Mιας και χρησιμοποιω το μπλογκ περιπου σαν προσωπικο ημερολογιο ειναι απαραδεκτο το γεγονος οτι ενεγραψα τπτ ακομα για το καλοκαιρι του 15. Ακομα πιο απαραδεκτο το γεγονος οτι η ανωθεν φωτο ειναι απο το προηγουμενο καλοκαιρι, απο ενα 3ημερο μουσικο φεστιβαλ στην ορεινη φωκιδα κοντα στην Καλοσκοπη, αλλα εν μπορειτε να πειτε οτι εννεν η πιο δροσερη φωτογραφια που εμπορουσετε να βρειτε σε μπλογκ, ε ε ε? 

Το καλοκαιρι του 15 λοιπον με βρισκει να δουλευω διπλα στους ορθοπεδικους, μακρια απο το κεντρο υγειας του οποιου τις ασχημες εμπειριες εχω ηδη ξεχασει. Ορθοπεδικοι μαλακα, εγγυηση ποιοτητας. Εφοουμουν παρα πολλα τη μερα που ηταν να ξεκινησω την 3μηνη εκπαιδευση μου στην ορθοπεδικη γιατι εβλεπα τους παντα που μακρυα ετσι λιο υπερβολικα κουλ, να πινουν το πρωι τον καφε τους με την ησυχια τους, γενικα με μια ζεν αυρα να τους περιτριγυριζει και λαλω που εννα παω να μπλεξω τωρα με τους χασαπηδες. Αλλα, ολως παραδοξως, επερασα παρα πολλα ωραια μαζι τους, αν εξαιρεσεις κατι εφημεριες που πραγματικα ενιξερα ποιος ασθενης εννα πεθανει πρωτος.  Οι ορθοπεδικοι λοιπον εκπληρωνουν και δεν εκπληρωνουν ολα τα στερεοτυπα που ειχα για αυτους πριν τους γνωρισω. Ειναι κουλ. Ναι. ειναι. αλλα με ενα τροπο που περιλαμβανει κ τον περιγυρο τους ενεν σαν τους αλλους χειρουργους που νομιζουν οτι τζινοι ενι τζαι κανενας αλλος. Επισης η πλειοψηφια ειχε μια ευγενεια που ενεπεριμενα να συναντησω. Πρεπει να σημειωθει οτι οι ορθοπεδικοι ασθενεις επειδη πονουν κ εν μπορουν να περπατησουν να σηκωσουν πραματα κλπ αλλα ενεν κ αρρωστοι του θανατα συνηθως, εχουν μια εξτρα γκρινια (αναμενομενη, εν την κατακρινω) στην οποια οι ορθοπαιδικοι συνηθως αντιδρουν με χαμογελο κ κατανοηση. Αν ο δικος σας ορθοπαιδικος εννεν ετσι μπορειτε να τον αλλαξετε. 

 Εμαθα πολλα. Εμαθα πραματα που αγνοουσα οτι εν τα ηξερα. Εντελως ξενο πεδιο η ορθοπαιδικη για μενα και 3 μηνες ειναι λιγοι για να πεις οτι το κατεχεις. Αλλα σιουρα εν ειμαι οπως εξεκινησα.

Τελοσπαντων, περα που τη δουλεια, το καλοκαιρι ηταν ησυχο κ συμπαθητικο, κλασικα βολτες στο κεντρο, επιτραπεζια, παγωτα, βουτιες στις βρωμερες παραλιες της αθηνας. 

Και μια βδομαδα στον παραδεισο, στο μαγικο νησι της Δονουσας. Φωτογραφιες ενεχω να σας δειξω. Επερασα τοσο ωραια, που ενεφκαλα ουτε μία.  Ενεπίστευκα οτι θα εμπορουσα εγω να καμω ελευθερο καμπιγκ. Εθεωρουσαμε καπως καλομαθημενη. Τελικα οκ ενεν τοσο δυσκολο, ειχε κ καποια δειγματα πολιτισμου, ενα μπαρακι μια ντουζιερα μες το χωραφι, εφκαλαμεν τα περα. Αλλα η θαλασσα, η χρυση αμμος, τα παγωμενα νερα, το μονοπατι αναμεσα στα βραχια, η μικροσκοπικη χωρα, η καλη παρεα, ο παγωμενος αερας το βραδυ, ηταν ουλλα τοσο τελεια. Οσο μακρινη κ αν μου φαινεται τωρα τζινη η βδομαδα, δημιουργει μου ομως παντα εντονα συναισθηματα χαρας κ νοσταλγιας. 

Και τωρα καιρου και δουλειας επιτρεποντος ετοιμαζω ταξιδι προς τη λατρεμενη Ικαρια. 5 μερουλες πριν βουτηξω στο μαγικο κοσμο της ψυχιατρικης.Ανυπομονω, εν ειχα συνειδητοποιησει ποσο πολλα μου εχει λειψει. Εν το μεταξυ να εχει παει ο μισος πληθυσμος των γνωστων μου στο φεισμπουκ φετος. 

Κατι ξερουν.