sniff

Η επόμενη βδομάδα είναι η τελευταία μου βδομάδα στα σταρμπακς.

Αμαν το σκέφτουμαι έρκεται μου να πάω τωρά στο μαγαζί και να τα αγκαλιάσω ούλλα τζιμέσα.
τη zumex (η μηχανή του χυμού) τα μπλέντερ, το πλυντήριο πιάτων,τη μηχανή του καφέ,τη σκούπα, τη βιτρίνα με τα γλυκά, τις γαλλικές πρέσσες, τα ποτήρια τα καλαμάκια, τες τουαλέτες που με τόσο μεράκι εκαθάριζα, τα τραπεζια και τις καρέκλες που εμάζευκα με ξιτιμασιές κάθε βράδυ, τους πελάτες που μου εσπάζαν τα νεύρα και ήθελα να τους φτύσω στον καφέ, τους συνάδελφους που μερικοί εγίναν τόσο αναπόσπαστο και όμορφο κομμάτι της καθημερινότητας μου,που εν μπορώ να φανταστώ οτι εννα τους αποχωριστώ και εν θα ξαναδουλέψουμε μαζί σε βάρδια.

ΜΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Εν θέλω να γίνω γιατρός, θέλω να κάμνω καφέδες για πάντα (τωρά ρε γαμώτο να φύω,που εθίστηκα στο να φτιάχνω φρεντο καπουτσίνο?) Ασε που δαμέ και κάτω εννα πρέπει να πληρώνω τους καφέδες μου (σνιφ??)

Κρίμα που ενέχω περισσότερες αναρτήσεις στο μπλογκ για τη δουλειά (τι σκατά το έχω ολόκληρο διαδικτιακό ημερολόγιο ) εδοκίμασα πολλές φορες να γράψω αλλά εν μου εφκαινε με τίποτε,γιατί κάποια πράματα αμα τα ζεις τόσο έντονα εν μπορείς (εγώ δηλαδή εν μπορώ) να τα αποτυπώσεις μετά οπως πρέπει, και οτι και να γράψεις φαίνεται σου λίο ή ανακριβές.

Θα εμπορούσα για παράδειγμα να γράψω σελίδες ολόκληρες με τις ιδιοτροπίες και τις αγένειες των πελατών. Εκαμνα mental notes στη δουλειά αλλά ώσπου να ερτω σπίτι εξίαννα τα ούλλα. Επίσης εξίανα την κούραση,την ορθοστασία,τη ψυχολογική πίεση,κάποιες κακές συμπεριφορές και κάποια ηλίθια περιστατικά που μέσα μέσα εγαμούσαν μου εντελώς τη ψυχολογία και τα οποία αποτελούν ισως καλούς λόγους γιατί μια γιατρός (ή οποιοσδήποτε αλλος ανθρωπος εδω που τα λέμε) να μην μείνει να δουλεύει στα σταρμπακς για πενταροδεκάρες.

Οι πελατες δε,ενα ολόκληρο κεφάλαιο οπως ανάφερα και πριν. Το τι ξινίλα,ιδιοτροπία,κακομοιριά επέρασε που το ταμείο κατα διαστήματα εν περιγράφεται. Οπως και άλλοι τόσο ευγενικοί, καλότροποι,ανθρώπινοι. Ομως κανένας εν μου ηταν ποτέ αδιάφορος. Μόνο κατά το τέλος της βάρδιας που το κεφάλι μου ηταν καζάνι και τα πόθκια μου εν με βαστούσαν πλεον εσταματούσε να με ενδιαφέρει ο ανθρωπος που είχα απέναντι μου και εμετρουσα την ώρα για να σχολάσω.

Ομως πάντα εσυνεβαινε το εξης παράδοξο. Ενω στες 5-6 ωρες αρχιζα να κουράζομαι και να ανυπομονω να περάσει η ωρα,οταν εφτανε σιγά σιγά
το σχόλασμα εν ήθελα να φύω και πάντα ηθελα να καθομαι λίο παραπάνω. sicko εντελώς, πολλά λίες φορές εφυα ακριβώς στην ώρα μου συνήθως εκάθουμουν αλλο λίο,ετσι για την πλακα.

I really loved that job.

Εσωσε με και αποψε η Γώγου

Η μοναξιά...
δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει...

η αγαπη παλι θα καλεί

Κάθομαι στον Ευαγγελισμό και περιμένω μια φίλη μου. Στην κορυφή των σκαλοπατιών είναι αραγμένο ενα αδέσποτο σκυλί και κοιτάζει βλοσυρά τον κόσμο που περνά. Εχει μια περίεργη σοβαρότητα το βλέμμα του και με κάνει να αναρωτιέμαι... αν ανθρωποι και ζώα δεν είναι εν τέλει τόσο διαφορετικά όντα,και τα ζώα σαν τους ανθρώπους νιώθουν, πως αντέχουν τα αδέσποτα να ζουν τόσο μοναχικά? Δε χρειάζονται αγάπη, μια ζεστή αγκαλιά, οχι ιδιοκτήτη-αλλά συντροφιά. Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, ενας φιλιππινέζος που περνούσε βλέπει το σκύλο,τον πλησιάζει και τον αρχίζει στις αγάπες. Χαιδεύει με θέρμη το σκυλί,μιλά γλυκα, το καλοπιάνει. Το ζωντανό φαίνεται ευτυχισμένο,το βλέπω στη φάτσα του,γελά. Με πιάνει μια ανεξήγητη συγκίνηση. Έρχεται η φίλη μου γυρνάω να την χαιρετίσω, και οταν στρέφω ξανά το βλέμμα προς τα πάνω, ο φιλιππινέζος έχει φύγει και το σκυλί εχει γύρει το κεφάλι και κοιμάται ανέμελα.

Ποιος γιορτάζει?

Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα για τη νομιμοποίηση της κάνναβης :P

Παρόλο που δε σταματά να με εκπλήσσει το τι παγκόσμιες μέρες εχουν καθιερωθεί σε τούντον κόσμο, στη συγκεκριμένη περίπτωση μια περαιτέρω ευαισθητοποίηση και ενημέρωση εν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα. Ούτως ή αλλως, ενα μεγάλο ποσοστό των νέων την κάνναβη την εχουν πλέον απομυθοποιήσει και απενοχοποιήσει.


here's my opinion

this is the life

mia kali efimeria, kai meta gia mpires s'ena baraki me orea mousiki.

mono an estamatousan lio na me ponoun ta po8kia mou. oh well, en mporoume na ta exoume oulla..