Tελικά το πιο οδυνηρό πράμα του κόσμου ειναι να μεν εσιεις μια αγκαλιά οταν πραγματικά τη χρειάζεσαι...
Και να ξυπνάς το πρωί και να συνεχίζεις να χρειάζεσαι μια αγκαλιά.
Απαίσιο συναίσθημα,ελπίζω να μου φύει γλήορα.
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
so u think u can dance latin?
Εχτες επήα για πρώτη φορά σε Latin club. Ετσι στο άσχετο, μ'εναν ισπανό-αμερικανο τουρίστα που χορέφκει λατιν που τον τζαιρό που ηταν μες την τζοιλιά της μάμας του. Μαλάκα, we danced the night away που λαλεί και το άσμα, και εκατευχαριστήθηκά το. Εγω εννοείται οτι στην αρχή ενίξερα να σταυρώσω βήμα,αλλά τελικά εν αλήθκεια που λαλούν οτι αμα ξερει ο καβαλιέρος να χορεύκει ενεν ανάγκη να ξέρει η ντάμα. Πρωτη φορά θωρώ άντρα να χορεύκει τόσον καλά (εν είμαι φεμινίστρια,αλλά ξέρετε ινταλως χορεύκουν οι κυπρέοι και οι Ελληνες, καλα εξαιρούνται οι δάσκαλοι χορού:P)
To περίεργο ήταν οτι που ουλλο το μαγαζί,τζινοι που εξέραν να χορεύκουν ηταν οι αρσενικοί. Μόνο μια γυναίκα είδα,που να χορευκει καλά. (οι παραπάνω ηταν σαν εμένα,leaded by their partner) Μα τι εν τουντο πράμα! Μετά εσκεφτηκα οτι ενας αρσενικός για να πάει σε λάτιν κλαμπ, συνήθως πρέπει να ξέρει να χορεύκει,να ασχολείται λίο (υπάρχουν τζαι τζινοι που τους τραβά η παρέα τους,και επειδή ενιξέρουν να χορεύκουν προσπαθούν να γελοιοποιήσουν τες φιγούρες για να νιώσουν καλύτερα) ενω οι γυναίκες απ'οτι είδα και εχτες εν πιο ανοιχτές,εν σε φάση, να μά8ουμε ενα χορό ρε παιδί μου. Αν και η αναλογία ανδρων-γυναικών στους beginners εν ηταν και τόσο ασχημη (οι αντρες είναι είδος με εξέλιξη τελικά, εν μπορώ να πω) Είχεν δωρεαν μαθήματα που κουβανέζους γκουρού (πως μπορούν να σούζουν τον κώλο τους ετσι,και να μεν φαίνουνται καθολου γκει,μεγαλη τέγνη) και ηταν αρκετά μεγαλη η προσελευση του κόσμου. Ηταν σχεδόν γεμάτο. Και η μουσική, θεική, μπαίνεις μέσα και νομίζεις οτι μπαίνεις σε άλλο κόσμο.
Αρεσε μου πολλά η φάση, νομίζω εννα το καθιερώσω μια φορά τη βδομάδα, ο χορός εν εκτόνωση (οχχχχχχ τα πο8κια μου)
To περίεργο ήταν οτι που ουλλο το μαγαζί,τζινοι που εξέραν να χορεύκουν ηταν οι αρσενικοί. Μόνο μια γυναίκα είδα,που να χορευκει καλά. (οι παραπάνω ηταν σαν εμένα,leaded by their partner) Μα τι εν τουντο πράμα! Μετά εσκεφτηκα οτι ενας αρσενικός για να πάει σε λάτιν κλαμπ, συνήθως πρέπει να ξέρει να χορεύκει,να ασχολείται λίο (υπάρχουν τζαι τζινοι που τους τραβά η παρέα τους,και επειδή ενιξέρουν να χορεύκουν προσπαθούν να γελοιοποιήσουν τες φιγούρες για να νιώσουν καλύτερα) ενω οι γυναίκες απ'οτι είδα και εχτες εν πιο ανοιχτές,εν σε φάση, να μά8ουμε ενα χορό ρε παιδί μου. Αν και η αναλογία ανδρων-γυναικών στους beginners εν ηταν και τόσο ασχημη (οι αντρες είναι είδος με εξέλιξη τελικά, εν μπορώ να πω) Είχεν δωρεαν μαθήματα που κουβανέζους γκουρού (πως μπορούν να σούζουν τον κώλο τους ετσι,και να μεν φαίνουνται καθολου γκει,μεγαλη τέγνη) και ηταν αρκετά μεγαλη η προσελευση του κόσμου. Ηταν σχεδόν γεμάτο. Και η μουσική, θεική, μπαίνεις μέσα και νομίζεις οτι μπαίνεις σε άλλο κόσμο.
Αρεσε μου πολλά η φάση, νομίζω εννα το καθιερώσω μια φορά τη βδομάδα, ο χορός εν εκτόνωση (οχχχχχχ τα πο8κια μου)
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
Η δουλειά
Ενας που τους πολλούς λόγους που μου αρέσκει πολλά η δουλειά μου,εν επειδή i get to see τους ανθρώπους χαλαρούς και ξεκούραστους σ'ενα περιβάλλον που οι παραπάνω νιώθουν άνετα.
Έρκουνται,παραγγέλουν ενα καφέ/φραπουτσίνο/καπουτσίνο/τσάι/οτιδήποτε, και μερικοί που βαστούν παραπάνω πιάνουν και κανένα που τα λαχταριστά γλυκά μας. Και καθώς ετοιμάζω τα ροφήματα βλέπω τους να περιμένουν με ανυπομονησία τον καφέ τους, και ειδικά αμα εν κανένας που τζίνους τους καφέδες-ληξιά, με τες σαντιγές,τα σιρόπια τες σιοκολάτες, και μετά πιάνουν τον και παν και βυθίζουνται σ'ενα καναπέ, με παρέα τους φιλους ή ενα βιβλίο/μια εφημερίδα, αρέσκει μου ρε γαμώτο να τους βλέπω ετσι χαρούμενους. Εν τέλεια να δουλεύκεις σ'ετσι περιβάλλον. Να βλέπεις τους άλλους να απολαμβάνουν τες μικρές χαρές της ζωής, ακόμα και αν εσυ δουλευκεις. En λέω,εν σχετικά σκληρή δουλειά (έκαμα κάτι πλάτες,ουτε πρωτείνες να έπινα,εγίνηκα Body builter) αλλά αμα δουλευκω με καλούς συνάδελφους και κόφκουμε και καμιά κουβέντα,λαλούμε και καμιά μαλακία, εν μια χαρά.
Γενικά τον τελευταίο καιρό η δουλειά μου έγινε λίο η ζωή μου (και δουλεύκω παρτ-τάιμ,σκέφτου) αρέσκει μου πολλά, πηέννω και αμα εν δουλευκω, (οπως έκαμνα και πριν να πιάσω δουλειά τζαμέ), και το πιο ωραίο εν οτι ετυχε και επεράσαν που το κατάστημα αρκετά άτομα που εχω καιρό (εως χρόνια) να δω, και εκάτσαμε και εκόψαμε τες κουβέντες μας,και ξέρουν οτι εννα με βρίσκουν τζαμέ, και περνούν όποτε θέλουν.
Τα παιθκιά στη δουλειά εν πολλά οκ, οπως σε όλες τις περιπτώσεις,με κάποιους ταιρκάζουμε, με κάποιους όι, επειδή έμαθα να βάλλω που το ενα και να φκάλλω που το άλλο,ως τωρά εν με ενόχλησε τίποτε ιδιαίτερα, εκτος που το γεγονός οτι εφυε κάποιος που τη δουλειά και κανένας εν εστενοχωρήθηκε,εκτος που μένα που τον εσυμπαθούσα. ήταν και ο τρόπος που έφυε λίον περίεργος, αλλά είμαι πολλά καινουρια για να χώννω τη μούττη μου στα κουτσομπολιά τους, οπότε χέστο.
Σο, πότε εννα περάσετε να σας κάμω κανένα καφέ?
Έρκουνται,παραγγέλουν ενα καφέ/φραπουτσίνο/καπουτσίνο/τσάι/οτιδήποτε, και μερικοί που βαστούν παραπάνω πιάνουν και κανένα που τα λαχταριστά γλυκά μας. Και καθώς ετοιμάζω τα ροφήματα βλέπω τους να περιμένουν με ανυπομονησία τον καφέ τους, και ειδικά αμα εν κανένας που τζίνους τους καφέδες-ληξιά, με τες σαντιγές,τα σιρόπια τες σιοκολάτες, και μετά πιάνουν τον και παν και βυθίζουνται σ'ενα καναπέ, με παρέα τους φιλους ή ενα βιβλίο/μια εφημερίδα, αρέσκει μου ρε γαμώτο να τους βλέπω ετσι χαρούμενους. Εν τέλεια να δουλεύκεις σ'ετσι περιβάλλον. Να βλέπεις τους άλλους να απολαμβάνουν τες μικρές χαρές της ζωής, ακόμα και αν εσυ δουλευκεις. En λέω,εν σχετικά σκληρή δουλειά (έκαμα κάτι πλάτες,ουτε πρωτείνες να έπινα,εγίνηκα Body builter) αλλά αμα δουλευκω με καλούς συνάδελφους και κόφκουμε και καμιά κουβέντα,λαλούμε και καμιά μαλακία, εν μια χαρά.
Γενικά τον τελευταίο καιρό η δουλειά μου έγινε λίο η ζωή μου (και δουλεύκω παρτ-τάιμ,σκέφτου) αρέσκει μου πολλά, πηέννω και αμα εν δουλευκω, (οπως έκαμνα και πριν να πιάσω δουλειά τζαμέ), και το πιο ωραίο εν οτι ετυχε και επεράσαν που το κατάστημα αρκετά άτομα που εχω καιρό (εως χρόνια) να δω, και εκάτσαμε και εκόψαμε τες κουβέντες μας,και ξέρουν οτι εννα με βρίσκουν τζαμέ, και περνούν όποτε θέλουν.
Τα παιθκιά στη δουλειά εν πολλά οκ, οπως σε όλες τις περιπτώσεις,με κάποιους ταιρκάζουμε, με κάποιους όι, επειδή έμαθα να βάλλω που το ενα και να φκάλλω που το άλλο,ως τωρά εν με ενόχλησε τίποτε ιδιαίτερα, εκτος που το γεγονός οτι εφυε κάποιος που τη δουλειά και κανένας εν εστενοχωρήθηκε,εκτος που μένα που τον εσυμπαθούσα. ήταν και ο τρόπος που έφυε λίον περίεργος, αλλά είμαι πολλά καινουρια για να χώννω τη μούττη μου στα κουτσομπολιά τους, οπότε χέστο.
Σο, πότε εννα περάσετε να σας κάμω κανένα καφέ?
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
Αναμνήσεις 17 Νοεμβρη
Aμα ακούω Πολυτεχνείο 2 αναμνήσεις έρκουνται κατευθείαν στο νού μου.
Η πρώτη,ήμασταν γυμνάσιο και εκάμναμε γιορτή για το πολυτεχνείο. Ξέρετε τωρά πόσο επιβάλλεται στις σχολικές γιορτές να δραματοποιείς τα παντα.Είχαμε λοιπόν μια συμμαθήτρια που επήρεν το ρόλο της λίο πιο σοβαρά μάλλον απ'ότι επρεπε. Εθκιέβαζε τα ονόματα των ηρώων και δίπλα τες ηλικίες τους. Ελάλεν λοιπόν, π.χ. Γιώργος Γεωργίου ,δεκα-οκτώ χροΝΩΝ (ετόνιζε το ΝΩΝ σαν να και εξαρτάται η ζωή της αν θα το πει δυνατά) ετσι για να δώσει ενα περίτου τόνο δράματος. Μαρία Κυριάκου (πχ) δεκαοκτώ χρο-ΝΩΝ. και επήεννε και επήεννε τζε μεις πουκάτω φιρμένοι. Ενιξέρω γιατί,που ουλλες τες γιορτές εμεινε μου τούτο. Και λίο η κασέττα με το φοιτητή που φωνάζει, μάλλον γιατί ήταν πιο γνήσια που τα σκετσάκια που ασκούμασταν να παρουσιάσουμε.
Η δευτερη ανάμνηση εν που τα φοιτητικά μου χρόνια, οταν, οντας πορωμένη με τα πολιτικά,τες πορείες (εν εχανα πορεία για πορεία) και τες επετείους, επήα να διανυκτερεύσω την πρώτη νύχτα μέσα στο πολυτεχνείο, να κρεμάσουμε τα πανώ και τις αφίσες και να περιμένουμε τον κόσμο την επόμενη μέρα (τη ματαιότητα των πράξεων τουτων μόνο τωρά θωρώ καθαρά).
Παμε λοιπόν εξω που το πολυτεχνειο στες 2 τα ξημερώματα και περιμένουμε να ανοίξουν οι πύλες να μπουμε, οργανομένα πράματα, με τες αφίσες και τα πανώ στα χέρια και γυρώ γυρώ οι μαντράχαλοι μας με τα κοντάρια με τες κόκκινες σημαίες στα χέρια,για "περιφρούρηση". Χαμός. Εγω εν ειχα καταλάβει ακριβως τι εγίνετουν και γιατί τόσος πανικός,και ενημερώσαν με οτι επρεπε με το που πεσει το συνθημα να μπουμε οσο πιο γληορα γινεται να πιάμεν θέσεις,πριν τες πιαν αλλες αριστερές οργανώσεις και βαλουν τζινες πρώτα τες αφίσες τους.
Οσο πορωμένη τζε να μουν,τζινη την ωρα επαίχτηκα.Μα εν γιαυτό που γινεται τουτον ουλλο το παναυρι? Εν επρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη μου και έππεσε το συνθημα. Ουλλοι μαζί, και γω παρασυρμένη σχεδόν που το πλήθος εμουντάραμε προς την είσοδο.Ταυτόχρονα με παιδιά που άλλες (συγκεκριμένα μια θυμούμαι) παράταξη. Σκουντιές,βρισιές, πανικός, σε κάποια φάση βλέπω μια κοπελλίτσα που την άλλη παράταξη να διπλώνεται που μια γερή αγκωνιά στο στομάχι και να πέφτει χαμέ. Εφρίκαρα λίο η αλήθκεια. Επιάσαν την και εφκάλαν την εξω. Εβάλαν αφίσες οπου εμπορούσαν,και μετά αρκέψαν και ετσακώνουνταν για όσο χώρο εμεινε ποιος εφτασεν τζαμέ πρώτος και ποιος πρεπει να βάλει και ποιος δικαιούτε παραπάνω χώρο και μαλακίες. Και μίσος και απέχθεια για την αλλη παράταξη και καυκάες και ιστορίες. Ούλλη η νύχτα επέρασε να προσέχουμε αμπα τζε φκει καμιά αφίσα.
2 αναμνήσεις λοιπον.Η μικρούλα που τραυλίζει προσπαθώντας να δώσει έμφαση στο λόγο της,και η φοιτήτρια που διπλώνεται. Τζε μετά έρκουνται οι υπόλοιπες κλισέ εικόνες.
Kαι εκείνοι που ήταν εκεί, που αντισταθήκαν πραγματικά στο φασισμό δεν διεκδικούν ούτε δόξα,ούτε δάφνες. Ενω οι επίδοξοι πολιτικοί της νέας γενιάς πάνε και κλείνονται συμβολικά στο πολυτεχνείο και θεωρούν οτι τους αξίζει βραβείο για την προσπάθεια.
Η πρώτη,ήμασταν γυμνάσιο και εκάμναμε γιορτή για το πολυτεχνείο. Ξέρετε τωρά πόσο επιβάλλεται στις σχολικές γιορτές να δραματοποιείς τα παντα.Είχαμε λοιπόν μια συμμαθήτρια που επήρεν το ρόλο της λίο πιο σοβαρά μάλλον απ'ότι επρεπε. Εθκιέβαζε τα ονόματα των ηρώων και δίπλα τες ηλικίες τους. Ελάλεν λοιπόν, π.χ. Γιώργος Γεωργίου ,δεκα-οκτώ χροΝΩΝ (ετόνιζε το ΝΩΝ σαν να και εξαρτάται η ζωή της αν θα το πει δυνατά) ετσι για να δώσει ενα περίτου τόνο δράματος. Μαρία Κυριάκου (πχ) δεκαοκτώ χρο-ΝΩΝ. και επήεννε και επήεννε τζε μεις πουκάτω φιρμένοι. Ενιξέρω γιατί,που ουλλες τες γιορτές εμεινε μου τούτο. Και λίο η κασέττα με το φοιτητή που φωνάζει, μάλλον γιατί ήταν πιο γνήσια που τα σκετσάκια που ασκούμασταν να παρουσιάσουμε.
Η δευτερη ανάμνηση εν που τα φοιτητικά μου χρόνια, οταν, οντας πορωμένη με τα πολιτικά,τες πορείες (εν εχανα πορεία για πορεία) και τες επετείους, επήα να διανυκτερεύσω την πρώτη νύχτα μέσα στο πολυτεχνείο, να κρεμάσουμε τα πανώ και τις αφίσες και να περιμένουμε τον κόσμο την επόμενη μέρα (τη ματαιότητα των πράξεων τουτων μόνο τωρά θωρώ καθαρά).
Παμε λοιπόν εξω που το πολυτεχνειο στες 2 τα ξημερώματα και περιμένουμε να ανοίξουν οι πύλες να μπουμε, οργανομένα πράματα, με τες αφίσες και τα πανώ στα χέρια και γυρώ γυρώ οι μαντράχαλοι μας με τα κοντάρια με τες κόκκινες σημαίες στα χέρια,για "περιφρούρηση". Χαμός. Εγω εν ειχα καταλάβει ακριβως τι εγίνετουν και γιατί τόσος πανικός,και ενημερώσαν με οτι επρεπε με το που πεσει το συνθημα να μπουμε οσο πιο γληορα γινεται να πιάμεν θέσεις,πριν τες πιαν αλλες αριστερές οργανώσεις και βαλουν τζινες πρώτα τες αφίσες τους.
Οσο πορωμένη τζε να μουν,τζινη την ωρα επαίχτηκα.Μα εν γιαυτό που γινεται τουτον ουλλο το παναυρι? Εν επρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη μου και έππεσε το συνθημα. Ουλλοι μαζί, και γω παρασυρμένη σχεδόν που το πλήθος εμουντάραμε προς την είσοδο.Ταυτόχρονα με παιδιά που άλλες (συγκεκριμένα μια θυμούμαι) παράταξη. Σκουντιές,βρισιές, πανικός, σε κάποια φάση βλέπω μια κοπελλίτσα που την άλλη παράταξη να διπλώνεται που μια γερή αγκωνιά στο στομάχι και να πέφτει χαμέ. Εφρίκαρα λίο η αλήθκεια. Επιάσαν την και εφκάλαν την εξω. Εβάλαν αφίσες οπου εμπορούσαν,και μετά αρκέψαν και ετσακώνουνταν για όσο χώρο εμεινε ποιος εφτασεν τζαμέ πρώτος και ποιος πρεπει να βάλει και ποιος δικαιούτε παραπάνω χώρο και μαλακίες. Και μίσος και απέχθεια για την αλλη παράταξη και καυκάες και ιστορίες. Ούλλη η νύχτα επέρασε να προσέχουμε αμπα τζε φκει καμιά αφίσα.
2 αναμνήσεις λοιπον.Η μικρούλα που τραυλίζει προσπαθώντας να δώσει έμφαση στο λόγο της,και η φοιτήτρια που διπλώνεται. Τζε μετά έρκουνται οι υπόλοιπες κλισέ εικόνες.
Kαι εκείνοι που ήταν εκεί, που αντισταθήκαν πραγματικά στο φασισμό δεν διεκδικούν ούτε δόξα,ούτε δάφνες. Ενω οι επίδοξοι πολιτικοί της νέας γενιάς πάνε και κλείνονται συμβολικά στο πολυτεχνείο και θεωρούν οτι τους αξίζει βραβείο για την προσπάθεια.
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
To ωραιότερο βιβλίο του κόσμου
Οκ μπορεί να μεν εν το ωραιότερο, αλλά σίουρα εν αφήνει ασυγκίνητο ενα ευαίσθητο αναγνώστη.
Γαμώτο,αρεσε μου πολλά.
Δεν είναι μόνο ο τρόπος που γράφει, η αγάπη που αναδίδει το βιβλίο για το ανθρώπινο είδος και ιδιαίτερα το θηλυκό πληθυσμό του, οι ενδιαφέρουσες ιστορίες και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί και που διαφέρει που οτιδήποτε άλλο εθκιεβάσετε μέχρι σήμερα (βάζω και στοίχημα). Εν κάτι αλλο, εν οτι εν ανθρώπινο. Και γίνεται συγκινητικό χωρίς επιτήδευση. Και τούτο εν οτι πιο δύσκολο να πετύχει ενας συγγραφέας.
Αν πέσει ποτέ στα χέρια σας, θκεβάστε το και θα με θυμηθείτε.
Γαμώτο,αρεσε μου πολλά.
Δεν είναι μόνο ο τρόπος που γράφει, η αγάπη που αναδίδει το βιβλίο για το ανθρώπινο είδος και ιδιαίτερα το θηλυκό πληθυσμό του, οι ενδιαφέρουσες ιστορίες και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί και που διαφέρει που οτιδήποτε άλλο εθκιεβάσετε μέχρι σήμερα (βάζω και στοίχημα). Εν κάτι αλλο, εν οτι εν ανθρώπινο. Και γίνεται συγκινητικό χωρίς επιτήδευση. Και τούτο εν οτι πιο δύσκολο να πετύχει ενας συγγραφέας.
Αν πέσει ποτέ στα χέρια σας, θκεβάστε το και θα με θυμηθείτε.
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
Paralirima 2
Petassume 8ess gia 1-2 meres+epistrefw!
Exi kero na paw kai epe8imisa. Nan kala o mastros pu mu pintwnei ta repa mou.
Asxeto,epe8imisa ti dulia mu idi:p
Xeimonas epitelous! Anti8eta me allous en mareskei epidi xouxouliazo sto krevati mu. Areski mu epidi perpatas sto dromo+enexei kosmo,areski mu na vrexei+ na kratw tin obrela+na pienw zikzak na apofigw tes lantes. H na poumpourizei kai na ka8ese sena zesto baraki me to krasoui sou ke na skeftese ou gamwto twra pws enna paw spiti,as katsw akoma lio:p
Kai twra pu ena vreshei en 8a ka8ete exo o kosmos sti dulia ara enaxo liotera potirka na mazeukw hehe.
En makris o dromos gia 8ess gamwto ke grafw na perasei h wra. Anexo sima 8a epanel8w!
Update: sti mesi tou dromou exalasen to leoforeio:p lovely!
Exi kero na paw kai epe8imisa. Nan kala o mastros pu mu pintwnei ta repa mou.
Asxeto,epe8imisa ti dulia mu idi:p
Xeimonas epitelous! Anti8eta me allous en mareskei epidi xouxouliazo sto krevati mu. Areski mu epidi perpatas sto dromo+enexei kosmo,areski mu na vrexei+ na kratw tin obrela+na pienw zikzak na apofigw tes lantes. H na poumpourizei kai na ka8ese sena zesto baraki me to krasoui sou ke na skeftese ou gamwto twra pws enna paw spiti,as katsw akoma lio:p
Kai twra pu ena vreshei en 8a ka8ete exo o kosmos sti dulia ara enaxo liotera potirka na mazeukw hehe.
En makris o dromos gia 8ess gamwto ke grafw na perasei h wra. Anexo sima 8a epanel8w!
Update: sti mesi tou dromou exalasen to leoforeio:p lovely!
Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008
παραληρημα
Τελικά,καμιά που τες κρίσεις μου εν διαρκεί παραπάνω που ενα 3ήμερο. Συνήθως εναλάσσεται η φάση,3 μέρες είμαι καλά,3 μέρες χάλια,ατε τζε λίο μέτρια,και πάλε που την αρκή.
Προχτές ας πούμε,ημουν ψιλοχάλια πάλε (η συνέχεια της ιστορίας του προηγούμενου ποστ), αλλά μετά που 3 κρασιά έφερα τα μίλια μου. Και εκτοτε είμαι καλά.
Εκτιμω πάρα πολλά το γεγονός οτι υπάρχουν 1-2 ανθρώποι που ξέρω οτι αμαν τους πιάσω τηλ να φκούμε εν συχνά διαθέσιμοι. Εκτιμώ το επειδή ενεν τυχαίοι,εν δικοί μου ανθρώποι,και ενεσιει πιο μεγάλη παρηγοριά που το να ξέρεις,οτι αμα κόψεις μέσα και νιώθεις σκατά εννα εχεις εναν δικό σου ανθρωπο να φκεις να πιεις μια μπίρα. Και εν χρειάζεται καν να δηλώσεις οτι εισαι σκατά. Απλά ξιάννεις το.
So,η κρίση εφυε, εν μπορώ να πω οτι ο υπνος μου έσασεν και τέλλια,αλλά εχει πολλύ καιρό που εν ετσι ταραγμένος και εσυνήθισα το. (εκτος που κατι φασεις που επιδεινώνεται παραπάνω)
Πρέπει να διαβάσω και το τελευταίο κεφάλαιο του "Ξενου" του Καμύ. Ήμουν τόσο χάλια ψυχολογικά που εν αντεξα να θκεβάσω παρακάτω. Τρομερό βιβλίο. Αλλά τρέμω στην ιδεα οτι εννα το τελειώσω. Για κάποιο λόγο εν θέλω, φοούμαι το τέλος. Ατε εν λαλώ τπτ αλλο να με σας το χαλάσω εσας που εν το εθκιεβάσετε και εχετε σκοπό να το πράξετε.
Τελικά ενας που τους καλύτερους τρόπους εκτόνωσης εν το κλουμπιγκ. Επήαμε εχτές με μια φίλη, εγω γενικά εν ειμαι των clubs και εν μου αρέσκουν καθόλου,σο εμοιράσαμε την νυχτα, μιση σ'ενα μπαράκι που επαίζαν σκα,ρέγγε και κατι παλιά κλασικά, και την αλλη μισή σενα τυπικό κλαμπ. Εχορέψαμεν, επιττώσαμεν,επεράσαμεν τέλεια και την επομενη μέρα εσηκώθηκα με hangover και πόνους περιόδου να πάω δουλειά οπου και ειδαν με τόσο ταλαιπωρημένη που ενεκαμα καθολου λαντζα και εμεινα κυριλέ στα ποτά. Τέλεια.
Αυτα τα νέα εν ολίγοις.Τουντες μέρες I love my life. i love my job, i love τους φίλους μου, i love my love, και οσο συνεχίζω να γράφω υποψιάζουμε οτι πρέπει να είμαι υποκλινικά μανιοκαταθλιπτική. Εν εξηγείται μιαν ετσι μια γιουβέτσι τουτη η διάθεση μου. Ελεος ας πουμε.
Αα τζε τωρα εχω και πιστοποιητικό οτι είμαι μπαρίστας τρομάρα μου.
Το οτι είμαι κυκλοθυμική επεσήμανε μου το ο Αιγύπτιος φίλος στην Κων/πολη. Μανα μου ρε ως τζε ο μουλλάς επήρεν μας πρέφα. Εν είχεν λαθος τζιντο κοπελλούι.
Σημερα εφκήκα και επέρασα τέλεια χωρίς σταγονα αλκοολ (επειδη ταχα πίνω Panadol) Εγυρισε μου που τους εβλεπα ουλλους με τες μπιρες και τες βοτκες τους και γω επινα Perrier ιμισιη μου. Γιαξ.
ενιξερω γιατί,αλλά εν θέλω να τελειώσω τουντο ποστ.
ατε κανει.
Προχτές ας πούμε,ημουν ψιλοχάλια πάλε (η συνέχεια της ιστορίας του προηγούμενου ποστ), αλλά μετά που 3 κρασιά έφερα τα μίλια μου. Και εκτοτε είμαι καλά.
Εκτιμω πάρα πολλά το γεγονός οτι υπάρχουν 1-2 ανθρώποι που ξέρω οτι αμαν τους πιάσω τηλ να φκούμε εν συχνά διαθέσιμοι. Εκτιμώ το επειδή ενεν τυχαίοι,εν δικοί μου ανθρώποι,και ενεσιει πιο μεγάλη παρηγοριά που το να ξέρεις,οτι αμα κόψεις μέσα και νιώθεις σκατά εννα εχεις εναν δικό σου ανθρωπο να φκεις να πιεις μια μπίρα. Και εν χρειάζεται καν να δηλώσεις οτι εισαι σκατά. Απλά ξιάννεις το.
So,η κρίση εφυε, εν μπορώ να πω οτι ο υπνος μου έσασεν και τέλλια,αλλά εχει πολλύ καιρό που εν ετσι ταραγμένος και εσυνήθισα το. (εκτος που κατι φασεις που επιδεινώνεται παραπάνω)
Πρέπει να διαβάσω και το τελευταίο κεφάλαιο του "Ξενου" του Καμύ. Ήμουν τόσο χάλια ψυχολογικά που εν αντεξα να θκεβάσω παρακάτω. Τρομερό βιβλίο. Αλλά τρέμω στην ιδεα οτι εννα το τελειώσω. Για κάποιο λόγο εν θέλω, φοούμαι το τέλος. Ατε εν λαλώ τπτ αλλο να με σας το χαλάσω εσας που εν το εθκιεβάσετε και εχετε σκοπό να το πράξετε.
Τελικά ενας που τους καλύτερους τρόπους εκτόνωσης εν το κλουμπιγκ. Επήαμε εχτές με μια φίλη, εγω γενικά εν ειμαι των clubs και εν μου αρέσκουν καθόλου,σο εμοιράσαμε την νυχτα, μιση σ'ενα μπαράκι που επαίζαν σκα,ρέγγε και κατι παλιά κλασικά, και την αλλη μισή σενα τυπικό κλαμπ. Εχορέψαμεν, επιττώσαμεν,επεράσαμεν τέλεια και την επομενη μέρα εσηκώθηκα με hangover και πόνους περιόδου να πάω δουλειά οπου και ειδαν με τόσο ταλαιπωρημένη που ενεκαμα καθολου λαντζα και εμεινα κυριλέ στα ποτά. Τέλεια.
Αυτα τα νέα εν ολίγοις.Τουντες μέρες I love my life. i love my job, i love τους φίλους μου, i love my love, και οσο συνεχίζω να γράφω υποψιάζουμε οτι πρέπει να είμαι υποκλινικά μανιοκαταθλιπτική. Εν εξηγείται μιαν ετσι μια γιουβέτσι τουτη η διάθεση μου. Ελεος ας πουμε.
Αα τζε τωρα εχω και πιστοποιητικό οτι είμαι μπαρίστας τρομάρα μου.
Το οτι είμαι κυκλοθυμική επεσήμανε μου το ο Αιγύπτιος φίλος στην Κων/πολη. Μανα μου ρε ως τζε ο μουλλάς επήρεν μας πρέφα. Εν είχεν λαθος τζιντο κοπελλούι.
Σημερα εφκήκα και επέρασα τέλεια χωρίς σταγονα αλκοολ (επειδη ταχα πίνω Panadol) Εγυρισε μου που τους εβλεπα ουλλους με τες μπιρες και τες βοτκες τους και γω επινα Perrier ιμισιη μου. Γιαξ.
ενιξερω γιατί,αλλά εν θέλω να τελειώσω τουντο ποστ.
ατε κανει.
Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008
Blindness Trailer
thelw na tin do tountin tenia.
o Saramagu einai gamw tous siggrafeis, kai stin ellada en ton xeroun ka8olou,eno sto exwteriko en arketa diasimos.
kala ti sto 8kiaolo kamnoun tzinoi pou proo8oun vivlia sti xora mas? :P
xerw xerw,proo8oun xrisa dimoulidou pou en pio konta sto mentality tou mesou ellina. mixesw.
ελευθερία (?)
Πολλοί λεν πως στη σημερινή εποχή ο ανθρωπος εκατάντησε να είναι σκλάβος σ'ενα σωρό πράγματα και καταστάσεις. Σκλάβος του ωραρίου του,της δουλειάς,των αφεντικών,των υποχρεώσεων,των δανείων,κλπ κλπ.
Η αληθεια είναι οτι δε ζούμε στην τέλεια εποχή, αλλά μήπως δεν είναι σήμερα τα πράγματα καλύτερα απ'οτι ήταν 50 χρόνια πριν? Μηπως ήμαστε τώρα πιο σκλάβοι απ'οτι ήμασταν τότε? Οκ,τότε δεν υπήρχαν οι διαφημίσεις, δεν υπήρχαν ομως ουτε τα προιόντα. Και ποιος τα χρειάζεται τα προιοντα,θα μου πεις. Ρώτα και κείνους που δεν είχαν, πλυντήρια,ψυγεία, αυτοκίνητα,μαλακτικά ρούχων, ακόμα και ιντερνετ, υπολογιστές και περιφερειακά,γιατί υποτιμούμε το πόσο πιο απλή κάνουν τη ζωή μας? Θα αντάλλασσες όλα αυτά για μια "ήρεμη ζωή" σ΄ενα χωριό της δεκαετίας του 50? ή εστω και του 60. Ισως να ήταν πιο απλά τότε τα πράγματα, αλλά δε σημαίνει πως ήταν και πιο ευκολα. Ευκολο είναι να δουλεύεις ολη μέρα κάτω απ τον ηλιο,και να αγχώνεσε μη βρέξει και σου χαλάσει η σοδειά, πότε θα τα μαζέψεις όλα να μη σαπίσουν,αν θα τα πουλήσεις, η ακόμα και βοσκός στα λιβάδια (ειδυλλιακή εικόνα) θα μπορούσες ειλικρινά να αντέξεις πάνω απο βδομάδα εσύ και τα πρόβατα στη μέση του πούποτε? (ή εστω,ενα μήνα).Μήπως, εκτός απο απλή η ζωή εκείνη να ήταν και βαρετή? Μηπως ο ανθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να αγωνιά και να παλεύει για την εξέλιξη,την προσωπική του,την κοινωνική, και στις μέρες μας βεβαίως την τεχνολογικη?
Και ας υποθέσουμε πως δεν είπες ποτέ πως παλιά ηταν καλύτερα, αλλά ισχυρίζεσαι πως ΚΑΙ τώρα είναι τα πράγματα σκατά, και ο ανθρωπος είναι υποχείριο άβουλο του καπιταλισμού,πες μου,μήπως δεν υπάρχουν πράγματα σ'αυτή τη ζωή που μπορούν να κάνουν ενα ανθρωπο ευτυχισμένο? Θα μου πεις, υπάρχει κόσμος που δουλεύει ολη μέρα για ενα ξεροκόμματο, που είναι η ευτυχία σ'αυτό?Ας το δουμε συγκριτικά. έχει καλυτερέψει η ζωή του? Ισως δεν εχει καταφέρει να κατακτήσει την ευτυχία αλλά εχει αλλάξει καθολου προς το καλύτερο? Και ολα αυτά τα αγαθά που αγοράζει? Τον κάνουν ευτυχισμένο? Τα χρειάζεται? Αυτό πιστεύω πως μπορεί να το απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του. Εγώ προσωπικά δε θα μπορούσα να δουλεύω ολη μέσα σαν το σκυλί για να πάρω μια τσάντα gucci και μετά να νιώσω ολοκληρωμένη σαν προσωπικότητα. Ξέρω πως καποιοι (ες) το κάνουν,και το ευχαριστιούνται, και λέω κάβλα τους. Μπορεί να είναι αιχμάλωτες της μόδας,αλλά εκεί βρίσκεται η μαγική στιγμή τους, δεν πρόκειται εγω να τους την ακυρώσω. Θα μου πεις οι συνθήκες... οκ, να δεχτώ πως παίζουν ρόλο οι συνθήκες για κάθε σκλαβιά που βιώνεται σαν ελευθερία και κάθε μιζέρια που βιώνεται σαν ευτυχία (βλέπε κατοχή μάρκας που προκαλεί περηφάνια). Οι συνθήκες είναι πάντα εκεί. Οκ,ας παλέψουμε για μια αλλαγή. Αλλά δε μπορείς εσυ,αγαπητέ,να παρεις απο το χέρι μια κυριούλα και να της πεις, η ευτυχία σου αγαπητή μου δε βρίσκεται στη τσάντα που αγόρασες,αλλά στην ποίηση,στη λογοτεχνία και στις τέχνες. Θα σου πει "α παράτα με Χριστιανέ μου εγώ θέλω τη τσάντα μου δε θέλω να διαβάσω Σεφέρη". Ευτυχία είναι να της επιβάλεις εσυ τι χρειάζεται?
Αυτά για προβληματισμό γιατί βαριέμαι να γραψω άλλα. Ο προβληματισμός ο δικός μου προέρχεται απο το στενό συγχρωτισμό μου με άτομο μαρξιστικής ιδεολογίας,το οποιο υπεραγαπώ και δεν προτίθεμαι να στενοχωρήσω με το να πω οτιδήποτε που θα του χαλάσει τη νιρβάνα. Αλλά κάπου θέλω να τα γράψω.
Η αληθεια είναι οτι δε ζούμε στην τέλεια εποχή, αλλά μήπως δεν είναι σήμερα τα πράγματα καλύτερα απ'οτι ήταν 50 χρόνια πριν? Μηπως ήμαστε τώρα πιο σκλάβοι απ'οτι ήμασταν τότε? Οκ,τότε δεν υπήρχαν οι διαφημίσεις, δεν υπήρχαν ομως ουτε τα προιόντα. Και ποιος τα χρειάζεται τα προιοντα,θα μου πεις. Ρώτα και κείνους που δεν είχαν, πλυντήρια,ψυγεία, αυτοκίνητα,μαλακτικά ρούχων, ακόμα και ιντερνετ, υπολογιστές και περιφερειακά,γιατί υποτιμούμε το πόσο πιο απλή κάνουν τη ζωή μας? Θα αντάλλασσες όλα αυτά για μια "ήρεμη ζωή" σ΄ενα χωριό της δεκαετίας του 50? ή εστω και του 60. Ισως να ήταν πιο απλά τότε τα πράγματα, αλλά δε σημαίνει πως ήταν και πιο ευκολα. Ευκολο είναι να δουλεύεις ολη μέρα κάτω απ τον ηλιο,και να αγχώνεσε μη βρέξει και σου χαλάσει η σοδειά, πότε θα τα μαζέψεις όλα να μη σαπίσουν,αν θα τα πουλήσεις, η ακόμα και βοσκός στα λιβάδια (ειδυλλιακή εικόνα) θα μπορούσες ειλικρινά να αντέξεις πάνω απο βδομάδα εσύ και τα πρόβατα στη μέση του πούποτε? (ή εστω,ενα μήνα).Μήπως, εκτός απο απλή η ζωή εκείνη να ήταν και βαρετή? Μηπως ο ανθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να αγωνιά και να παλεύει για την εξέλιξη,την προσωπική του,την κοινωνική, και στις μέρες μας βεβαίως την τεχνολογικη?
Και ας υποθέσουμε πως δεν είπες ποτέ πως παλιά ηταν καλύτερα, αλλά ισχυρίζεσαι πως ΚΑΙ τώρα είναι τα πράγματα σκατά, και ο ανθρωπος είναι υποχείριο άβουλο του καπιταλισμού,πες μου,μήπως δεν υπάρχουν πράγματα σ'αυτή τη ζωή που μπορούν να κάνουν ενα ανθρωπο ευτυχισμένο? Θα μου πεις, υπάρχει κόσμος που δουλεύει ολη μέρα για ενα ξεροκόμματο, που είναι η ευτυχία σ'αυτό?Ας το δουμε συγκριτικά. έχει καλυτερέψει η ζωή του? Ισως δεν εχει καταφέρει να κατακτήσει την ευτυχία αλλά εχει αλλάξει καθολου προς το καλύτερο? Και ολα αυτά τα αγαθά που αγοράζει? Τον κάνουν ευτυχισμένο? Τα χρειάζεται? Αυτό πιστεύω πως μπορεί να το απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του. Εγώ προσωπικά δε θα μπορούσα να δουλεύω ολη μέσα σαν το σκυλί για να πάρω μια τσάντα gucci και μετά να νιώσω ολοκληρωμένη σαν προσωπικότητα. Ξέρω πως καποιοι (ες) το κάνουν,και το ευχαριστιούνται, και λέω κάβλα τους. Μπορεί να είναι αιχμάλωτες της μόδας,αλλά εκεί βρίσκεται η μαγική στιγμή τους, δεν πρόκειται εγω να τους την ακυρώσω. Θα μου πεις οι συνθήκες... οκ, να δεχτώ πως παίζουν ρόλο οι συνθήκες για κάθε σκλαβιά που βιώνεται σαν ελευθερία και κάθε μιζέρια που βιώνεται σαν ευτυχία (βλέπε κατοχή μάρκας που προκαλεί περηφάνια). Οι συνθήκες είναι πάντα εκεί. Οκ,ας παλέψουμε για μια αλλαγή. Αλλά δε μπορείς εσυ,αγαπητέ,να παρεις απο το χέρι μια κυριούλα και να της πεις, η ευτυχία σου αγαπητή μου δε βρίσκεται στη τσάντα που αγόρασες,αλλά στην ποίηση,στη λογοτεχνία και στις τέχνες. Θα σου πει "α παράτα με Χριστιανέ μου εγώ θέλω τη τσάντα μου δε θέλω να διαβάσω Σεφέρη". Ευτυχία είναι να της επιβάλεις εσυ τι χρειάζεται?
Αυτά για προβληματισμό γιατί βαριέμαι να γραψω άλλα. Ο προβληματισμός ο δικός μου προέρχεται απο το στενό συγχρωτισμό μου με άτομο μαρξιστικής ιδεολογίας,το οποιο υπεραγαπώ και δεν προτίθεμαι να στενοχωρήσω με το να πω οτιδήποτε που θα του χαλάσει τη νιρβάνα. Αλλά κάπου θέλω να τα γράψω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
