Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού

Έτσι γεννήθηκε με μια ιλαρή στην όψη σκοτεινιά.
Και άρχισε μες στης ζωής την θάλασσα να τυρανιέται
και μέρα νύχτα να χτυπιέται απ τα ψηλά κύματά της.
Με τα πλευρά του να αυλακώνονται απ τα πονετικά ραπίσματα
απρόσκλητης μορφής παιδιού με ένα μαστίγιο προέκταση του χεριού του.
Και κάποια μέρα τα ποιήματα του έχασαν τις λέξεις τους και νοσηλεύτηκαν
στο αναρρωτήριο της μνήμης.
Οι εξετάσεις ήταν αμείλικτες .Αίφνης όλα ξεκρεμάστηκαν απ το στήθος του
και λύθηκαν οι κόμποι –δάκρυα.
Συνταγογραφήθηκαν όλα όσα από πάντα τον φόβιζαν.
-η σπατάλη του πάθους
-η επαιτεία στους δρόμους της αγαπής
-το κρέμασμα απ τα μπαλκόνια
-το ποτάμι σιωπή
-ο ύπνος της πέτρας του
-οι σεισμικές δονήσεις της καρδιάς του
-το σάλεμα της σάρκας του
-η κοπέλα του γλεντιού
-η κοπέλα του πόνου
-τα μαύρα σκυλιά
-τα δακρυσμένα ανορθόγραφα γράμματα
-τα δέντρα που χλόμιαζαν
-οι σφετεριστές της χαράς του
-τα σχήματα της βουβής μοναξιάς του
-τα χρόνια που κυλάνε
-το κολύμπι στην λάσπη, το βάδισμα στο χαλίκι
-οι λύκοι, οι γύπες
-στον καθρέφτη το μήνυμα γραμμένο με κόκκινο κραγιόν,-‘’Σε μένα μιλάς?’’
-Το σφυροκόπημα των μαρμαράδων πάνω στην πλάκα του
-οι βέρες στον αποτεφρωτήρα της αμνησίας
-τα εξιλαστήρια γαμήσια
-η πόζα πριν την προσευχή
-οι λέξεις των χεριών
-ο εμφύλιος έρωτας
-οι μόνιμοι μόνοι
-οι μάχες από απόσταση
-το άγονο κρεβάτι
-η ακαμψία του Θεού
-΄΄Εσύ που τινάχτηκες σαν κεραυνός απ το όνειρο
και στάθηκες εμπρός του –αληθινή΄΄
Όλα τελείωσαν πια.
Θα φύγει.
Έτσι διαγνώσανε .
Με μια ιλαρή στην όψη σκοτεινιά.
Έτσι όπως ήρθε.

Θάνος Ανεστόπουλος