κρεμουμαι απο πανω*

Ο καττος μου εχει μια τάση την ωρα που τζιμουμαι να βάλλει την μουρη του μες τα μουτρα μου, ουτως ωστε αμα ξυπνω να βλεπω μια ροζ μύτη ξαφνικα μπροστά μου. Οι φιλοι μου λαλουν μου οτι κακομαθαίνω την αλλά τι να κάμω εγώ φταιω που αμα την αφήσω στο μπαλκόνι νιαουρίζει τζε εν με αφηνει να κοιμηθω? Εμεγάλωσε το μωρό μου τζε ομόρφυνε, οταν την ηβρα εξω που την πορτα μου ηταν σε αθλια κατάσταση, μικροσκοπική, μαδημένη, σκελετωμένη, με το ενα μάτι κλειστό που τες τσίμπλες τζε τα μικρόβια, μιλούμε, ηταν ενα γατί σάπιο. Αν την δεις τωρά εν θα την καταλάβεις.
Εν μπορώ να περιγράψω ποσον υπέροχο εν το καλοκαίρι στο νησί. Ξερω οτι εχω αρχισει τζε γίνουμαι πριχτησσα αλλά γαμώτο, αξιζει να πρηχτευκει κανεις! Το πρωί χτυπάς ενα 7ωρο στη δουλειά αλλά μετά ουλλη η μέρα τζε η νυχτα εν δική σου. Παεις μια θαλασσα, παεις μετα για ενα τσιπουρακι η ενα κρασακι, τζαι ενιοτε καταληγεις να βλεπεις τον ηλιο να ανατελλει πανω που τη θαλασσα στο δρόμο για το σπίτι. Ομορφη καθημερινότητα. Το μονο προβλημα εν οτι ή εννα φύω που δαμε αλκοολική (μια λιπώδη διηθηση του ηπατος εχω την σιουρα) ή εννα παθω κανενα καρκίνο του πνευμονα.
Εχτες εσιεσαμεν το παλε στα ποτα. Εχω ΕΤΣΙ κκελλέ σημερα. εννα περασω τη μερα στο κρεβατι βλεποντας καρτουνς. Περιμένω και κατι παιχνιδακια για το xbox να φτασουν. Τα ταχυδρομεία δαμε εν χαπαρκαζουν,εσιει 3 βδομαδες που τα επαραγγειλα. Σαπιλααα λιώσιμο και φρικαρία με περιμένουν αυτο το σαβ/κο.

no no no

http://dai.ly/oqTqc4

epsixoplako8ika...

Ειμαι πτώμα. Εν μπορώ να θυμηθώ ποτε ηταν η τελευταία φορά που εκοιμήθηκα ικανοποιητικά. Μια η ζέστη, μια η παραλία, μια η εφημερία, μετά ξανά η ζέστη μετά ξανά η εφημερία μετά το πανηγύρι και παει λέγοντας. Εφτασα στα όρια μου. Και πρεπει να παραδόσω εργασία. και εχω και ενα παιδί στο σπίτι που περιμένει να γυρίσω για να παίξουμε (η λούλλα μου εν η πιο παιχνιδιάρα γάτα του κόσμου)
Αν ηξερα οτι το καλοκαίρι ηταν να ήταν τοσο κουραστικό και τόσο τέλειο εννα ετζιμούμουν παραπάνω το χειμώνα χωρις να παραπονιούμαι για τη σαπίλα :P
Πρέπει καποιος να σταματήσει το χρόνο. εν θελω να τελειώσει ο καιρός μου στο νησί. Εν γίνεται να περνούν τόσο γλήορα οι μέρες, τόσο τζαιρο εσέρνουνταν,τωρά τι τις επιασε και βιάζουντε?!!
Εχω ταχυκαρδίες τζε δύσπνοια που την ελλειψη υπνου. Εδημιούργησα τζε εναν ασχημο φαυλο κύκλο με τους καφέδες. Εν πυρά, εν πυρά τζε το κλιματιστικό εν τραβά, τζε που τα ορθανοιχτα παράθυρα εν μπαίνει αέρας μονο φονικά κουνούπια τζε αράχνες. Ακόμα και στο νοσοκομείο εχαλασεν το κλιματιστικό τζε αργοπεθαίνουμε μαζί με τους παππούδες.
Η θάλασσα ομως εν κρυά τσακρί τζε μόλις μπεις μέσα ξιαννεις τα ουλλα. ΠΩς εννα αντέξω να ξανακολυμπήσω σε θάλασσα-σουπα..
εν θελω να τελειώσει ο τζαιρός μου στο νησί.

Baba Zula - Gerekli Seyler

en to pisteukw poso gliora pernoun oi mereessss
eidika tora pou eliostepsa je ton ipno gia na prolavenw na men xasw tpt. epiame se ena gamato mparaki panw sti 8alassa pou epeze tounto tragoudi. to mparaki ekamne makaronada party je ekerasan mas pou ena piato, episis sfinakia kai krasi ikariotiko mouxti,eixen kai iperoxi mousiki, nomizw ivra to agapimeno mou meros stin ikaria!

ταξιδευοντας με ασθενοφόρο

Σημερα εκαμα την πιο τελεια διακομιδή ever. Καταρχάς επειδή αργήσαμε να παρουμε τον ασθενή ως τον Ευδηλο και ηταν να φυει το καράβι,ο οδηγός επιανε τες στροφές με τέρμα τα γκάζια, και μιλούμε για κατι στροφές-πίστες αεροδρομιου, αν ξιάσεις να στριψεις παεις κατευθειαν για απογείωση. Στην αρχή εκληα τα μαθκια μου να μεν βλεπω τον γκρεμο στον οποιο επροχωρούσαμε ολοταχως και εστρίφκαμε τελευταία στιγμή, αλλά εν τέλει απολαυσα το, με τούντες διακόμιδες εν χρειάζεται πλεον να πηεννουμε λουνα παρκ. Ο ασθενης πίσω ευτυχως ηταν παλικαρι τζε εν επαραπονέθηκε. Στο δρόμο ακούαμε και μουσική απο τα 80's. Αλλά το μεγάλο πανηγύρΙ ηταν στην επιστροφη, που εβαλεν πάνω ο οδηγος τα λαικά τζε εμερακλώσαμεν, ετραγουδουσαμεν καζαντζίδη με τερμα το volume,τζε μέσα μεσα εσταματούσεν τζε εδειχνε μου ιστορικά μνημεια τζε ελάλε μου ιστορίες για την Ικαρία. Εν το μεταξυ η θέα φανταστική, να εσιει πιασει να ξημερώνει και ναν ουλλα μωβ τζε ροζ,η θαλασσα,,,, τα χωριουδάκια, τα νησια απεναντι. Μαγεια..
Εμαθα λοιπον οτι ο θεος Διονυσος, ο θεος της κραιπάλης τζε του καλού κρασιού, ειναι γεννημενος στην Ικαρια. Επισης ειδα την πετρα πανω στην οποια κατα τα λεγομενα των Ικαριωτων εππεσεν ο Ικαρος τζε εσκοτώθηκε. λαλω του οδηγου, εν πολλα αστειο, εν ενας βραχος μες τη μέση της θαλασσας, τοοση θαλασσα τζε τζινος επηεν τζε ηβρε πας την πετρα? Τζε λαλεί μου, γιατι οι, εξεκίνησε που την Κρητη πετώντας με τα φτερά του τζε εφτασεν ως δαμέ, τούτο σε επείραξε? γκουτ ποιντ. Εδειξε μου τζε το χωρκό του τζε τον τοπο που εκλεφτηκαν οι γονιοι του, τζε ανελυσε μου και λία πράματα που την χλωρίδα της Ικαρίας. Και στο ενδιαμεσο εσύρναμε τζε ενα τραγουδι. ΜΙλουμε εν παίζεται ο τύπος. Τοσο επιμορφωτική βόλτα είχα πολυ καιρό να κάμω.
Στο μεταξυ εξημέρωσε, εφκήκεν ο ηλιος τζε εγω εν χρειάζεται να παω δουλειά σήμερα. λακι μι.

Fossil Collective - When Frank Became An Orb

Μια Ολλανδή ήρτε σήμερα στο νοσοκομειο να εξεταστεί για κοιλιακό αλγος. Ο υπερηχος ήπατος εδειξε σκιες που μοιάζουν με μεταστατικές εστίες. Εζησα τη στιγμή που ενας ανθρωπος επέρασε που το να εν υγιής και ανέμελος στες διακοπές του, στον προχωρημένο,ισως, καρκίνο τζε στον μόνιμο φόβο και άγχος. Εστενοχωρήθηκα πολλά. Η γυναικα εν πανέμορφη, ψηλή αδύνατη μαυρισμένη, εν 47 χρονών αλλά φαίνεται πολλά πιο μιτσιά, εν νέος ανθρωπος ρε πούστη μου. Πως να φανταστεις στα 47 σου οτι ενας στομαχοπονος εν καρκίνος? Μακάρι να καμνει λαθος ο α-κτηνο-λόγος, αλλος σκατοκαφρος τζε τζίνος. Μαλάκα, για να δείτε ιντα ανθρωποι υπαρχουν, λαλεί του ο χειρουργος οτι η κοπέλα ενα φίει με το πρωτο αεροπλάνο για Ολλανδία, τζε τι του απαντά ο αλλος, " μα γιατι θα φυγει,ας απολαύσει τις τελευταίες της διακοπές" τα νευρα μου μες τουντο νοσοκομείο!!!!
Εχω στο νου μου πολλά συχνά κάποιους ασθενείς που εγνώρισα με προχωρημένο καρκίνο σε νεαρή ηλικία, πραγματικά εν κάτι που εν το ξιάννεις ευκολα. Ειδικά μια συμπατριώτισσα, με καρκινο πνευμονα, 43 χρονών, ακομα σκεφτουμαι την και νιώθω τύψεις που ενεμπόρεσα να βοηθήσω. Εν μπορώ καν να αναρωτιέμαι αν ζει πλεον, οι γιατροί εδιούσαν της πολλα λλίους μήνες ζωή.

Οπως λαλεί και ο φίλτατος συνάδελφος, η αγάπη εν το μόνο πράμα που μπορεί να μας σώσει. Αλλά εν τέλει εκατέληξα οτι, το να την εχεις και να την κρατάς για τον εαυτό σου εν αξίζει τιποτε, οπως εν αξίζει και το να τη διακηρυττεις τζε να μεν την εχεις. Μα τιποτε ομως.