Οδοιπορικό

Νομίζεις οτι μόνο οι γονείς σου σε μεγαλώνουν και σε ανατρέφουν, αλλά είναι κάποια άτομα που δε σε ξέρουν και ούτε συ τα ξερεις προσωπικά αλλά ο ρόλος που παίζουν στην ανατροφή και εν γένει τη ψυχοσύνθεσή σου ειναι καθοριστικός.
Για μένα το ρόλο του "πνευματικού πατέρα" έπαιξε ξεκάθαρα ο Μενέλαος Λουντέμης, στου οποίου τα υπέροχα μυθιστορήματα θεωρώ οτι οφείλω την (μερικές φορές υπερβολική) ευαισθησία που έχω και την αδυναμία μου στις περιθωριακές ομάδες (" Μα πώς γίνεται να συμπαθείς τους γύφτους?" Ά ρε Μπίθρο...)
 Σημερα με αφορμή την είδηση του θανάτου της Αρλέτας συνειδητοποίησα το πόσο με συντρόφευε και με επηρέασε αυτή η γυναίκα απο πολύ-πολύ μικρή ηλικία.  Θυμαμαι που επαιζε στο ραδιο στο αυτοκινητο για το σχολείο το μπαρ το Ναυαγιο που ηταν τότε το αγαπημενο μου τραγουδι της. Προσπαθουσα να βγαλω το νοημα των στιχων, και φανταζόμουν τον εαυτο μου να πινω ποτά σε μπαρ και διπλα μου να κάθεται αγγελική μορφή γενειοφόρος.  Τότε δεν ήξερα καν πως έμοιαζε το ουίσκι και φυσικά δεν είχα πάει ποτέ σε μπαρ και η εικόνα μου φαινόταν ονειρεμένη (ενδεχομένως απο κει να ξεπηδά και η διαχρονική αγάπη μου για τα μπαρ). Τοτε έπαιζε πολύ και το badida de coco που ήταν ενα τραγούδι που δε μου άρεσε καθόλου, γιατι δεν ήξερα ακριβως τι ηταν το badida de coco και οι στίχοι  μου φαίνονταν τελείως ασύνδετοι.  Μετά φυσικα που ήπια Badida de coco εκτιμησα και το τραγούδι. Οταν το είδα τυχαία σε ενα μπαρ και ανακάλυψα οτι υπήρχε ποτό badida de coco ενθουσιάστηκα. (δεν υπήρχε google τοτε οκ? )

Επίσης το πρώτο και μονάδικο τραγούδι που έμαθα στην κιθάρα ως έφηβη (σε μια προσπαθεια να ανακαλυψω την ανυπαρκτη καλλιτεχνική μου πλευρα) ηταν το '΄Μην μιλάς άλλο γι αγάπη' και νομίζω οτι αν ποτέ ξαναπιάσω κιθάρα στα χέρια μου μπορεί και να το παίξω κ να τραγουδήσω έτσι φάλτσα όπως τότε.

Μετά πηγα για σπουδές και έγινα μανιώδης καπνίστρια και θυμάμαι τον εαυτό μου οταν γυρνούσα ξημερώμαtα απο ξενύχτι και ήθελα να κάνω ενα τελευταίο τσιγάρο, να βάζω στο σιντι πλειερ (ω ναι) το "πρωινό τσιγάρο" και να βλέπω την ημέρα να χαράζει. Θυμάμαι ακόμα και την πικρή γεύση τσιγάρου στο στόμα μετά απο το υπερβολικό chain-smoking της νυχτας. Κάποτε στα πρώτα έτη της σχολής είχα ερωτευτεί και ένα κιθαρίστα και τον παρακαλούσα να μάθει τη "Σερενάτα" να την εντάξει στο πρόγραμμα του. Του πήρα και το σιντί για να το μάθει. Και για να με ευχαριστήσει για το δώρο με εκανε μια αγκαλιά τεράστια που ακόμα τη θυμαμαι και συγκινούμαι. (κρίμα που παρ'ολα αυτά δε μου έκατσε:P)

Μια εποχή μου είχε κολλήσει τρελλά το "Τσάι Γιασεμιου". Ριπιτ συνέχεια. Παρανοια
Οταν ήμουν ερωτευμένη έπαιζε συνέχεια στο κεφάλι μου η "Εκδρομη"
Τα "ησυχα βράδια" ήταν όταν ήθελα να κλάψω για να ξεσπάσω, ηταν ιδανικό για ένα καλό καθαρτικό κλάμα.
Μετά απο ένα χωρισμό για αρκετό διάστημα επαιζε στο playlist το  "Έρχεται κρύο".
Οταν γνωρισα τον Παναγιώτη μου είχε κολλήσει ο "Τάκης" τόσο πολύ που τον είχα καταγράψει σαν Τακη στο κινητό κάτι που ακόμα προκαλεί απορία σε όποιον το δει. (μα φωναζεις το γκόμενο σου Τάκη?)

Δεν είναι μόνο η απαλή "soothing" (πως να το πεις ελληνικα) φωνή της και οι έξυπνοι λυρικοί στίχοι των τραγουδιών της,  Η μουσική της βγάζει ενα αυθεντικό συναίσθημα και ενα gothic ρομαντισμο που είναι υπερβολικά σπανιο. She makes u feel. Δε νομίζω οτι στην ηλικία που είμαι τουλαχιστον υπάρχει τετοιο βαθος και ενταση συναισθηματων στις σχεσεις. Η Αρλετα ομως σε κάνει να πιστεύεις.


 Αρλέτα, υπέροχε Άνθρωπε, σ'ευχαριστούμε.