ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ

Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας μόνο και μόνο για να μας κάνουν να νιώσουμε ένα μέχρι πρότινος αδιάφορα όμορφο ποίημα, μέχρι τελευταίας τελείας.



ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ


Ετοιμάζομαι για ύπνο.
 Σε λίγο, θα καταπιώ το βραδινό μου εναιώρημα,
 αυτό που με την παρρησία θεράποντος
 φρόντισες να μου χορηγήσεις
και γι άλλη μια φορά, σ’ ευχαριστώ.
 Δικής σου έμπνευσης παρηγορία
με γεύση πικροκέρασο – σπάνια ποικιλία –
όποια δεν έφαγε κεράσια από το στόμα σου δεν ξέρει.
Και να ’σαι σίγουρος
πως θα τηρήσω ευλαβικά
το τελετουργικό της προετοιμασίας
(πρώτα ανακινούμε καλά αυτά που μας πονούν,
ύστερα κλείνουμε τη μύτη, να μη μας έρθουν δάκρυα
 μαζί με τις αγαπημένες γεύσεις).
 Αλλά και στη δοσολογία
 κι εκεί τυφλά θα σε υπακούσω
κι ας φαίνεται απάνθρωπη, μπορεί και τοξική
 για τόσο λίγη εναπομείνασα ανθεκτική ελπίδα.
 Φαίνεται είπα, πού να ξέρω,
 ασφαλώς και δε ζήτησα δεύτερη γνώμη.
 Σίγουρα, όμως, τέτοια οδυνηρή ποσότητα
 θα έκανε ακόμα και ελέφαντα, αμέσως να ξεχάσει
άλλες επώδυνες εστίες,
τρέχοντα ασθματικά ζητήματα επιβίωσης,
 ακόμα ακόμα κι αυτό το ισόβιο άγχος
 για την ανεύρεση της τελευταίας κατοικίας
που μοιραζόμαστε κάποια θηλαστικά.

Έχω ξαπλώσει τώρα απ’ την πλευρά σου.
Είμαι πανέτοιμη, απόδειξη ότι χαμογελώ.
 Και θα το πιω έτσι όπως μου ’δειξες –
 «δε σ’ αγαπώ» μπαμ και κάτω.
 Μη συνταγογραφούμενος, βλέπεις, ο αιφνιδιασμός
 και δυστυχώς, δεν πέθανα επιτόπου.
Τώρα, εφ’ όρου ζωής, πρέπει να πίνω το απόσταγμά του.
Είπα ζωής… Θα φταιν οι παρενέργειες