ελευθερία (?)

Πολλοί λεν πως στη σημερινή εποχή ο ανθρωπος εκατάντησε να είναι σκλάβος σ'ενα σωρό πράγματα και καταστάσεις. Σκλάβος του ωραρίου του,της δουλειάς,των αφεντικών,των υποχρεώσεων,των δανείων,κλπ κλπ.
Η αληθεια είναι οτι δε ζούμε στην τέλεια εποχή, αλλά μήπως δεν είναι σήμερα τα πράγματα καλύτερα απ'οτι ήταν 50 χρόνια πριν? Μηπως ήμαστε τώρα πιο σκλάβοι απ'οτι ήμασταν τότε? Οκ,τότε δεν υπήρχαν οι διαφημίσεις, δεν υπήρχαν ομως ουτε τα προιόντα. Και ποιος τα χρειάζεται τα προιοντα,θα μου πεις. Ρώτα και κείνους που δεν είχαν, πλυντήρια,ψυγεία, αυτοκίνητα,μαλακτικά ρούχων, ακόμα και ιντερνετ, υπολογιστές και περιφερειακά,γιατί υποτιμούμε το πόσο πιο απλή κάνουν τη ζωή μας? Θα αντάλλασσες όλα αυτά για μια "ήρεμη ζωή" σ΄ενα χωριό της δεκαετίας του 50? ή εστω και του 60. Ισως να ήταν πιο απλά τότε τα πράγματα, αλλά δε σημαίνει πως ήταν και πιο ευκολα. Ευκολο είναι να δουλεύεις ολη μέρα κάτω απ τον ηλιο,και να αγχώνεσε μη βρέξει και σου χαλάσει η σοδειά, πότε θα τα μαζέψεις όλα να μη σαπίσουν,αν θα τα πουλήσεις, η ακόμα και βοσκός στα λιβάδια (ειδυλλιακή εικόνα) θα μπορούσες ειλικρινά να αντέξεις πάνω απο βδομάδα εσύ και τα πρόβατα στη μέση του πούποτε? (ή εστω,ενα μήνα).Μήπως, εκτός απο απλή η ζωή εκείνη να ήταν και βαρετή? Μηπως ο ανθρωπος δεν είναι φτιαγμένος να αγωνιά και να παλεύει για την εξέλιξη,την προσωπική του,την κοινωνική, και στις μέρες μας βεβαίως την τεχνολογικη?
Και ας υποθέσουμε πως δεν είπες ποτέ πως παλιά ηταν καλύτερα, αλλά ισχυρίζεσαι πως ΚΑΙ τώρα είναι τα πράγματα σκατά, και ο ανθρωπος είναι υποχείριο άβουλο του καπιταλισμού,πες μου,μήπως δεν υπάρχουν πράγματα σ'αυτή τη ζωή που μπορούν να κάνουν ενα ανθρωπο ευτυχισμένο? Θα μου πεις, υπάρχει κόσμος που δουλεύει ολη μέρα για ενα ξεροκόμματο, που είναι η ευτυχία σ'αυτό?Ας το δουμε συγκριτικά. έχει καλυτερέψει η ζωή του? Ισως δεν εχει καταφέρει να κατακτήσει την ευτυχία αλλά εχει αλλάξει καθολου προς το καλύτερο? Και ολα αυτά τα αγαθά που αγοράζει? Τον κάνουν ευτυχισμένο? Τα χρειάζεται? Αυτό πιστεύω πως μπορεί να το απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του. Εγώ προσωπικά δε θα μπορούσα να δουλεύω ολη μέσα σαν το σκυλί για να πάρω μια τσάντα gucci και μετά να νιώσω ολοκληρωμένη σαν προσωπικότητα. Ξέρω πως καποιοι (ες) το κάνουν,και το ευχαριστιούνται, και λέω κάβλα τους. Μπορεί να είναι αιχμάλωτες της μόδας,αλλά εκεί βρίσκεται η μαγική στιγμή τους, δεν πρόκειται εγω να τους την ακυρώσω. Θα μου πεις οι συνθήκες... οκ, να δεχτώ πως παίζουν ρόλο οι συνθήκες για κάθε σκλαβιά που βιώνεται σαν ελευθερία και κάθε μιζέρια που βιώνεται σαν ευτυχία (βλέπε κατοχή μάρκας που προκαλεί περηφάνια). Οι συνθήκες είναι πάντα εκεί. Οκ,ας παλέψουμε για μια αλλαγή. Αλλά δε μπορείς εσυ,αγαπητέ,να παρεις απο το χέρι μια κυριούλα και να της πεις, η ευτυχία σου αγαπητή μου δε βρίσκεται στη τσάντα που αγόρασες,αλλά στην ποίηση,στη λογοτεχνία και στις τέχνες. Θα σου πει "α παράτα με Χριστιανέ μου εγώ θέλω τη τσάντα μου δε θέλω να διαβάσω Σεφέρη". Ευτυχία είναι να της επιβάλεις εσυ τι χρειάζεται?

Αυτά για προβληματισμό γιατί βαριέμαι να γραψω άλλα. Ο προβληματισμός ο δικός μου προέρχεται απο το στενό συγχρωτισμό μου με άτομο μαρξιστικής ιδεολογίας,το οποιο υπεραγαπώ και δεν προτίθεμαι να στενοχωρήσω με το να πω οτιδήποτε που θα του χαλάσει τη νιρβάνα. Αλλά κάπου θέλω να τα γράψω.