sniff

Η επόμενη βδομάδα είναι η τελευταία μου βδομάδα στα σταρμπακς.

Αμαν το σκέφτουμαι έρκεται μου να πάω τωρά στο μαγαζί και να τα αγκαλιάσω ούλλα τζιμέσα.
τη zumex (η μηχανή του χυμού) τα μπλέντερ, το πλυντήριο πιάτων,τη μηχανή του καφέ,τη σκούπα, τη βιτρίνα με τα γλυκά, τις γαλλικές πρέσσες, τα ποτήρια τα καλαμάκια, τες τουαλέτες που με τόσο μεράκι εκαθάριζα, τα τραπεζια και τις καρέκλες που εμάζευκα με ξιτιμασιές κάθε βράδυ, τους πελάτες που μου εσπάζαν τα νεύρα και ήθελα να τους φτύσω στον καφέ, τους συνάδελφους που μερικοί εγίναν τόσο αναπόσπαστο και όμορφο κομμάτι της καθημερινότητας μου,που εν μπορώ να φανταστώ οτι εννα τους αποχωριστώ και εν θα ξαναδουλέψουμε μαζί σε βάρδια.

ΜΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Εν θέλω να γίνω γιατρός, θέλω να κάμνω καφέδες για πάντα (τωρά ρε γαμώτο να φύω,που εθίστηκα στο να φτιάχνω φρεντο καπουτσίνο?) Ασε που δαμέ και κάτω εννα πρέπει να πληρώνω τους καφέδες μου (σνιφ??)

Κρίμα που ενέχω περισσότερες αναρτήσεις στο μπλογκ για τη δουλειά (τι σκατά το έχω ολόκληρο διαδικτιακό ημερολόγιο ) εδοκίμασα πολλές φορες να γράψω αλλά εν μου εφκαινε με τίποτε,γιατί κάποια πράματα αμα τα ζεις τόσο έντονα εν μπορείς (εγώ δηλαδή εν μπορώ) να τα αποτυπώσεις μετά οπως πρέπει, και οτι και να γράψεις φαίνεται σου λίο ή ανακριβές.

Θα εμπορούσα για παράδειγμα να γράψω σελίδες ολόκληρες με τις ιδιοτροπίες και τις αγένειες των πελατών. Εκαμνα mental notes στη δουλειά αλλά ώσπου να ερτω σπίτι εξίαννα τα ούλλα. Επίσης εξίανα την κούραση,την ορθοστασία,τη ψυχολογική πίεση,κάποιες κακές συμπεριφορές και κάποια ηλίθια περιστατικά που μέσα μέσα εγαμούσαν μου εντελώς τη ψυχολογία και τα οποία αποτελούν ισως καλούς λόγους γιατί μια γιατρός (ή οποιοσδήποτε αλλος ανθρωπος εδω που τα λέμε) να μην μείνει να δουλεύει στα σταρμπακς για πενταροδεκάρες.

Οι πελατες δε,ενα ολόκληρο κεφάλαιο οπως ανάφερα και πριν. Το τι ξινίλα,ιδιοτροπία,κακομοιριά επέρασε που το ταμείο κατα διαστήματα εν περιγράφεται. Οπως και άλλοι τόσο ευγενικοί, καλότροποι,ανθρώπινοι. Ομως κανένας εν μου ηταν ποτέ αδιάφορος. Μόνο κατά το τέλος της βάρδιας που το κεφάλι μου ηταν καζάνι και τα πόθκια μου εν με βαστούσαν πλεον εσταματούσε να με ενδιαφέρει ο ανθρωπος που είχα απέναντι μου και εμετρουσα την ώρα για να σχολάσω.

Ομως πάντα εσυνεβαινε το εξης παράδοξο. Ενω στες 5-6 ωρες αρχιζα να κουράζομαι και να ανυπομονω να περάσει η ωρα,οταν εφτανε σιγά σιγά
το σχόλασμα εν ήθελα να φύω και πάντα ηθελα να καθομαι λίο παραπάνω. sicko εντελώς, πολλά λίες φορές εφυα ακριβώς στην ώρα μου συνήθως εκάθουμουν αλλο λίο,ετσι για την πλακα.

I really loved that job.