Καινουργιες ζωες

Ακομα και ο πιο αναισθητος ανθρωπος εν μπορει να μεινει ασυγκινητος μπροστα στη γεννηση ενος παιδιου. Το πιστευω ακραδαντα. Καταρχας προκαλει δεος το γεγονος οτι ερχομαστε στον κοσμο τοσο μικροσκοπικοι. Και μονο να φανταστεις οτι ετσι εγεννηθηκες και συ ο ιδιος (και εκατεληξες ολοκληρος μαντραχαλος/μουλαρα) προκαλει σου μια οδυνηρη καπως συνειδητοποιηση της καθολικοτητας της ανθρωπινης υπαρξης που δε μπορει να μεν σε συγκινησει. Το ιδιο ενιωθα και οταν εβλεπα τις γατες μου να γεννουν βεβαια, αλλα οκ ασχετο. Επίσης δε μπορώ να πω οτι αυτη η συγκινηση είναι κατι που σε καταβάλει ή οτι είναι οτι πιο δυνατό έχω ζήσει εγω προσωπικά αλλα οκ νοτ μπαντ για να περνας τη μερα σου στα νοσοκομεια.

Οι μαμαδες απεριγραπτες, αλλες λιγότερο άλλες περισσότερο ταλαιπωρημένες, με ή χωρίς δάκρυα ωδίνων στα μάτια, φαντάζουν πραγματικές ηρωίδες, από αυτές τις ηρωίδες που καθρεφτίζουν ιδέες και ανθρώπους, όχι απο αυτές που εξυψώνονται ανόητα για χάρη του μυθιστορήματος. Και αν κάπου στα μέσα της διαδικασίας λιγοψυχούν και θέλουν να το σκάσουν, αυτό τις κάνει ακόμα περισσότερο γοητευτικές και ανθρώπινες.

Το κλίμα στην αίθουσα τοκετών δεν έχει την ψεύτικη αύρα που δίνουν οι σκηνοθέτες σε ανάλογες σκηνές στις ταινίες. Δεν έχει την έπαρση της μοναδικότητας της στιγμής, παρόλο που αναμφιβόλως πρόκειται για μοναδικές στιγμές. Οι μαμάδες είναι ιδρωμένες και καταπονεμένες, οι μαίες προσπαθώντας να καθοδηγησουν σωστα τη διαδικασία υιοθετουν ενα τόνο πολλές φορές αυστηρο και επιτακτικό, αν και καθησυχαστικο οπου χρειάζεται. Οι γιατροί σοβαροί, απορροφημένοι στο έργο, με μετρημένα λόγια και άπειρη υπομονή, πετούν μέσα μεσα καμιά εξυπνάδα να αλαφρύνουν το κλίμα.  Το δε βρέφος ξεπροβάλει ανυποψίαστο από τον κόλπο, κάπως αδιάφορα μέχρι να κοπεί ο ομφάλιος λώρος και τότε αρχίζει να νιαουρίζει ενοχλημένο και να κουνά μικροσκοπικά χεράκια και ποδαράκια σαν να προσπαθεί να συνηθίσει στη νέα του κατάσταση. Η παιδίατρος είναι συνήθως η πιο χαρούμενη μορφή της αίθουσας, λίγο τουρίστας μέχρι να γεννηθεί το παιδί και μετά το περιφέρει με καμάρι να το δει η μαμά, να της ανακοινώσει το βάρος και οτι είναι υγιέστατο, ενώ ο καημένος ο γυναικολόγος προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, τα μετά της γέννας κατάλοιπα στην περιοχή.

Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν εξεμύτησα για λίγες μέρες, να κάνω την πρακτική μου στη μαιευτική. Η αλήθεια είναι οτι οι φυσιολογικοί τοκετοί είναι πλέον σπάνιοι σε καθημερινή βάση ειδικά στην Ελλάδα, και αυτό που επερίγραψα εν ανταποκρίνεται στην πλειοψηφία του ερχομού νέων ζωών στον κόσμο. Παρόλα αυτά καποιοι καπως κρατουν τις παραδοσεις και ειναι μια απολαυση να το βλεπεις και να το αισθανεσαι.

Εν ωραία να είσαι ζώο, να λειτουργείς με τα ενστικτα και να νιωθεις τη φύση σου να σε καθοδηγει στον υπερτατο στοχο που είναι η διατηρηση της δεξαμενης των γονιδιων.