωρο, εξηγείς σε όλους τι πρέπει να κάνουν, απαντάς ό,τι απορίες τους μπορείς να απαντήσεις, τους δίνεις οδηγίες και πληροφορίες, τους καθησυχάζεις οπως μπορείς μέχρι να έρθει η ώρα να εξεταστούν. Πρωτίστως δουλειά σου είναι να διακρίνεις το επείγον από το περιστατικό που μπορεί να περιμένει. Οι αναμονές τεράστιες, ακόμα και το πιο ασήμαντο πράγμα δεν μπορεί να περιμένει τόσο πολύ. Πρέπει να εξηγήσεις εσύ, ο τελευταίος ειδικευόμενος γιατί το σύστημα είναι τόσο πολύ για τον πούτσο που πρέπει κάποιος να περιμένει 8 και 9 ώρες για να εξεταστεί από ένα παθολόγο για ένα απλό κρύωμα.
Έχεις λιγότερο απο 2 λεπτά για να αποφανθείς τι περίπου έχει ο ασθενής χωρίς να έχεις ούτε τα μέσα ούτε το χρόνο να τον εξετάσεις, ούτε εργαστηριακά να του στείλεις, ούτε την εμπειρία που θα σου επιτρέψει να το κάνεις αυτόματα χωρίς να σκεφτείς για να μπορείς να είσαι εντός του χρόνου που επιτρέπεται να ξοδέψεις. Στην ιατρική όλα είναι σχετικά αλλά εσύ πρέπει να γίνεις απόλυτος για να κάνεις οσο πιο γρήγορα μπορείς τη δουλειά σου.
Eχεις ενα ασθενή που πονάει πονάει πονάει εδώ και ώρες. Ο πόνος στην κοιλιά ειναι ύπουλο πράγμα. Μπορεί να είναι από ένας απλός κολικός μέχρι κάτι άμεσα απειλητικό για τη ζωή. Υπάρχουν βέβαια σημάδια για να διακρίνει κανείς. Αλλά οχι πάντα. Πολλές φορές την έχουμε πατήσει και είναι λογικό να μην νιώθει κανείς άνετα ακόμα κ με ανθρώπους που φαίνονται να είναι σε καλή κατάσταση. Αποφασίζεις πριν τον στείλεις μέσα με την ένδειξη επείγων να κάνεις περαιτέρω διερεύνηση. Μια κλινική εξέταση, ενα καρδιογράφημα, εις βαρος αυτών που περιμένουν απέξω για να διαλεχθούν. Μιλάς με τους παθολόγους, η εικόνα του δε σας αρέσει, μυρίζει μάλλον παγκρεατίτιδα. Πως να αφήσεις εναν ασθενή με παγκρεατίτιδα να περιμένει στο διάδρομο μαζι με το κρύωμα. Τον περνάς μέσα.
Ενας καλοντυμένος κύριος στην αναμονή γκρινιάζει μέσα απο τα δόντια του σχολιάζοντας σε καθώς τρέχεις να τακτοποιήσεις τον ασθενή με την παγκρεατίτιδα. Είναι ερειστικός και συ κουρασμένη και δεν του δίνεις σημασία. Μπαίνει με θράσος στο γραφείο, χωρίς τρόπους. Ζητάει να μάθει γιατί ο άλλος μπήκε να εξεταστεί πριν απο αυτόν. Ξεκινάς να του εξηγήσεις παρόλο που δεν έχεις καμιά υποχρέωση, σε διακόπτει, ξέρει ήδη πολύ καλά. Σε κατηγορεί οτι δέχθηκες τηλεφώνημα απο άνωθεν για να τον περάσεις μεσα. Να κάτι που δεν περίμενες να ακούσεις. Είναι σίγουρος για αυτά που λέει, ηθικολογεί και προσβάλει την επιστημονική σου εγκυρότητα. Φωνάζει αναστατώνει τον κόσμο, σε απειλεί με μηνύσεις και "ξέρεις ποιος ειμαι γω? αμα μάθεις θα το μετανιώσεις" νιώθεις απ'το θυμό να σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Για μια στιγμή σκέφτεσαι να το παίξεις τσαμπουκάς και τρέλα όπως αυτός, να δούμε ποιος θα βγει απο πάνω. Υψώνεις τον τόνο της φωνής σου, το μετανιώνεις, τον κατεβάζεις. Λες, δε με νοιάζει ας πιστεύει οτι θέλει, ας κανει κ μήνυση, σταρχίδια μου. Τον διώχνεις με ενα τόνο ειρωνείας στη φωνή, εισαι πολυ μικρός κύριε. πολυ μικρός. Τρέμεις απο το στρες και προσπαθείς να συγκρατήσεις δάκρυα θυμού  (ο κακόμοιρος άνθρωπος που δεν έχει μάθεια να τσακώνεται). Εχεις μια ουρά απο ασθενείς απέξω να δεις. Ρόμπα.

Σκέφτεσαι, αυτός ο ανθρωπος με την απαράδεκτη συμπεριφορά είναι ο υπερασπιστής της ηθικής, είναι ο ρομπέν των ασθενών που μόλις δει (ή νομίσει οτι δει) διαφθορά στο χώρο του νοσοκομείου (τηλέφωνα να πέφτουν απο το πουθενά) δε θα σταματήσει αν δεν το καταγγείλει. Μόνο που είναι τόσο ηλίθιος που βγάζει ιστορίες απο το μυαλό του. Και αυτη η αίσθηση ανωτερότητας που του δίνει η υποτιθέμενη παλη του με τη διαφθορά θα τον κάνει ακομα πιο ηλίθιο και επικίνδυνο για τις αξίες που λέει πως προστατεύει.
Ο κόσμος εχει αγριέψει πολυ. Να δούμε στο τέλος ποιος θα την πληρώσει.