Τελικά ο χρόνος όσο μεγαλώνεις περνά και πιο γρήγορα, ή εν η ιδέα μου?
Πράγματα που εγώ θα έλεγα με βεβαιότητα οτι έγιναν πριν κανένα χρόνο, εγίναν πριν 3 πριν 4 και βάλε! Σοκ σοκ σοκ. Ασε που ανακαλύψαμε καινούριο τρόπο μέτρησης του χρόνου. Τα παιδιά των φίλων μας που την μια μέρα εν σκέψη, την επόμενη σπόροι και την μεθεπόμενη κάμνουν συζητήσεις μαζί σου και μινήσκεις μαλάκας. Φασινειτινγκ εν μπορώ να πω, γιατί πάνω μας αλλαγές δύσκολα παρατηρούμε. (οικειοθελώς ίσως, εν είμαι σίουρη)
Οπως και να χει, ο χρόνος περνά, εγώ είμαι ψιλο-λοστ ιν σπεις, το πρόγραμμά μου είναι γάμησε-τα, η δουλειά εντάξει μια χαρά εν με ενοχλεί ιδιαίτερα, επέρασα που κάτι κλινικές που αν ήμουν μύγα στον τοίχο μπορεί να μου εδιούσαν παραπάνω σημασία οι συνάδελφοι, οπότε εν είχε κανένας τρομερές απαιτήσεις που μένα και ήμουν ελεύθερη του χαβ φαν γουιθ μαισελφ. Μιλώ για ένα τρίμηνο που επέρασα ψυχιατρική και ένα δίμηνο δερματολογία. Ντάξει ειδικά η ψυχιατρική τρομερά ενδιαφέρουσα και πορωτική ειδικότητα. Θα ήθελα να μπορούσα να την έκαμνα σαν δεύτερη αλλά δυσκολάκι, πρώτον εν δικαιούσε στην Ελλάδα και 2ο εν άλλα 5 χρόνια, νυσάφι. Είχα το όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου κ έχω το ακόμα. Οι ψυχιατρικοί ασθενείς εν δύσκολοι αλλά έχουν πράματα να σου πουν. Εγω πάντα ενόμιζα οτι εν ευκολο να θέσεις μια διάγνωση με βάση τα συμπτώματα στις ψυχιατρικές νόσους γιατι έχεις και το DSM αλλά νοπ. Έννεν καθόλου εύκολο. Και εν ειδικότητα που παίζεις πάρα πολλά με τα φάρμακα οπότε θέλει λεπτή ρύθμιση αγωγής και μεγάλη προσοχή, και επίσης υπάρχουν ένα σωρό μη-φαρμακολογικές παρεμβάσεις οπως ψυχοθεραπείες ηλεκτροσπασμοθεραπείες που βοηθούν πραγματικά. Παρολαυτά το να κάνεις εντελώς καλά ενα ψυχιατρικό ασθενή τις περισσότερες φορές έννεν εφικτό και εκεί αρχίζει η δυσφορία μου. Γιατι στεναχωριέσαι να βλέπεις άτομα εντελώς φυσιολογικά σωματικά που ψυχικά πάσχουν οδυνηρά και αναπότρεπτα. Τα περιστατικά που είδα άπειρα και ποικίλα. Εμείναν μου κάποια πολλά χαρακτηριστικά, όπως ενας πανέξυπνος πνευματώδης 40άρης με πτυχία και προσωπικότητα, βαριά διπολική διαταραχή, αυπνος μέρες ολόκληρες ανίκανος να δουλέψει και παραδομένος στο έλεος της ματαιότητας τούτου του κόσμου μέχρι αυτοκτονίας. Μια 60άρα που ακούει φωνές, μια άλλη να βλέπει κόσμο στο σπίτι εκεί που δεν υπάρχει κανένας, ενας μεσήλικας που κάμνει μπάνιο μια φορά το μήνα, αναγκάζει τον εαυτό του να πηγαίνει στο πάρκο μια φορά τη βδομάδα, κάμνει παρέα μόνο με τις γάτες του και σχολιάζει με καυστικό τρόπο τον εαυτό του και την πολιτική επικαιρότητα πριν φύγει τρέχοντας απο το ιατρείο. Μια μικρούλα με διαταραχή μεθοριακής προσωπικότητας με τεράστιο πρόβλημα στις σχέσεις με τους γύρω της. Μια πανέμορφη κοπέλα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή με χέρια φαγωμένα απο το πολλύ πλύσιμο.
Ηταν υπέροχα στην ψυχιατρική. Δυστυχώς επειδή εν είχε πάντα κόσμο στα επείγοντα που ήμουν εβαρκούμουν πάρα πολλά ώσπου να έρτουν τα περιστατικά να δώ λλίη δράση. Πάντα έτσι γίνεται και είσαι αναγκασμένος να κοινωνικοποιηθείς και i hate that. εν θέλω να κάθουμαι να πίνω καφέ με ανθρωπους που εν θα έκαμνα παρέα υπο οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες την ώρα που θα έπρεπε να δουλευκω. Ετσι γίνεται σε ούλλες τις κλινικές και παντα καταληγω να ακουω ρατσιστικα παραληρηματα που τον ενα και τον αλλο ΄η ποιντλες συζητησεις για κοπελλουθκια, ψώνια κλπ κλπ που εν με ενδιαφερουν καθολου. Ασε που και για εκεινους ενεν ευχαριστο να εχουν ενα ατομο που το πουθενα να καθεται μες το γραφειο τους και να ακουεις τις συζητησεις τους. Το ποσες φορες ευχηθηκα πραγματικα να ημουν μουγια πανω στον τοιχο σε ετσι περιπτωσεις, εν λεγεται. Δυστυχως επερασα το σε αρκετες κλινικες αλλα οκ φταιω κ γω που εθκιαλεξα να καμω γενικη ιατρικη σε νοσοκομειο της Αθηνας.
Στη δερματολογια μια παρομοια κατασταση ,καθε μερα σε αλλο ιατρειο, παλε ειδα πολλα και ενδιαφεροντα περιστατικα, παλε ημουν αναγκασμενη να παραστω σε διαφορες συζητησεις πολλα χαμηλου πολιτικου επιπεδου αλλα η πλακα ηταν οτι οι δερματολογοι ειχαν μια κλαση ουλλοι τους παραπανω που αλλους γιατρους., Ηταν ουλλοι και ουλλες ντυμενοι καλα, περιποιημενοι μεχρι αηδιας, εχει το η ειδικοτητα. Και παρα παρα πολλα ευγενικοι. Οποτε εν θα τους θαψω πολλα γιατι εφερθηκαν μου καλά. Εδείχναν μου, εξηγουσαν μου και εφκαλαν μου και μια ελια. Οποτε νο κομπλειντς δεαρ. Και επίσης εσυνειδητοποιησα για ακομα μια φορα οτι το ψυχολογικο φορτιο που σου προκαλει μια δερματοπαθεια εν παρα πολλα σοβαρο, αναλογο με τη δυσμορφια που σου προκαλει και τον τροπο που εσυ την αντιμετωπιζεις. Αλλα κατι που για μας τους γιατρους μπορει ναν απλο, λια σπιρακια η μια δερματιτιδα, για τους ασθενεις εν τεραστιο βαρος και γαμα τους κυριολεκτικα τη ζωη τους. Για να μην μιλησουμε για τις πιο σοβαρες παθησεις που προκαλους πονο, να μην μπορεις να κατσεις, που σε αναγκαζουν να κρυβεσαι να μην φορας αυτα που θέλεις, να νιώθεις τερας, να ξυνεσαι να μη μπορεις να φαεις κλπ. Δράμα... πιανεται η ψυχη σου,,, και τα φαρμακα με τις παρενεργειες τους εν σου προσφερουν και παντα λύση....
Αυτά λοιπον περι ειδικότητας. Θέλω πάρα πολλά να μιλήσω και περι προσφύγων γιατι απασχολεί με υπερβολικά αυτον τον καιρό το θέμα αλλά νεξτ ταιμ. Να πω μόνο οτι εν θεωρώ οτι υπάρχει σωτηρία για το είδος μας. Κάποια στιγμή εννα εξαλειφθεί. Εν γινεται καθε φορα να καμνουμε τα ιδια λαθη ενεν λογικο. Τωρά η ιστορία εν στη φάση που επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία, όπως είπε ο Μαρξ. Οταν επαναληφθεί σαν φάρσα θα είναι η μέρα που θα εξοντωθούμε ούλλοι. Και για μένα μπορεί ναν και καλύτερα γιατί ένεχουμε κ τπτ να προσφέρουμε στο σύμπαν που μας φιλοξενεί. Είμαστε για τον πουτσο.
