Cats Dream

How neatly a cat sleeps, Sleeps with its paws and its posture, Sleeps with its wicked claws, And with its unfeeling blood, Sleeps with ALL the rings a series Of burnt circles which have formed The odd geology of its sand-colored tail. I should like to sleep like a cat, With all the fur of time, With a tongue rough as flint, With the dry sex of fire and After speaking to no one, Stretch myself over the world, Over roofs and landscapes, With a passionate desire To hunt the rats in my dreams. I have seen how the cat asleep Would undulate, how the night flowed Through it like dark water and at times, It was going to fall or possibly Plunge into the bare deserted snowdrifts. Sometimes it grew so much in sleep Like a tiger's great-grandfather, And would leap in the darkness over Rooftops, clouds and volcanoes. Sleep, sleep cat of the night with Episcopal ceremony and your stone-carved moustache. Take care of all our dreams Control the obscurity Of our slumbering prowess With your relentless HEART And the great ruff of your tail.

Pablo Neruda

Αν το βρεις | Διάφανα Κρίνα ( Τεχνόπολις 2015 )

Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκφράσω με λέξεις τα συναισθήματα που επροκάλεσε τούτη η συναυλία μετά απο τόσα χρόνια. Από την τελευταία φορά που απολαύσαμε λαιβ την καλύτερη ελληνική μπάντα επεράσαν (με τρόπο μάλλον ύπουλο) 8μιση χρόνια. Μετά την επεισοδιακη διάλυση τους εν είχαμε πια καμιά ελπίδα, ούτε καν αξίωση να τους ξαναδούμε ζωντανά. Αναπολούσαμε ομως πάντα τις όμορφες στιγμές των συναυλιών τους και συχνά-πυκνά εκαταφεύγαμε στα κρίνα σε ώρες μοναξιάς ή εσωτερικής αναζήτησης.



Η συναυλία ήταν ενα όνειρο. Εν ήταν  μια επιστροφή στα φοιτητικά μου χρόνια, στα 20κάτι μου, όπου πάμπολλες φορές εσυνευρεθήκαμε με φίλους κάτω απο τη σκηνή τους, ή εχορέψαμε στη μουσική τους στα παλιά μας στέκια.  Εν ήταν απλά μια συναυλία με καταπληκτική μουσική και ωραίο κόσμο. Ηταν μια συναυλία που η 20χρονη Μελίνα εσυνάντησε την 30αρα Μελίνα και εκουνηθήκαν μαζί σε πανέμορφες γνώριμες μελωδίες,εσιγοψιθυρίσαν μαζί γνώριμους ποιητικούς στίχους και ήβραν ένα κοινό σημείο αναφοράς. Ηταν η συναυλία που τα παλιά κρίνα, οι 40αρηδες εσυναντήσαν τους τωρινούς εαυτούς τους, λίγο πιο χιονισμένοι στα μαλλιά, πιο σοβαροί στις εκφράσεις και στη μουσική τους , πιο μεστοί, πιο άμεσοι. Ηταν μια νύχτα χωρίς χρονικό προσδιορισμό, εν ήμασταν ούτε στο 2004 ούτε στο 2015, ήμασταν πέρα και έξω από τον χρόνο, σ΄ενα τόπο που εν υπάρχει θάνατος ούτε γηρατειά ούτε αρρώστιες ούτε πόλεμοι.





το ευχαριστώ είναι λίγο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη μου γιαυτη τη νύχτα. Μακάρι να παν ολα καλά με το Θανο. Εν μπορω να φανταστω ποση δυναμη εχρειαστηκε για να βγει να τραγουδησει, σωματικη και ψυχικη. Υποκλίνομαι στο ταλέντο και τη Ψυχη του. Μακαρι ναν πολλα χρονια ακομα δαμε να μας τραγουδα.

Mιας και χρησιμοποιω το μπλογκ περιπου σαν προσωπικο ημερολογιο ειναι απαραδεκτο το γεγονος οτι ενεγραψα τπτ ακομα για το καλοκαιρι του 15. Ακομα πιο απαραδεκτο το γεγονος οτι η ανωθεν φωτο ειναι απο το προηγουμενο καλοκαιρι, απο ενα 3ημερο μουσικο φεστιβαλ στην ορεινη φωκιδα κοντα στην Καλοσκοπη, αλλα εν μπορειτε να πειτε οτι εννεν η πιο δροσερη φωτογραφια που εμπορουσετε να βρειτε σε μπλογκ, ε ε ε? 

Το καλοκαιρι του 15 λοιπον με βρισκει να δουλευω διπλα στους ορθοπεδικους, μακρια απο το κεντρο υγειας του οποιου τις ασχημες εμπειριες εχω ηδη ξεχασει. Ορθοπεδικοι μαλακα, εγγυηση ποιοτητας. Εφοουμουν παρα πολλα τη μερα που ηταν να ξεκινησω την 3μηνη εκπαιδευση μου στην ορθοπεδικη γιατι εβλεπα τους παντα που μακρυα ετσι λιο υπερβολικα κουλ, να πινουν το πρωι τον καφε τους με την ησυχια τους, γενικα με μια ζεν αυρα να τους περιτριγυριζει και λαλω που εννα παω να μπλεξω τωρα με τους χασαπηδες. Αλλα, ολως παραδοξως, επερασα παρα πολλα ωραια μαζι τους, αν εξαιρεσεις κατι εφημεριες που πραγματικα ενιξερα ποιος ασθενης εννα πεθανει πρωτος.  Οι ορθοπεδικοι λοιπον εκπληρωνουν και δεν εκπληρωνουν ολα τα στερεοτυπα που ειχα για αυτους πριν τους γνωρισω. Ειναι κουλ. Ναι. ειναι. αλλα με ενα τροπο που περιλαμβανει κ τον περιγυρο τους ενεν σαν τους αλλους χειρουργους που νομιζουν οτι τζινοι ενι τζαι κανενας αλλος. Επισης η πλειοψηφια ειχε μια ευγενεια που ενεπεριμενα να συναντησω. Πρεπει να σημειωθει οτι οι ορθοπεδικοι ασθενεις επειδη πονουν κ εν μπορουν να περπατησουν να σηκωσουν πραματα κλπ αλλα ενεν κ αρρωστοι του θανατα συνηθως, εχουν μια εξτρα γκρινια (αναμενομενη, εν την κατακρινω) στην οποια οι ορθοπαιδικοι συνηθως αντιδρουν με χαμογελο κ κατανοηση. Αν ο δικος σας ορθοπαιδικος εννεν ετσι μπορειτε να τον αλλαξετε. 

 Εμαθα πολλα. Εμαθα πραματα που αγνοουσα οτι εν τα ηξερα. Εντελως ξενο πεδιο η ορθοπαιδικη για μενα και 3 μηνες ειναι λιγοι για να πεις οτι το κατεχεις. Αλλα σιουρα εν ειμαι οπως εξεκινησα.

Τελοσπαντων, περα που τη δουλεια, το καλοκαιρι ηταν ησυχο κ συμπαθητικο, κλασικα βολτες στο κεντρο, επιτραπεζια, παγωτα, βουτιες στις βρωμερες παραλιες της αθηνας. 

Και μια βδομαδα στον παραδεισο, στο μαγικο νησι της Δονουσας. Φωτογραφιες ενεχω να σας δειξω. Επερασα τοσο ωραια, που ενεφκαλα ουτε μία.  Ενεπίστευκα οτι θα εμπορουσα εγω να καμω ελευθερο καμπιγκ. Εθεωρουσαμε καπως καλομαθημενη. Τελικα οκ ενεν τοσο δυσκολο, ειχε κ καποια δειγματα πολιτισμου, ενα μπαρακι μια ντουζιερα μες το χωραφι, εφκαλαμεν τα περα. Αλλα η θαλασσα, η χρυση αμμος, τα παγωμενα νερα, το μονοπατι αναμεσα στα βραχια, η μικροσκοπικη χωρα, η καλη παρεα, ο παγωμενος αερας το βραδυ, ηταν ουλλα τοσο τελεια. Οσο μακρινη κ αν μου φαινεται τωρα τζινη η βδομαδα, δημιουργει μου ομως παντα εντονα συναισθηματα χαρας κ νοσταλγιας. 

Και τωρα καιρου και δουλειας επιτρεποντος ετοιμαζω ταξιδι προς τη λατρεμενη Ικαρια. 5 μερουλες πριν βουτηξω στο μαγικο κοσμο της ψυχιατρικης.Ανυπομονω, εν ειχα συνειδητοποιησει ποσο πολλα μου εχει λειψει. Εν το μεταξυ να εχει παει ο μισος πληθυσμος των γνωστων μου στο φεισμπουκ φετος. 

Κατι ξερουν.

Marillion - Script For A Jester's Tear

Εν τω μεταξύ αυτό που με ανησυχεί ολοένα και περισσότερο είναι η αδυναμία να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο και οι παρανοήσεις που γεννιούνται από αυτή την αδυναμία....  



Βρήκα και γω ένα αληθινό μέντορα στη δουλειά και είμαι τόσο μα τόσο ευγνώμων....

As promised. Αν και, εχω την εντυπωση οτι η αποσπασματικη επιδειξη ενος τοσο σπουδαιου βιβλιου δεν είναι διαφημιση αλλα δυσφημιση. 

Από τότε βέβαια εθκιάβασα πολλά βιβλία που με ενθουσιάσαν το ίδιο, κάποια και περισσότερο. 

Είναι μια ήσυχη περίοδος που μπορώ να διαβάζω βιβλία να πηγαίνω γιογκα να παίζω dont starve

να παρακολουθώ με αηδία τις πολιτικές εξελίξεις (όσο λιγότερο μπορώ γιατί ενέχω τόσο γερό στομάχι αλλά δυστυχώς στη δουλειά η τηλεόραση παίζει συνέχεια στη διαπασών) και να περιμένω με μια κάποια ανυπομονησία το καλοκαίρι που εκτός των άλλων θα φέρει τη μετακίνηση μου σε κάποιο άλλο, ελπίζω πιο μάχιμο κομμάτι της ειδικότητας. 

Ώς ειδικευόμενης ιατρός στο κέντρο υγείας έχω να πω οτι πρέπει να είδα μέσα στο χειμώνα κατά προσέγγιση 500 άτομα με ιώσεις.  Και αυτή είναι η συντηρητικότερη εκτίμηση. Επίσης ήμουν μονίμως κρυωμένη μονίμως έτρεχε η μύτη μου και  ο βήχας των ασθενών φοβάμαι οτι θα στοιχειώνει τ αυτιά μου για πολυ καιρό ακόμα..., 

Μια φιλικη ιατρικη συμβουλη προσπαθηστε να μην τρεχετε κατευθειαν στο γιατρο για ενα βηχαλακι περιμενετε να δειτε πως θα εξελιχθει καντε τουλαχιστον υπομονη να εμφανιστει ο πυρετος πριν τρεξετε γιατι δεν ειμαστε μαγοι να ξερουμε τι εχετε οταν ερχεστε με ενα βηχα που τον εχετε μιση μερα. 

και άλλα πολλά χαριτωμένα που με έκαναν να αναρωτιέμαι αν την παλεύει ο κόσμος, αν την παλεύω εγώ, αν την παλεύει τελοσπάντων κάποιος απο όλους εκεί έξω ή εδω μέσα. Εν το μεταξυ το ρατσιστικο-μισανθρωπικό παραλήρημα καλά κρατεί....  Νομίζω εν μου εμείναν πολλές τρίχες στο κεφάλι.. Κριμας που εν μπορώ να σας τα πω να γελάσουμε, επειδή βασικά εν θα γελάσουμε, και επειδή εν τόσο μοναδικές ατάκες που εν σχεδόν φωτογραφικές. 

Εν το μεταξυ προβληματιζει με εντονα το τι θα εχω σαν ατομο να δηλωσω οταν με το καλο θα γινει παρελθον αυτη η περιοδος της κρισης. Αν ας πουμε ερτει κανενας τοτε 20αρης και γω ειμαι λεμεν τωρα 70 χρονων και ρωτησει με εσυ τι εκαμες τζίνες τις δύσκολες μέρες? Εγω τι εχω να απαντησω??? Αλλα πραγματικα τι μπορει να απαντησει καποιος? 

Χατζηφραγκέτα - Πατητές και Μακροβούτια

Αυτο το υπερμεγιστο ασμα  εχει κολλησει εδω και 2 μερες στο στομα μου και δε λεει να ξεκολλησει. Και ευτυχως γιατι με τα ζορια που παιρνω στη δουλεια και στο σπιτι νομιζω οτι αν δεν το ετραγουδουσα ουλλη μερα ηταν να παθω ελκος στομαχου που εν πριτι ματς το μονο πραμα που ενεσιει το στομασιη μου τουντην περιοδο.

Μπορει να μεν καμνουμε υψηλη ιατρικη στο τρισαθλιο κεντρο υγειας αλλα σιγουρα ηταν μια καλη εμπειρια για μενα για να καταλαβω επιτελους οτι πρεπει να αλλαξω σταση απεναντι στους ανθρωπους και να μεν ειμαι τοσον αγαθιαρα κ ευκολοπιστη. Καθε μερα που περνω τζιμεσα χανω κ ενα κομματι της πιστης μου στην ανθρωποτητα.


Διαβαζω ενα υπεροχο βιβλιο του Ασιζ Νεσιν. Λεγεται ο μονος δρομος. Ηβρα καινουριο αγαπημενο συγγραφεα. Αν βρω χρονο κ ορεξη θα σας παραθεσω καποια στιγμη ενα αποσπασμα. Προς το παρον θα πω οτι αν βρειτε κανενα βιβλιο του αξιζει τον κοπο να το γορασετε και να το διαβασετε. Ισως να σας αρεσει ο γλυκοπικρος μισο-ειρωνικος μισο-καταθλιπτικος τροπος γραφης του. Εμενα παντως εξετρέλλανε με.

Τελικά που ούλλες τις αρώσκιες η πιο δυσκολη εν η ψυχική νόσος. Χάνεις τόσο πολλά τον έλεγχο της λογικής και της πραγματικότητας που καταλήγεις να βασανίζεσαι εντελώς άδικα, και το χειροτερο, να βασανίζεις εσυ ο ίδιος τον εαυτό σου. Στείλτε όλοι τις ευχές σας στη φίλη μου τη Λ. να γίνει καλά, και γω θα σας ευχηθώ με τη σειρά μου έτσι κακό να μεν σας έβρει ουτε σας ουτε κανένα δικό σας.

Κούραση ψυχική και σωματική. Πέρσι  έτσι τζαιρό ήμασταν Μόναχο με μια φίλη αγαπημένη και αλωνίζαμε χαρούμενες μες την παγωνιά.

Ευτυχώς υπάρχουν και τα άνωθεν τρελά αγόρια να μας φτιάχνουν λίο το κέφι. Μετά βάρτε να ακούσετε το "λιώνω" ακομα ενα υπεροχο ασμα. Εν ειμαστε για τιποτε αλλο τουντην περιοδο.