οι πιο τρελλες μας αναμνησεις δεμενες

Δεμενες στενα με τουτο το ονομα : Βασιλης Παπακωνσταντίνου. Οσο και να λεω οτι επροχωρησα που το Βασιλη στο Θανάση, και αφησα πισω μου την χρυση εποχη του "εντεχνου" των πυξ λαξ του μαχαιριτσα τζε των κατσιμιχαιων, που εκοφκα φλεβα τραγουδωντας το παπακι, το σ'ακολουθω, το διδυμοτοιχο μπλουζ και το μη γυρισεις, τελικά εν ουλλα ακόμα τζαμέ, καταγραμμένα στο dna μου, ειδικα αμαν εσιεις τον βασιλη να τραγουδα λαιβ μπροστα σου στα 10 μέτρα, εν δύσκολο να μεν συγκινηθείς.
Μαλάκα, ειπεν τα ουλλα. Ειπεν τα πιο αγαπημένα, τζε ειπεν τα με τοσο σεβασμο, με τη γνωστη θεατρικοτητα που τον διακρινει, καθως εσουζουμουν με τη μουσικη ερκουνταν στα μα8κια μου σκηνες που την εφηβεια τζε τα φοιτητικα μου χρονια, εταξιδεψε με.
Εθυμηθηκα την πρωτη μου συναυλια, κλασικα με την Εδον, ειχε μολις κυκλοφορησει το αλμπουμ πες μου ενα ψεμα ν'αποκοιμηθω. Ηταν η πρωτη μου συναυλια, ημουν 12 χρονων, επηαμε με κατι αλλα παιδακια χωριανόπουλα, εμπηχτηκαμε μες το πληθος τζε εχοροπηδουσαμε, Την επομενη μερα εγορασα το cd.
Μετα ακολουθησαν απειρες συναυλιες, παντα μπροστα μπροστα, να κουντω, να δερνουμε με τους υπολοιπους, να τρωω νερα να φεφκω τζε να ειμαι που πανω ως κατω στη σκονη τζε στες λασπες.  Σιγα σιγα η θεση μου αλλασσε στες συναυλιες, ως φοιτητρια ημουν μεν μπροστα αλλα στα πλαγια τζε το χοροπηδημα εδωσε τη θεση του σε ενα ηπιο λικνισμα. Μετα το μπροστα εγινε πιο πισω πιο πισω...  μετα επηεννα αλλα ενενθουσιαζουμουν γιατι εισιεν αρχισει στο μεταξυ να φκαλει τη μια μαλακια μετα την αλλη τζε οπως ολοι οι πρωην φανατικοι οπαδοι εξενερωσα τζε γω τζε επροτιμουσα να πηεννω στις συναυλιες των διαφανων κρινων τζε του Θαναση.
 Επισης εθυμηθηκα ενα πρωι, μαθητες ακομα, που ειχαμεν παει εκπαιδευτικο συνεδριο στη Λαρνακα , τζε η ανατολη ηβρε μας καθισμενους σενα ναυαγοσωστικο πυργο κουκουλωμενους με τες κουβερτες του ξενοδοχειου να ακουμε βασιλη τζε τσοπανα ρειβ που κατι αθλια μεγαφωνακια τζε να καπνιζουμε ναργιλε. Πολλα μεγαλη φλασιά τουτη λεμε.
Κατω απο φωτα κοκκινα κοιματε η Σαλονικη... αλλες αναμνησεις τζαμε....
Τζε το πορτο ρικο, μα πως εμπορεσα να ξεχασω την υπαρξη τουντου τραγουδιου. Υμνος, πορωση, χαμένα ονειρα που εξεθωριάσαν, ομως τοτε ετραγουδούσαμεν το τζε εζούσαμεν το, εσηκωναμε τα χερια ψηλά τζε αγκαρίζαμεν με σφιγμένη καρδιά.
Τουντο πράμα εν  ο Βασίλης. Ενα σφιξιμο στην καρδιά τα τραγούδια του, τζε μπορει να εγινε οπως εγινε τζε να ζει ακομα που τες παλιες του δοξες, αλλά εν πειραζει εν του κρατουμε κακία. Εμεγάλωσεν μας.