Ελευθερία τελος?

Εν μπορώ να πω οτι εχω παράπονο που τα χρόνια που επέρασα στην Αθήνα.... νομίζω πως έζησα έντονα κάποιες στιγμές, εκπλήρωσα κάποιους στόχους,επραγματοποίησα κάποια όνειρα, ήπια, εκάπνισα,έκλαψα, εδιασκέδασα, εχόρεψα, εταξίδεψα, εγνώρισα κόσμο, ετσακώθηκα με κόσμο, ερωτευτηκα-αγάπησα,απόκτησα απωθημένα, κάποια άλλα εξεφορτώθηκα τα. Άλλαξα γενικά ως ανθρωπος. Με δυσκολία αναγνωρίζω στον εαυτό μου το παιδάκι που ήμουν οταν επρωτοήρτα. 7 χρόνια εν τούτα, κανένας εν μινίσκει ο ίδιος.

Με λία λόγια,τουντα χρόνια ηταν γεμάτα. Οπως τα ήθελα,οπως τα εφαντάζουμουν. Αλλά τζίνο που εννα μου λείψει παραπάνω που τούντα χρόνια,ηταν η απόλυτη ελευθερία που (πιστευω πως) εβίωσα.

Σε μια πόλη που εν σε ξέρει κανείς,ενας ανθρωπος που μινίσκει μόνος του και εν δια λογαριασμό σε κανένα,ηταν το υπέρτατο συναίσθημα μοναξιάς και ελευθερίας μαζί. Υπήρχαν μέρες που εν ήθελα να δω κανένα,και εν εβλεπα κανένα. Εξυπνούσα το πρωί και είχα την μια ώρα που χρειάζουμαι για να γίνω κοινωνική στη διαθεσή μου. εν είχα κοινωνικό περιγυρο να με κρίνει,να με σχολιάζει, να με καρφώνει, να αγχώνεται για μένα,να στενοχωριέται για μένα.

Ναι ναι μιλώ για τα σόγια. Τα σόγια που οσο και να τους αγαπάς, υπάρχει το τεράστιο χάσμα νοοτροπίας που σε χωρίζει που τζίνους. τα σόγια που πάντα εχουν αποψη και θα την πουν χωρίς να σε ρωτήσουν. Τα σόγια που ενέχουν ιδέα τι ανθρωπος είσαι αλλά πιστευκουν οτι ξέρουν πως πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου. Τα σόγια που περιμένουν απο σένα να συμπεριφέρεσαι συμφωνα με τις κοινωνικές νόρμες, οπως εχουν κανει και αυτοι. Τα σόγια που θα χαρούν πολύ να σε δουν ενα αποκατεστημένο μιζερο κυβερνητικό υπάλληλο (ολα τους τα μέσα θα είναι στην υπηρεσία σου- νο θενκς)

Μερικές φορές πάλε σκέφτουμαι οτι εν μόνη μου που βάλλω τουντα διλήμματα στον εαυτό μου.Πως εν η ιδέα μου οτι η νοοτροπία τους εν καταπιεστική, πως τους επαρεξήγησα, πως αγαπούν με και θέλουν το καλό μου και εγώ είμαι η κατζιά που τους κρίνω ετσι. Αλλά μετά σκέφτουμαι το θείο μου τον ψυχοπαθή και πόσο λίο του εσταθήκαν,επειδή ηταν διαφορετικός...

Με βλέπω ήδη να κυκλοφορώ στα οικογενειακά τραπέζια ως μαυρο πρόβατο.Ελπίζω μόνο να μεν περιμένουν να κάμνω και "μπεεεε". (μαυρο ισως,πρόβατο οχι)

Για οσους απο το σόι μου τυχει να διαβάσουν αυτό το ποστ, ελπίζω να δείξετε κατανόηση. It's nothing personal.